Een sadist in de stad 2

 

Alain parkeerde zijn dienstwagen voor café Dinky Toys op het stationsplein. Sinds jaar en dag de vaste stek voor jonge en minder jonge muziekliefhebbers die hielden van stevige rockmuziek.
Alain en Bart stapten uit en liepen naar het café waar Willem de cafébaas het terras aan het vegen was.
“Goeiemorgen, wij zijn van de Lokale Recherche kunnen wij u even spreken?” vroeg Alain kordaat.
“Waarover?” vroeg Willem terwijl hij zijn borstel tegen een tafel zette en zijn armen kruiste.
“Wij onderzoeken momenteel een moord en het slachtoffer was volgens getuigen aanwezig in uw zaak.”
“Een moord, lieve God,” zei Willem. “Over wie gaat het.”
“Over dit meisje,” zei Alain terwijl hij een foto van Celine Verkeste toonde. “Was ze aanwezig in uw zaak gisterenavond?”
Willem bekeek de foto en knikte. “Verdomme, Celine,” zei hij. “Ja die kwam hier wel vaker.
Gisterenavond woonde ze het optreden van The Spoiled Brats bij. En ja ze amuseerde zich wel,” zei Willem. “Ze klom op het podium en flirtte met de zanger.”
“Hoe heet die zanger” vroeg Bart.
“Frederik Vermeersch, ook een vaste klant trouwens. Beetje vreemde kerel, je moet hem kennen.
Heeft eindelijk zijn leven wat richting kunnen geven nu hij zanger is bij The Spoiled Brats. Die groep gaat het helemaal maken, echt wel. Worden nu al regelmatig gedraaid op ‘Willy’ en  Studio Brussel.”
“Hij is dus vaste klant,” merkte Alain op. “En is het een beetje een rustige klant? Of?”
“Vroeger heb ik hem meermaals uit het café moeten zetten. Wat geen gemakkelijke klus is als je weet wie zijn vader is. Maar blijkbaar heeft zijn vader enige tijd geleden zijn handen van hem afgetrokken. En dat heeft hem blijkbaar de ogen geopend. Hij is zich gaan concentreren op muziek en hij stelt zich de laatste twee jaar veel inschikkelijker op. Alleen maat houden met drank en drugs lukt nog niet zo goed.”
“En Celine, wat was dat voor iemand volgens u?” vroeg Alain.
Willem zocht naar zijn woorden, het stond op zijn gezicht te lezen dat hij het er moeilijk mee had.
“Tof meisje,” zei hij. “Had veel vrienden, maakte met iedereen contact.
Hield van feesten en lol trappen. Flirtte ook graag met de jongens ja.”
“Zoals ze flirtte met die Frederik Vermeersch,” zei Bart.
“Ze was wild van hem ja, en zo waren wel meer jonge vrouwen. Maar zij slaagde er wel in.”
“Waarin?” vroeg Alain.
Willem keek afwisselend naar Alain en Bart.
“Ze ging mee met Fré naar achteren nadat de andere jongens al vertrokken waren, ze zijn zonder hem weggegaan en een uur vertrokken Fré en Celine langs de achterdeur.”
“En gij vindt dat normaal?” zei Bart. “Die Fré hoe oud is die?”
“28 jaar,” zei Willem.
“En Celine Verkeste was amper zeventien jaar oud.”
“En dan, ze was seksueel meerderjarig dus wat had ik kunnen doen.”
“Er wordt ontucht gepleegd in uw café en gij grijpt niet in,” zei Bart. “Goe bezig vriend. Dat gaan we toch vermelden in ons proces verbaal ze kameraad.”
Alain gaf Bart een por maar die reageerde niet.
“En de burgemeester krijgt een kopie van dat PV, geef ik je nu al op een briefje.
Nog een prettige dag,” zei Bart terwijl hij naar Alain keek die op zijn horloge tikte en in de richting van de deur knikte. Daarna trok hij zijn jas terug aan en verliet hij samen met Alain het café.

