Toen... Die ene zomer (6)

Mei 1995

Feest op het voetbalplein.
De Junioren van FC Victory speelden een belangrijke wedstrijd.
Ze zouden kampioen spelen.
Voor het eerst in hun geschiedenis.
Meer dan reden genoeg voor een enorme toeloop.
De oude tribune zat afgelopen vol.
Zelfs de harmonie kwam spelen.
Op de eerste rij stonden de burgemeester en de schepen van sport.
Jan was de spits, en hij was een hele goeie.
Tot grote trots van zijn vader die in zijn zondagse kostuum aan de zijlijn stond te pronken.
En die de scheidsrechter uitkafferde toen die floot voor een lichte overtreding, een duwfout die zijn zoon beging.
"Gijse stoeme zwarte, doet is uw brilleken aan jongen.
Dat was toch geen fout, onnozele gust"!!!!
Hij wilde het veld oplopen.
"Meneer, zei de scheidsrechter. Als ge over de zijlijn gaat dan moet ik u van het plein laten verwijderen".
Raymond Ceustermans stond te foeteren met zijn vuist in de lucht.
"Gijse snotneus, dat komt nog maar uit zijne wieg en dat gaat het nekeer zeggen se.
Ge zoudt mijne zoon kunnen zijn, mislukte selder dat ge daar staat.
Bon ik ben naar de kantine een pint drinken voor ik hier ontplof".
Maar hij was nog niet binnen of er weerklonk een luid gejuich.
Hij had het eerste doelpunt van zijn zoon gemist.
Meteen liep hij terug.
"Jaah dat is mijne zoon zoon se.
De sterkhouder van FC Victory.
Goe gedaan manneke"!!!

Enkele meisjes hadden zich uitgedost als cheerleader.
Ze droegen blauw-witte pakjes, de kleuren van FC Victory.
Bestaande uit heel nauwe topjes en korte rokjes.
Heel sexy en lichtjes uitdagend.
Ze stonden aan de zijlijn en schreeuwden de jongens naar de overwinning.
Dit was een idee van Gracienne.
Samen met enkele vriendinnen ging ze aan de slag.
Ze maakten hun pakjes en de bijhorende pomponnetjes zelf en zongen mee met de liedjes die de harmonie speelden.
Puur op inspiratie improviseerden ze er op los.
Maar dingen als Go Victory Go waren niet van de lucht.
De ambiance werkte aanstekelijk op het publiek.
De missie was volbracht.
FC Victory won met 3-2.
Een waar volksfeest barstte los.
Champagneflessen knalden.
De ploeg werd letterlijk in de bloemen gezet.
In de kantine vloeide het bier rijkelijk.
Raymond Ceustermans gaf de ene toernee na de andere.
Hij was destijds één van de oprichters en ook de hoofdsponsor van de ploeg.
En had dusdoende de titel van 'Ere-Voorzitter'.
Hij had destijds bij het oprichten van de ploeg veel steun van Gracienne Van Ackere die toen als Schepen ook sport en cultuur tot haar bevoegdheden had.
In die tijd was er voor de jeugd in de kleine provinciestad waar ze woonde maar weinig te beleven.
Er was de cinema en om de zoveel tijd een 'bal populaire' en dat was het dan.
Dus vond ze het belangrijk dat de pas opgerichte voetbalploeg ook een goed werkende jeugdafdeling zou hebben.
Maar ook dat er naast voetbal ook andere activiteiten zouden plaatsvinden waar de jeugd wat aan had.
Zo was er elk jaar een reuze fuif in een tent op het voetbalveld.
Die telkens weer massa's volk trok, tot ver buiten de stad.

Er werd gedronken, en gefeest.
Het bier vloeide rijkelijk.
De cheerleaders werden met felicitaties overladen.
"Jullie hebben dat goed gedaan, zonder jullie hadden onze jongens nooit gewonnen", zei Raymond.
Maar diegene die op het idee kwam.
Die was er even niet.
Ook de jongens bleven langer weg dan gewoonlijk.
Dat had zo zijn redenen.
Maar daarover zwegen ze in alle talen.
Terwijl boven de muziek op maximum volume door de kantine knalde.
Was Gracienne de kleedkamer binnengedrongen.
Ze was zeker geen onschuldig meisje.
Ze was gek van Lou.
En God weet dat sinds hij bij haar ging wonen in het huis van wijlen haar Marraine.
Het er soms erg wild aan toe ging.
Ze brachten niet alleen Rock & Roll op het podium, als ze ergens gingen optreden.
Ze leefden ook erg Rock & Roll.
Wilde feestjes met luide muziek, koud bier, kruidige rookwaren en 'vuile manieren' waren vaak aan de orde van de dag.
Lou die erg rebels en vrijgevochten was zag zijn soulmate Gracienne ontpoppen in een ware seksgodin die met volle teugen van het liefdesspel genoot.
Ze hield van jongens en van stevige ruwe seks.
Kende geen taboes.
En dat...
Hadden de jongens  die zich na de match aan het douchen waren geweten.

