Enkele maanden later.
Gracienne was sedert ze bij haar Marraine verbleef helemaal veranderd.
Van losgeslagen rebelse tiener tot zelfzeker jong meisje dat wist wat ze wilde in het leven.
Ze ging in haar nieuwe woonplaats naar school en volgde de richting mode.
En dat met volle goesting.
Ze maakte ook al snel nieuwe vrienden.
Maar dat rebelse kantje bleef toch hardnekkig aan haar persoonlijkheid hangen.
Dat in combinatie met een sterk rechtvaardigheidsgevoel.
Er was een meisje in haar klas.
Cindy Persoons.
Cindy was een intrigante: Oppervlakkig, roddelziek en bemoeizuchtig.
En dat botste met Gracienne die een echte flapuit was en altijd direct zei waar het op stond.
Tot tweemaal toe kwam het tot een gevecht in regel tussen beide meisjes.
Maar op een dag.
Meneer Dupont, de taakleraar had toezicht.
Stond bij de deur die uitgaf op het gebouw waar de leerlingen van het ASO zaten.
Met zijn handen op zijn rug, zenuwachtig op zijn sigaar te kauwen.
Hij was een erg streng man.
Zelfs voor het gooien van een simpel papiertje liet hij de leerlingen nablijven.
Om hen dan drie hoofdstukken van een dik lijvig boek te laten overschrijven.
Een meisje van een hogere klas zette Cindy voetje lap.
Cindy vloog het meisje aan.
Gaf haar enkele geduchte klappen in het gezicht.
Meneer Dupont kwam op het tumult af.
"Ja mamzelleke Persoons ik verwacht u straks om vier uur in het studielokaal voor een een tiental regelkes straf." Zei hij terwijl hij op zijn stompje sigaar stond te kauwen.
Gracienne kwam tussenbeide.
"Alleen Cindy"? Vroeg ze.
Ze keek de man met een nijdige blik aan.
"Ja, natuurlijk.
Ik zal haar nekeer afleren om zomaar een medeleerlinge zonder aanleiding in het gezicht te meppen.
Moest ik van dat meiske zijn, ik diende direct klacht in voor slagen en verwondingen.
Dat is een strafdelict volgens de wet.
En de wet zou hier nog meer moeten gelden dan elders.
Gulder moet LEREN GEHOORZAMEN dedju!! Stelleke agressief, wispelturig snotjoenk.
Het is niet de taak van de school om een stel barbaren op de maatschappij los te laten".
"Bespottelijk", zei Gracienne giftig.
"Pardon"? Reageerde Meneer Dupont.
"Zegt dat nog nekeer mamzel".
"Dat het bespottelijk is.
Dat ge uw ogen eens moet laten nakijken.
Of is het waar wat ik hier over u te horen krijg?
Dat ge alleen optreedt als leerlingen van beroeps of technische richtingen iets mispeuteren.
En ge een oogske toeknijpt voor de leerlingen van het ASO"?
De taakleraar keek Gracienne aan met zijn kleine varkensoogjes.
Hij sjiekte zenuwachtig op zijn sigaar en gromde binnensmonds van woede.
"Gij godverdoms brutaal wicht", foeterde hij.
"Gij moogt voor de rest van de week op strafstudie komen mamzel.
Dergelijke beschuldigingen hoef ik niet te pikken.
Het is niet omdat gij de kleindochter zijt van Madam de oud-schepen, dat ge meer moogt dan een ander zulle.
En maakt dat ge van onder mijn ogen zijt brutaal joenk"!!!!
"Dat meiske heeft Cindy pootje lap gezet, en daar zegt ge niks van.
Dat is de reden waarom ik nu tussenbeide kom, Meneer Dupont".
"Daar zal ze misschien een reden voor gehad hebben.
We weten allemaal dat mamzel Persoons twee stenen kan doen vechten.
Gij hebt er toch ook ambras mee gehad? Of niet soms"?
Gracienne zei niks, gunde de taakleraar geen blik.
"Klootzak", zei ze binnensmonds.
Cindy liep naar Gracienne toe.
"Hey meiske", zei ze.
Tranen stonden in haar ogen.
"Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar... Dat pakt mij.
Dat gij... GIJ! Het voor mij opneemt".
"Ik kan dat niet pikken Cindy. Dat dat stukske vetpens met zijn stinkende sigaar en zijn varkensoogskes met twee maten en twee gewichten werkt.
Dat strookt gewoon tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel Cindy".
Cindy hapte naar adem.
Ze keek haar klasgenote aan.
Zag de vastberaden blik in haar ogen.
