Een sadist in de stad 5

 

Op het bureau werd het mail en gsm verkeer van wijlen Eveline Nachtegaele grondig nagekeken.
Geert en Hilde gingen bij haar ouders langs en kwamen terug met haar laptop, die leverde al meteen een schat van informatie op.
“Die meid werd serieus gestalkt,” zei Geert terwijl hij samen met Bart de laptop aan een grondig onderzoek onderwierp.
“En altijd door dezelfde.”
“Door een kerel waarmee ze zelf afsprak. Sorry, maar daar kan ik eigenlijk geen medelijden mee hebben,” zei Bart die over zijn schouders meekeek.
Geert luisterde niet en zocht verder. “Ik wil weten wie die kerel is,” zei hij.
“We hebben een spoor, ik voel het!”
“Een gast die een meid stalkte omdat ze hem eerst de kop zot maakte en dan afwees. Het typische gedrag van lichtzinnige snollen met een veel te groot ego,” zei Bart schamper.
Geert draaide zijn stoel een kwartslag, zijn ogen schoten vuur. “Die ‘lichtzinnige snol’ zoals jij haar noemde ligt verdomme op de onderzoekstafel van het mortuarium. Amper 22 jaar oud. Godverdomme wie denkt gij wel dat ge zijt om heelder dagen te moraliseren en anderen door het slijk te halen? Belachelijke gast!”
Bart ging voor Geert staan met gekruiste armen. “Wat is er belachelijk aan wat ik nu zeg Geert? Kan je mij dat vertellen? Met argumenten graag.”
Geert stond recht en keek Bart strak aan.
“Als er hier één iemand is die beter eens zijn beide handen boven zijn hoofd zou houden en kijken wie er onder staat, dan zijt gij het wel ze! Godverdoms triestig SPUITERKE!!!!”
Bart verliet het bureau en gooide de deur met een smak dicht.
“Zeg mannekes, kan het niet wet stiller?” vroeg Alain die uit zijn afgezonderde bureau kwam.
“Sorry Chef,” zei Geert. “Maar die Bart, die hangt zo mijn keel uit hé.”
“Heb je een spoor?” vroeg Alain.
“Zeker wel,” zei Geert die op een naam klikte waarna een Facebookprofiel op het scherm verscheen.
“Kenny Bossuyt, 30 jaar, geen relatiestatus, en kijk eens wat hij hier schrijft.”
Geert las luidop: “Stomme wijven met al jullie streken, ik ben het echt spuugzat!” “Ik braak van jullie geverfde muilen Godverdomme!” En hier: “Jullie zullen niet blijven lachen, vuil fokking hoeren!”
“Kijk eens of hij in ons register staat?” zei Alain. Geert typte zijn naam in.
“Ja, we hebben een match,” bromde Alain. “Meermaals vervolgd voor stalking en belaging. En voor vernieling van eigendommen. Pluis eens uit waar die allemaal uithangt op internet, sociale media en al van die dingen,” zei Alain.

Alain trok zijn jas aan en maakte aanstalten om naar huis te vertrekken, maar dan riep de commissaris hem. “Donck, naar mijn bureau. Nu!” klonk het van bovenaan de trap.
“Wat nu weer?” zuchtte Alain terwijl hij naar boven liep.
“Frederick Vermeersch dreigt ermee klacht in te dienen tegen dit korps.”
“Oh ja? En voor welke reden?” vroeg Alain.
“De manier waarop hij werd ondervraagd,” zei de commissaris. “En vooral wat hij naar zijn hoofd geslingerd kreeg. Ik citeer: “Gij zijt mij echt zo’n type.
Zo’n type die altijd gewend is van zijn goesting te krijgen.
Zo’n type die geen nee kan verdragen.
Zo’n verrekte nihilist die maar één doel heeft in zijn leven. Dierlijke lust en een eindeloze roes van drank en drugs.
Het leven moet vooral fun zijn voor meneer nietwaar?
Ge hebt geen job, ge woont in een appartement dat eigendom is van uw rijke papa en ge leeft van een uitkering die ge aanvult met het schrijven van recensies van zeer matig niveau.””
“Dat heeft Bartje ‘betweterke’ Holvoet naar zijn hoofd geslingerd,” zei Alain.
“Oh ja, is dat zo.
En jij als zijn directe overste jij zat erbij en je keek ernaar.
Jij hebt hem op geen enkele manier tot de orde geroepen.”
“Wat is de aanklacht?” vroeg Alain.