Een halfuur later.
Slechts twee personen waren nog aanwezig in de douche.
Lou en Gracienne.
Ze leunde tegen een zuil, het water stroomde van haar prachtige gestroomlijnde lichaam.
Hij omhelsde haar en kuste haar.
Ze spreidde haar benen en trok zijn lichaam tegen het hare.
"Ik zie u toch zo geiren mateke", zei ze.
"Seks met de andere jongens, da's plezier, leute, goesting.
Seks met u...
Da's gewoon puur genieten.
Liefde geven.
Ik wil u al mijn liefde geven Lou.
Met heel mijn hart.
Mateke".
Hij aanhoorde het.
Keek in haar prachtige blauwe ogen.
Die wat ze zei zo hard benadrukten.
Hij drong in haar binnen, hoorde haar gesmoorde kreetjes.
De passie laaide hoog op.
Een uur lang zouden ze nog in de douche van de kleedkamer blijven.
Het water was al lang opgehouden met stromen.
Maar daar trokken ze zich niets van aan.
De goesting was te groot.
De liefde ook.


Nu het voetbalseizoen erop zat konden de jongens zich nu voor de volle honderd procent op hun band concentreren.
En dat was hard nodig.
Want de zomer van 1995 beloofde een mega drukke zomer te worden.
Alleen de examens zaten nog in de weg.
En ofschoon er in de examenperiode geen optredens waren.
En ze al een hele hoop nummers hadden, en ze die al goed hadden ingestudeerd.
Ze wilden niets aan het toeval overlaten.
Wanneer ze konden repeteerden ze alle liedjes die deel moesten uitmaken van hun playlist tot in de puntjes.
Het was vooral Gracienne die er stevig de pees op hield.
"We moeten nu laten zien wat we waard zijn.
Daarom mogen we dan ook niets aan het toeval overlaten".
We moeten zo strak mogelijk klinken.
Zo weinig mogelijk haperingen".
Er was iets dat haar niet zinde.
En ook Lou was het niet ontgaan.
Jan was er precies met zijn gedachten niet bij.
Gracienne nam hem apart.
Nadat ze eerst twee blikjes bier uit de koelkast haalde.
Ze gaf er ééntje aan hem.
"Jan, wat scheelt er jongen.
Ge zit er zo apathisch bij.
Er is iets, ik voel het".
"Ach", zei hij.
"Toen we kampioen speelden.
Ik ging als één van de eersten naar boven, terwijl de anderen nog... Allez ja.
Van uw schoon lichaam genoten". Gracienne bloosde toen hij het zei.
Wreef even over de rug van zijn hand.
"Ewel, toen kwam de trainer me tegemoet.
Hij nam me mee naar buiten, daar stond een man in deftig kostuum.
Pa stond bij hem, alsook de voorzitter Luc d'Hondt.
Die man, dat was een talentscout van Club Brugge.
Hij had me zien spelen.
Hij had me zien scoren.
Mij die hattrick zien maken.
En... Hij wil me een contract aan bieden".
Gracienne keek op.
"Bij Club Brugge.
Amai, wat een eer.
En wat gaat ge daarmee doen".
"Dat is het hem juist.
Ik weet het niet.
Zo'n kans krijgt ge maar één keer.
Maar.
Dat geld ook voor onze band.
Optreden.
Een volle zaal of terrein uit de bol zien gaan.
De meiskes die naar u kijken.
Die proberen tot bij onze kleedkamers te komen.
De erkenning.
De lol die we hebben als band.
Andere bands leren kennen, verbroederen.
Weten dat we nu voor zoveel optredens gevraagd worden.
Op schone festivals.
Tot de Gentse Feesten toe.
Verdomme... Ik wil dat allemaal niet missen".