“Laat er één ding duidelijk zijn,” zei Alain terwijl hij achter het stuur van zijn dienstwagen kroop. “Ik maak het PV op en er komt helemaal geen nota over ontucht.”
“Chef komaan, het is te merken dat gij geen kinderen hebt hé.
Want dan zou je zo niet praten hoor, echt niet.
Allez kom Chef, moest jij een dochter hebben zou jij met een gerust hart toestemmen dat ze zo’n café bezoekt, wetende dat daar mannen zitten die er geen graten inzien om met minderjarige meiden seks te hebben?”
Alain haalde zijn schouders op. “Ge kunt ze niet vastbinden jongen,” zei hij. “Als ze ermee instemde om met die kerel naar bed te gaan dan is staan we nergens, maar daar komen we pas achter als we Frederick Vermeesch aan de tand hebben gevoeld.”
“Chef komaan!” zei Bart. “Zijt gij flik of wat?
Het wordt echt wel tijd dat we dat smerige zuiphol eens doorlichten hoor, daar gebeurt volgens mij van alles wat niet deugt.”
“Bartje,” zei Alain. “De Dinky Toys is een legende. Die stond er al lang voor mijn tijd.
Daar hebben grote namen van de Belgische popscene opgetreden en heel wat beginnende groepjes hebben er hun eerste optreden mogen geven. Hele generaties jongeren hebben daar de tijd van hun leven gehad.”
“Met zich laten vollopen met giftige alcohol en sigarettendampen,” reageerde Bart cynisch.
“Om van de rest nog maar te zwijgen. Moet gewoon eens rondkijken, overal afval en vuiligheid. Sigarettenpeuken waarvan de meeste zelf gerolde. Moet niet vragen wat die nihilisten daar nog meer in stoppen buiten tabak.”
“Waar gij u druk over maakt,” zuchtte Alain terwijl hij de motor startte.
“Wat?” zei Bart. “Mag ik mij daar niet druk over maken?
Er wordt hier met drugs gesjacherd, minderjarige meisjes worden geneukt in een café en daarna vermoord teruggevonden. Verloedering alom. En ik mag mij daar niet druk over maken.
Grote kuis houden in die zuipholen en dat jeugdhuis droogleggen dat moet er gebeuren.”
“Want jongeren mogen zich niet amuseren,” zei Alain met een diepe zucht.
“ER ZIJN ANDERE DINGEN IN HET LEVEN!!” wierp Bart op met de nodige stemverheffing.
Alain rolde zijn ogen naar de richting van Bart. “Dus omdat gij heelder dagen in de fitness uzelf afbeult aan die marteltuigen, moet iedereen dat maar doen, is het dat?” vroeg Alain.
“Ja, dat is het!” antwoordde Bart. “Daar bestaat zelfs een woord voor… ZELFRESPECT!!”
“Grote kuis houden in die zuipholen, dat jeugdhuis droogleggen en met het geld dat daarmee vrijkomt kun je alle scholieren hier in de stad korting geven als ze zich lid maken van een sportvereniging of een fitness abonnement nemen. Op die manier helpen we hen om BETERE KEUZES TE MAKEN!
 Dat chef, is politiek voeren met een lange termijnvisie.”
“Tsjeins, nu zit ik hier met een joekel van een deja-vue. Haalde onze goeie vriend en kersvers lid van de politieraad Marcel Leliaert hier afgelopen week de kranten niet mee?”
“Heeft hij geen gelijk misschien?” vroeg Bart.
“Nee,” zei Alain onverstoorbaar. “Gasten als Marcel Leliaert moeten gewoon ophouden met altijd maar te kappen op de jeugd!  En gij… ook!”
“Dus voor u mag alles bij het oude blijven en moeten we blijven dweilen met de kraan open. Ik denk dat gij geen benul hebt van wat dat gezuip, geschrans en gefeest kost aan de samenleving chef?”
“Moet er dan echt op alles een kostprijs berekend worden?” vroeg Alain korzelig. “Kijk, dat is nu één van de redenen waarom ik die Marcel Leliaert niet kan uitstaan. Op alles moet hij een prijs plakken, die vent is een godverdomse krentenweger!”
“Is dat je sterkste argument chef?” vroeg Bart.
“Iemand die het lef heeft om te wijzen op de kostprijs van de hedendaagse zuip, vreet en nachtbraakcultuur voor de samenleving in het algemeen en de gezondheidszorg in het bijzonder zet jij weg als ‘krentenweger’. Ik dacht dat uw ogen sinds uw hartinfarct waren open gegaan. Maar de cognitieve dissonantie speelt u toch nog behoorlijk parten hé chef,” zei Bart terwijl Alain de dienstwagen parkeerde.
Dan maakte Bart de veiligheidsgordel los en draaide zijn lichaam een kwartslag, hij keek Alain recht in de ogen.
“Ik nodig u uit om eens in gesprek te gaan met Dokter Pieter Adriaanse, neurochirurg verbonden aan het Universitair Ziekenhuis van Amsterdam en ook werkzaam in meerdere Vlaamse ziekenhuizen en een autoriteit op vlak van verslavingen. Hij waarschuwt al langer voor de gevolgen van wat hij noemt ‘de cultus van het nihilisme’. Ik heb zijn boek liggen, moet ge echt eens lezen chef.”
Alain negeerde Bart en stapte uit.

Frederick Vermeesch opende slaapdronken de deur. Hij droeg alleen zijn boxershort.
“Waarover gaat het?” vroeg hij.
“Het optreden van uw groepke The Spoiled Brats gisterenavond,” zei Alain.
“En eigenlijk vooral wat je deed na dat optreden?” vulde Bart aan.
“Ja, ik bleef achter in gezelschap van een meisje,” zei Frederick. “Is daar een probleem mee.”
“Dat meisje was minderjarig,” zei Alain.
“Minstens zestien, toch?” vroeg Freek.
“Ah, dus ze is ouder dan zestien dus neuk ik haar maar,” zei Bart terwijl hij dichter bij Freek ging staan en de deur achter hem en Alain sloot. “Ze was nog altijd minderjarig hé vriend.”
“Was?” vroeg Frederick. “Hoe bedoel je?”
“Jij hebt samen met Celine Verkeste de Dinky Toys verlaten, waar gingen jullie nog heen?” vroeg Alain. Terwijl liep Bart een blik wierp op de woonkamer die een echt rommeltje was. Lege borden en glazen, kleren in de zetel en een dikke laag stof op de kasten. Een lege fles whisky op de plakkerige laminaatvloer.
“Ik heb haar thuis afgezet,” zei Frederick.
“En wat heb je dan gedaan?”
“Naar huis gegaan, nog een paar whisky’s gedronken.”
“En nog wat lijntjes gesnoven,” zei Bart die de woonkamer was ingelopen en naar de tafel keek waarop een spiegel, een bankkaart en nog een restant van een lijn cocaïne lag.
“Weet ge wat vriend?” zei Bart. “Het is beter dat ge gewoon uw kleren aantrekt… EN MET ONS MEEGAAT!”
“Wat is er gaande? Is er iets gebeurd met Celine?” vroeg Frederick.
“Dat gaan wij straks aan u vragen! Kom meekomen!” zei Bart kortaf terwijl hij Frederick met een blik vol minachting aankeek.