“Frederick Vermeersch tilt er zwaar aan dat hij omwille van zijn nihilistische levensstijl wordt vereenzelvigd met de sadistische moord op Celine Verkeste.”
“Frederick Vermeersch of zijn vader Karel Vermeersch alias Meester Procedurefout.”
“Ik had u verwittigd,” zei Commissaris Van Marcke.
“Karel Vermeersch gaat dat niet blauw-blauw laten.”
“Ewel, ik had nooit gedacht dat ik Bartje ‘betweter’ Holvoet gelijk zou geven.
“Fré’ke Vemeersch is echt wel een type die altijd zijn goesting krijgt en overal mee wegkomt.
Zo’n type die niet weet wat dat is, verantwoordelijk zijn voor zijn daden. Omdat hij dat nooit geleerd heeft. Zoals zoveel van die fils-a-papakes die ik in de loop van mijn carrière op de rooster heb gelegd.
“Alain,” zei Commissaris Van Marcke.
“Er is maar één iets wat Karel Vermeersch er van kan weerhouden om klacht in te dienen en een procedure in te zetten die ons korps vleugellam kan maken net op het moment dat we op zoek zijn naar een brutale en sadistische seriemoordenaar. En dat is dat de verantwoordelijke voor die ondervraging intern ter verantwoording wordt geroepen.”
“De verantwoordelijke… Ik dus?”
“Ja jij!
Jij had Bart tot de orde moeten roepen en hem moeten opdragen om de ondervraging te beperken tot de essentie van de zaak. Het feit dat hij in het gezelschap was van Celine Verkeste vlak na het optreden tot hij afscheid van haar nam bij haar ouderlijke woning. Al de rest deed niks ter zake;”
“Wat Bart zei deed niks ter zake, hij zou hier eigenlijk moeten zitten.”
“Nee, want jij bent zijn directe overste.”
“Commissaris, gij weet toch ook wel wat een verrekte betweter en doordrammer die Bart Holvoet is.
Iedereen in mijn team ergert zich aan die jongen, echt iedereen.”
“Daar gaat het niet om, het gaat erom dat jij hem niet tot de orde riep tijdens die ondervraging en niets anders.”
“Dus ik heb de boter gefret.”
“Er zal tegen u een dossier worden opgemaakt Alain,” zei Commissaris Van Marcke.
“De dienst interne zaken zal uw werkwijze eens goed onder de loupe nemen. En ik vrees dat die eigengereide manier van werken wel eens zwaar tegen u zou kunnen gebruikt worden.”
“Godverdomme!” foeterde Alain.

Dan keek Commissaris Van Marcke Alain aan.
“Weet ge Alain, eigenlijk zou je beter gewoon de eer aan jezelf houden…
En met vervroegd pensioen gaan.”
“Pardon?” vroeg Alain terwijl hij recht ging staan.
“Alain luister hier,” zei de commissaris.
“Ge hebt een zeer zwaar infarct gehad. Ge voelt u misschien fit. Maar hoelang gaat dat duren.
Hoelang gaat het duren eer het weer in uw kleren gaat kruipen?
We hebben die sadist nog niet te pakken hé, vergeet dat niet.
En ik vrees dat hij nog veel slachtoffers gaat maken.
Alain, ge zijt goed hersteld. Ik heb u eigenlijk nog nooit zo gezien zoals ge nu zijt. Blakend van gezondheid, helemaal opgefleurd.
Waarom grijp je die kans niet om met vervroegd pensioen te gaan en u te wijden aan uw favoriete bezigheden. Hoe is het trouwens met je buitenhuisje in de Ardennen?”
“OVER MIJN LIJK!” Zei Alain waarna hij naar de deur liep die hij met een harde smak dichtsloeg.

Met gebogen hoofd en ingehouden woede liep Alain terug naar huis.
Of hij niet wist dat dit een complot was.
Men zocht een stok om hem te slaan en die vonden ze.
En het is toch raar eerst Bartje ‘betweter’ Holvoet bij de recherche kwam en niet veel later Marcel Leliaert voorzitter werd van de politieraad. De man over wie Alain zoveel weet. En nog veel meer is te weten gekomen toen hij herstelde van zijn zware hartinfarct.
Of Leliaert niet wist dat Alain verder onderzoekt, ook al heeft hij geen idee wat Alain allemaal te weten kwam. “Maar hij weet dat ik verder onderzoek en dat zit die smeerlap niet lekker,” foeterde Alain binnensmonds.