Gracienne keek hem aan.
"Ik versta dat.
Ik zie dat ge twijfelt.
Gij zijt altijd de sportman van de bende geweest.
Voetbal dat is uw leven.
Kijk.
Noch ik, noch de anderen zullen u het kwalijk nemen moest ge eruit stappen.
Zo'n kans moogt ge niet laten schieten".
Toen keek Jan haar aan.
"Gracienne, ik moet u iets bekennen.
Ik weet dat dat heel raar gaat klinken.
Wetende dat ge mij al van kleinsaf aan kent met de bal aan mijn voeten.
Sjotten in de straat of aan de rand van de bosjes.
Nooit geen enkele match gemist, behalve toen ik geblesseerd was.
Altijd present op elke training.
Altijd de uitblinker op elke match.
Maar.
Ik baal ervan.
Van heel die voetbal
Nee da's echt waar.
Weet ge waarom ik er elke keer sta?
Omdat 'k moet van onzen ouwe.
Die heeft onze toekomst al uitgestippeld.
Onze Peter die is hij nu aan het voorbereiden om later de zaak over te nemen.
En ik.
Omdat ik goed kan sjotten.
Moest ik mij aansluiten bij FC Victory.
Moest ik present zijn op elke match.
Als het goed was, ja dan was hij in de wolken.
Stond hij te stoefen, "dat is mijne zoon se".
Maar als het eens misging.
Olala.
Dan kreeg ik naar mijn voeten.
Nooit in publiek, gelukkig niet.
Maar thuis.
Hoeveel keer hij mij heeft uitgescholden voor 'mislukkeling', 'luiwammes', 'slappe schotelvod'.
Hoeveel keer ik dingen achter mijne kop kreeg gesmeten.
Niet te doen.
Pa vindt heel dat gedoe met onze band maar niks.
"Gaat ge weer uwen tijd verknoeien met die ketelmuziek", klinkt het dan.
Toen we de 'special guest' waren op de fuif van 't voetbal vorig jaar.
Ja, toen waren we de goeie.
Omdat het storm liep.
Omdat de club dankzij ons optreden een goeie recette maakte.
Nooit eerder boekten we zoveel winst.
Hij wil dat we er dit jaar weer zullen staan.
En God weet, dat gaat rushen worden.
't Is te hopen dat we op tijd gedaan hebben op dat ander festival.
Gelukkig zijn we daar de eerste act.
Maar hij blijft denken dat het maar 'een bevliegingske' is.
Dat we er op een dag de brui aan zullen geven".
Jan zweeg een poosje. Dronk zijn blikje bier leeg.
Keek haar aan.

"Godverdomme, ik braak van dat stom voetbal.
En nog het meest vanal van de pa zijn fanatiek gedoe.
En echt waar.
Echt waar.
Ik wil niet naar Club Brugge.
Ook al verdien ik daar miljoenen.
Wat moet ik daar gaan doen?
Tussen al die omhooggevallen voetbalvedetten.
Mijn hart ligt hier bij jullie.
BIJ MIJN MATEN!!!"
Jan huilde.
"Grace, meiske.
Ik weet het niet meer.
Ik weet het echt niet meer.
Ik heb schrik.
Voor Pa zijn reactie.
Voor zijn opvliegend gedoe".


Hij huilde.
Gracienne sloeg haar arm om hem heen en drukte hem dicht tegen zich aan.
Zacht wreef ze over zijn donkerbruine krullenbol.
"Hey maatje", zei ze teder.
"Ik begrijp wat ge voelt.
Weet ge wat ge moet doen?
Ewel, da's heel simpel.
Ge moet gewoon.... VOOR UZELF OPKOMEN!
Zeg hem gewoon waar het op staat.
Zeg  hem gewoon dat ge zelf wilt bepalen wat ge met uw leven doet.
Ja ik weet al wat hij gaat zeggen.
Dat daar toch geen toekomst inzit.
Dat dat maar een bevlieging is.
Dat ge later spijt zult hebben dat ge dat contract bij Club Brugge niet getekend hebt.
Die volwassenen en hun praatjes.
Ge moet ze mij niet leren kennen hoor.
Maar gij gelooft in de toekomst van Grace & Beauty.
Ik geloof erin.
Lou, Dries, Tom en de anderen geloven erin.
Dat is het belangrijkste.
En ja, misschien wordt het een flop.
En gaan we keihard op onze bek.
En lachen ze ons keihard in ons gezicht uit.
Ewel hé.
Wat dan nog?
Of in het Frans.
ET ALORS?
We hebben het tenminste geprobeerd.
We hebben tenminste geprobeerd om onze droom waar te maken.
We hebben tenminste het risico genomen.
En ik weet.
Zelfs al wordt het niets.
Later als we oud en versleten zijn, en we samen in het rusthuis zitten.
Dan zullen we tenminste kunnen terugblikken op een paar schone jaren waarin we dolle dingen hebben beleefd.
En dichter naar elkaar toegroeiden".

Jan keek Gracienne aan.
"Verdomme meiske", zei hij
"Ge hebt gelijk.
Ge hebt verdomme gelijk.
Hij gaf het meisje een flinke knuffel.
Gracienne kuste hem zacht op de mond.
Woelde door zijn krullen.
Schonk hem een warme glimlach zoals alleen zij dat kon.
Gul en warm van hart zoals ze was.
"Grace'ke", fluisterde hij ineens in haar oor.
"Bedankt voor dat schoon moment in de kleedkamer.
Ge waart zo verdomd fantastisch. Ik heb ervan genoten".
"Ik ook", antwoordde ze.
Ze dronken nog elk een blikje bier en lagen languit in de zetel.
Gracienne legde haar hoofd op zijn gespierde borstkas en voelde hoe zijn ademhaling rustiger werd.
Het was duidelijk dat er een flinke last van zijn schouders was.
Dat hij door dit gesprek nieuwe moed had gekregen.
Dat gaf haar een heerlijk warm gevoel in het hart.