“Maar ik ga door godverdomme. Ik ga bewijzen dat Bart een verdomde mol is en dat Leliaert van binnenuit de politie naar zijn hand wil zetten zodat zijn smerige zaakjes toe gedekt blijven en er ongestoord mee verder te gaan. En intussen probeert hij ons politie apparaat te verzieken, maar dit doet hij in opdracht. En de opdrachtgever is diegene die anderen precies hetzelfde liet doen ten tijde van ’de loden jaren’.
Alain betrad zijn woning, hij deed zijn jas uit en zijn schoenen en liep zijn studeerkamer in waar hij zichzelf een kop koffie inschonk, heet en straf. “Nu ja niet meer zo heet, even verse koffie zetten,” zei hij.
Terwijl de koffie doorliep ging zijn gsm af.
“Donck,” zei Alain kortaf zoals altijd.
“Hey Alain, het is Deborah hier,” zei een frisse damesstem aan de andere kant van de lijn.
“Hey Deborah, kan ik u ergens mee van dienst zijn.”
“Van dienst niet nee, maar ik wou wel eens weten of ge iets te doen hebt vanavond?”
“Niet echt nee, waarom?” vroeg Alain.
“Gho ik heb een beetje behoefte aan gezelschap.
Aan aangenaam mannelijk gezelschap.
Heb zo genoten van je en ik weet gij ook.”
“Ge vraagt daar toch niks voor?” vroeg Alain.
“Alleen je liefde en een beetje lichaamswarmte.”
“Wat een vreemde meid,” dacht hij bij zichzelf. “Allez ’t is goed kom maar af,” zei hij dan.
“Ok, is goed. Ik ben er over een uurtje,” zei Deborah.
“Ach waarom niet,” zei Alain terwijl hij de koffie in de thermos goot en zichzelf een royale kop koffie inschonk.

Een uur later stond Deborah aan de deur met een fles witte wijn en een kratje oesters.
“Dag lieverd,” zei ze terwijl ze naar binnen ging en Alain op de mond kuste.
“Ik heb iets meegebracht om de avond net dat ietsje aangenamer te maken,” bij die woorden stak ze de zak met daarin het kratje oesters en de fles witte wijn triomfantelijk omhoog.
“Deborah, ik hoop dat ik je hiermee niet teleurstel meisje maar…
Ik ben geheelonthouder.”
“Oh shit, dat wist ik echt, echt niet. Sorry.”
“Dat kunde gij ook niet weten,” zei hij. “Maar het is wel lief van je,” zei Alain terwijl hij de fles wijn en de oesters overnam en in de frigo zette. “Ge moogt uzelf wel een glaasje wijn inschenken, ik hou het wel bij spuitwater. Ik denk dat koffie en oesters geen goeie combinatie is.”
Even later zat Alain in zijn schommelstoel, Deborah zat bij hem op schoot, ze had haar trui en broek uitgetrokken en droeg alleen nog een sexy vuurrood lingeriesetje. Alain bracht een oester naar haar mond, ze slurpte hem op en slikte hem met veel smaak door. Daarna gaf ze Alain een tedere kus op de mond.
“Schatje,” zei ze zacht.
Daarna bracht ze er één naar zijn mond, ook Alain slurpte het oestervlees op en liet het sap over zijn tong in zijn keel vloeien. Wanneer de laatste oester op was zette Deborah het bord op de tafel die naast de schommelstoel stond en ging ze schrijlings op Alain zitten, ze drukte haar lippen tegen de zijne en kuste Alain met gesloten ogen. Alain legde zijn handen op haar rug en drukte Deborah dichter tegen zich aan. Zo liet hij zijn handen over haar rug glijden, haar slip schoof hij zachtjes naar beneden waarna hij zijn handen op haar strakke kont legde. Deborahs huid voelde zo heerlijk zijdezacht aan. Haar kruis gleed over zijn penis die in erectie stond en langzaam knoopte ze zijn hemd los.
“Laat ons het bed opzoeken,” zei Alain terwijl hij Deborah aankeek. De jonge vrouw kirde zachtjes, het verlangen stond in haar ogen te lezen.
Alain liep als eerste de trap op, zoals dat een ware gentleman betaamd. Daarna opende hij de deur. Hij bekeek Deborah van top tot teen, zijn oog viel op haar strakke kont en wanneer ze zich dan omdraaide naar haar licht vooruitstekende appelborsten. Ze knoopte haar bovenstukje los en omhelsde Alain die net zijn broek had losgeknoopt en die nu rond zijn enkels hing.
Weer kusten ze elkaar, dit maal met nog meer passie. Alain greep haar heerlijke kont vast en drukte haar onderlichaam tegen het zijne, hij bewoog zijn bekken hitsig heen en weer, en zijn stijve pik schuurde tussen haar benen. Deborah trok zijn boxershort naar beneden en pakte zijn penis vast, ze schoof haar slip wat opzij en duwde Alain zijn vochtige eikel over haar schaamlippen.
“Hmmmm die heerlijke pik van je,” fluisterde ze in Alains oor. Ook Alain trok Deborah haar slip naar beneden terwijl hij haar in de hals zoende en in haar oorlelletje beet. “Deugniet,” kirde Deborah.
Even later lagen ze naakt op bed, Alain was diep in haar binnengedrongen en ging ritmisch op haar heen en weer. Terwijl masseerde hij zacht haar rozige tepels met zijn duimen. Deborah ademde steeds zwaarder en woelde door zijn haren terwijl ze hem met flonkerende ogen aankeek. “Zalige vent,” zei Deborah met diepe hese stem.

Een vol uur lang vrijden Alain en Deborah vol passie. Alain slaagde er in om het klaarkomen zolang mogelijk uit te stellen tot groot genot van Deborah die meermaals klaarkwam terwijl ze door Alain ritmisch werd gepenetreerd. Wanneer hij dan toch klaarkwam slaagde hij er in om meteen weer een erectie te krijgen. Zo groot was zijn verlangen, zijn goesting.
Dan werd hij steeds hitsiger en versnelde hij het ritme. Zijn gekreun ging over in diep gegrom en hij verloor zichzelf in het alsmaar passioneler wordende liefdesspel. “Godverdoms lekker wijf!” zei hij terwijl hij Deborahs benen opentrok en zijn duivels ontbond. Deborah kreunde het uit en sloeg haar hoofd achterover. “Oh ja Alain, pak me!! Neuk me!” smeekte Deborah.
“Oh jaaa lekkere geile bok! Pak me godverdomme!”
Met een diepe grommende kreun kwam Alain voor de tweede keer klaar, maar zijn grommende geluid werd overstemd door een langgerekte kreun van Deborah die maar bleef duren.
Even later lagen ze uitgeteld in elkaars armen na te genieten. Alain streelde zacht Deborahs prachtige appelborsten terwijl hij haar zacht zoende in de hals. Deborah woelde speels door zijn haren en keek hem dan recht in de ogen.
“Schatje,” zei ze zacht.
Alain streelde zacht haar wang en keek haar lange tijd met een zachte blik aan.
“Gij voelt iets voor mij hé,” zei Alain.
“Iets?” zei Deborah.
Ze streelde zijn wangen met beide handen en glimlachte.
“Ik ga u iets bekennen Alain.
Ik ben helemaal weg van u.”
“Komaan, doe eens normaal meisje,” zei Alain. “Ik kan uw vader zijn.”
“Dat is nu het laatste wat ik in u zie Alain,” zei Deborah. “Gij zijt voor mij geen vaderfiguur.
Behalve dan voor het kindje dat weldra in mijn moederschoot zal groeien.”
“Wat ben ik dan voor u?” vroeg Alain die toch even van zijn melk was, maar probeerde om dat niet te laten merken.
Deborah liet haar hoofd wat dieper wegzakken in het kussen en haalde diep adem. Ze slikte en zocht naar haar woorden.
“Alain.
Ik deel wekelijks het bed met tientallen venten.
Jonge venten, oudere venten. Rijkelui en gewone arbeiders. Tengere bonenstaken en halve kleerkasten. Klein geschapen minipietjes en forse palen die heel pijnlijk aanvoelen als ze in mijn intieme delen binnendringen.
Ik laat me met volle goesting door hen neuken, en de dag dat ik die goesting niet meer heb dan weet ik dat hiermee moet kappen. Want als ge geen goesting hebt in seks, dan moet ge niet als prostituee gaan werken, echt niet. Ik heb diep medelijden met meisjes en vrouwen die dit werk onder dwang moeten doen. Dat moet echt de grootste nachtmerrie zijn. Ik doe dit echt voor de fun en omdat het me een mooie stuiver opbrengt. En telkens ik bij een vreemde vent binnenkom en me voor hem uitkleed. Dan is dat telkens weer die spanning, wat zal het worden? Wie staat er voor me? Ligt er bovenop me? Ge weet nooit wat er gaat gebeuren en moest ge dat weten hé Alain, dan is het leven saai.
Saai, saai, saai!
Dat geeft mij een enorme kick Alain. Echt waar.
Maar echt Alain. Bij u voelde ik meer dan die kick, die goesting, die passie.
Wat ik bij u voelde toen ik voor het eerst met u seks had.
Dat voelde ik bij geen enkele andere vent.
Dat klikte zo goed Alain. Zo verdomd goed.
En dat zinderde zolang na.
Ik dacht nog van ‘dat gaat over, over een paar weken zijt ge die gast vergeten’.
Maar dat is niet ze.
Gij blijft in mijn gedachten.
Mijn lijf hunkerde naar u. Ik stond er mee op en ik ging ermee slapen.”
Deborah drukte haar lippen op die van Alain en ze kuste hem. Ze kuste hem met lange halen. Ze kuste Alain met een hartstocht die hij nooit eerder ervaarde. Zelfs niet van Sarah.
Voor hij het besefte was hij Deborah opnieuw aan het neuken terwijl ze hem bleef kussen.
Dan sloeg ze weer haar hoofd achterover en kreunde ze zijn naam, ze kreunde zijn naam lang en met diepe hese stem.
“Alain,” klonk het door de kamer.
“Ge hebt echt geen idee wat gij met mij doet Alain,” zei ze.
Alain zei niets en ging gewoon door met haar te neuken.
Hij hoorde haar alsmaar zwaarder ademen, het enige geluid dat hoorbaar was in de slaapkamer van Alain waar alleen het nachtlampje brandde. Het zware ademen van Deborah en het bed dat lichtjes piepte.
Dan kwam hij klaar terwijl Deborah een langgerekte gesmoorde kreet slaakte.
“Gij ook niet liefje,” zei Alain waarna hij haar zacht op de mond kuste.

Alain en Deborah lagen in bed te bekomen en genoten zwijgend na van die heerlijke vrijpartij.
Ze keken elkaar aan met blikken van diepe gelukzaligheid.
“Zeg Deborah. Die Thibault De Bruyne, ben je daar veel langs gegaan?
“Gho, toch een keer of vijf ja.
Dat was niet mijn favoriete klant, maar ja dat hebt ge niet te kiezen hé.”
“En vertelde hij dan het één en ander, over zijn werk? De boksclub waar hij lid van was en dat soort zaken?”
“Gho ja, ik weet dat hij erover opschepte dat hij een paar interessante nieuwe leden wist te overtuigen om lid te worden van die club. Waaronder een paar flikken waarvan één zelfs rechercheur is.”
“Bingo,” dacht Alain bij zichzelf.
“En heeft hij namen genoemd?” vroeg Alain.
“Nee, maar toen hij die rechercheur beschreef wist ik wel meteen wie het was. Een gast die ik vaak tegenkom op de fitness, of waarom denkt ge da ‘k zo’n schoon lichaam heb?” voegde ze eraan toe.
“Bart is zijn naam. Bart Holvoet.”
“Ga door liefje, ga door,” zei Alain terwijl hij zacht haar gezicht streelde.
“Ik ga eerlijk zijn, ik moet die gast niet. En toen ik die Thibault over hem bezig hoorde wist ik waarom.
Een misogyne fuckertje met ultra rechtse sympathieën. Ben eens serieus met hem in discussie gegaan toen hij een ietwat mollig meisje de mantel uitveegde en haar niet mis te verstane verwijten maakte. Echt hé, ik moest me inhouden om die druiloor geen lap tegen zijn oren te geven. Jezus, zo’n astrant ventje.
Niet veel later zag ik hem op een avond buitenstappen uit Café De Walkure, ‘k weet niet of ge dat kent?”
Tuurlijk kende Alain dat café dat een pleisterplaats is voor de extreem rechtse scene in de stad.
Het pand was eigendom van wijlen Roeland Ryckewaert. Zoon van een  notoire collaborateur, voormalig gemeenteraadslid en berucht voor zijn extreem rechtse sympathieën. Zijn zoons Tijl en Gwijde werden destijds veroordeeld voor de moord op een jongen – half Belgisch, half Braziliaans – die een relatie zou hebben gehad met hun zus Nele Ryckewaert. Wat uiteraard een grote schande was voor deze zeer rechtse en racistische familie. Hun dochter die verkering had met een halfbloed, een ‘üntermensch’. Sindsdien werd er van de jonge Nele niks meer vernomen en Alain denkt tot zijn grote vrees dat het meisje door haar eigen familie van het leven werd beroofd.
Intussen is het kleinzoon Roeland Ryckewaert – die naar zijn grootvader werd genoemd – die vanuit dit café de leiding heeft over ‘Arische Jeugd Vlaanderen’.
“Hij was in het gezelschap van Roeland Ryckewaert.” Zei Deborah. Ik passeerde er met mijn auto nadat ik mijn moeder ben gaan bezoeken, die woont niet ver van dat café zie je.”
“Ik snap het,” zei Alain die vastbesloten was om dat café de komende dagen heel goed in de gaten te gaan houden.
Hij streelde zacht Deborahs lichaam en kuste haar teder. Het was stil, er werd geen woord meer gezegd.

Tot ineens de stilte werd doorbroken door het gerinkel van een gsm. Het was die van Deborah. Ze pakte haar mobieltje en keek naar het scherm. “Anonieme oproep,” zei ze terwijl ze haar gsm nonchalant terug op het nachttafeltje gooide.
“Ik zet duidelijk in mijn advertenties dat ik geen anonieme oproepen opneem. Maar denkt ge dat ze dat lezen?” zei ze geërgerd. Alain streek met zijn hand door haar licht krullende blonde haren en streelde met zijn andere hand haar wang. “Je bent zo lief,” zei Deborah met zachte stem.
“Zijde gij echt verliefd op mij?” vroeg Alain.
Deborah streelde zijn schouders en bovenrug terwijl ze diep zuchtte.
“Ja,” zei ze. “Ik ben verliefd op u.
Ik weet niet waar dit gaat uitdraaien Alain.
En ik begrijp, een relatie aangaan met een hoer dat is niet gemakkelijk. Niet voor een doordeweekse  man, maar nog minder voor een flik.
Maar echt hé.
Het zou me zo gelukkig maken als je dit een kans gaf.”
Alain keek Deborah in de ogen en streelde met beide handen haar licht blozende wangen.
“Ik wil je die kans geven liefje,” zei hij.
“Echt?” vroeg Deborah.
“Ja,” zei Alain. “Ik wil je die kans geven.
Want ik heb u graag. En ik ben graag bij u.
Liefje,” zei Alain waarna hij met zijn lippen de hare beroerde. Er volgde een lange tedere kus. Alain en Deborah kusten elkaar met gesloten ogen tot ineens het geluid van een binnenkomende sms weerklonk.
“Voicemail,” foeterde Deborah. “Het zal toch weer die kloot niet zijn zeker?”
“Welke kloot?” vroeg Alain.
“Ach niks bijzonder,” zei Deborah.
“Eén of andere mafklapper die mij de huid volscheld omdat ik zijn telefoontjes niet opneem. Maar ik neem nooit geen anonieme telefoons op, staat duidelijk in mijn advertentie. Meestal leggen ze gewoon neer, of roepen ze iets als ‘trut’ of ‘bitch’. Maar er is er ene bij die echt grof gaat schelden, en zelfs bedreigingen uit.”
“Mag ik eens luisteren?” vroeg Alain.
Deborah opende haar gsm en activeerde haar voicemail ze zette de speaker op. Even later weerklonk een dreigende stem door de slaapkamer.
“Ewel smerige hoer!! Weer geen goesting om uw telefoon op te pakken nee?  Ben ik niet goed genoeg voor madam de slet, de sloerie, de lichtekooi? Maar goed, da’s niet erg ze. Ik kom u opzoeken zonder afspraak. En ik zweer het u vuile slet. Het zal een bezoekje worden waar je nog lang zal aan terugdenken… Als je nadien wegrot in de hel. BITCH!”
“Waarom ga je hiermee naar de politie?”
“Ach, ik hoor ze al komen. Een ‘hoerke’ die bij de politie komt huilen omdat één van haar klanten haar uitscheldt op de voicemail.”
“Belaging is een misdrijf,” zei Alain. “Je moet dat aangeven.
Kom morgenvoormiddag naar het bureau en doe aangifte, ik ben aanwezig en kan persoonlijk de aangifte.”
“Wacht eens,” zei Deborah. “Denkt ge soms dat het die gast is die die twee meisjes heeft vermoordt en gruwelijk verminkt.”
“Nee Deborah, ik denk niet dat hij het is.
IK WEET HET ZEKER!”