"Ge hebt nu wel voor de rest van de week strafstudie aan uw been", zei Cindy.
"So what"? Zei Gracienne.
Al gaf hij me strafstudie voor de rest van het schooljaar.
Dan nog maakt die vetpens met zijn varkensoogjes en zijn stinkende sigaar geen indruk op miij hoor".
Om vier uur betraden Gracienne en Cindy het studielokaal.
Meneer Dupont zat achter zijn bureau
"Mamzel Persoons gij moogt daar bij 't venster zitten.
En mamzel De Wilde, gij moogt vanachter naast meneerke Selleslaghs gaan zitten.
Gulder zijt toch van 't zelfde slag, denken dat ge altijd en overal ongestraft een groot bakkes kunt opzetten.
Maar... Dat ga ik jullie persoonlijk afleren."
Gracienne zette zich op de bank naast een stevige knaap. Hij had zijn zwarte haar langszij geschoren, zwart sikje en tatoeages op zijn armen, en uitlopers van tatoeages in zijn nek die verraadden dat hij er ook op zijn rug en borst moest hebben.
Lou Selleslaghs was bijna zestien, net geen twee jaar ouder dan Gracienne.
Hij was haar al opgevallen.
Hij was een 'troublemaker', had moeite met gezag en maakte de leraren vaak het leven zuur.
Hij hield zich vaak afzijdig, werd altijd in hetzelfde kliekje van vijf jongens gezien.
Hij keek Gracienne aan.
"Kent ge me nog Grace"? Vroeg hij.
Ze keek hem aan.
"Van waar zou ik u moeten kennen".
Hij glimlachte.
"Ben wel een beetje veranderd", voegde hij eraan toe.
Toen knipoogde hij.
Gracienne bloosde.
Ze wist het weer.
In de schoolvakanties ging Gracienne steevast bij haar Marraine logeren.
Daar voelde ze zich altijd zo heerlijk geborgen.
In dat prachtige oude maar o zo keurig ingerichte huis.
Met veel oude meubelen en tierelantijntjes.
Elk met hun eigen verhaal, herinneringen aan het rijkgevulde leven van Gracienne Van Ackere, de grootmoeder en doopmeter van Gracienne De Wilde die naar haar grootmoeder werd genoemd.
Lou woonde daar niet ver vandaan.
De jongen hing vaak rond op straat.
De toen nog jonge Gracienne ging vaak achter het huis van haar Marraine spelen.
Daar waren bossen waar ze samen met de kinderen uit de buurt kampen bouwde en allerhande kattenkwaad uithaalde.
Lou was één van hen.
Maar ze had al snel door dat er iets met hem scheelde.
Mager, vale huid, doffe ogen.
Op een keer nam ze de jongen apart.
Lou vertelde dat ze het thuis niet zo breed hadden.
Omdat zijn vader geen werk had.
Gracienne nam hem mee naar huis, hij mocht blijven eten.
De jongen at voor twee.
"Maar wat een gebrek aan manieren heb jij jongen"? Zei Marraine.
Ze nam de jongen apart.
En kwam heel wat te weten, simpelweg door door te vragen.
Lou's vader was muzikant.
Speelde in allerlei rock en punkbandjes.
En dat leek hem geen windeieren te leggen.
Platencontract.
Optredens in het binnen en buitenland.
Mogen optreden voor de TV.
Hij leerde een jonge vrouw kennen, ze heette Petra.
Petra raakte al snel zwanger van Patrick Selleslaghs.
Die zijn zoon Lou doopte.
Naar de zanger Lou Reed.
Maar al snel ging het bergaf.
De tweede LP flopte.
De groep waarmee Patrick succes oogstte splitte.
En Patrick raakte nergens nog aan de bak.
Hij begon te drinken.
Petra drong erop aan dat hij werk ging zoeken.
Maar hij hield geen enkele job een week vol.
Hij kon zich niet aanpassen aan normaal in zijn ogen 'kleinburgerlijk' bestaan.
Dat alles leidde tot spanningen.
Patrick werkte zijn frustratie uit op Petra.
Die hij regelmatig letterlijk verrot sloeg.
Toen Lou kennis maakte met Gracienne die hem uitnodigde om bij haar Marraine te blijven eten.
En die laatste de kleine jongen uitvroeg.
Trok Marraine naar Lou's moeder Petra.
Ze wist hem te overtuigen om bij Patrick weg te gaan.
Ze bood Petra een baan aan in het naaiatelier.
Alsook juridische bijstand, zodat ze de echtscheidingsprocedure kon inzetten.
Maar Lou was geen braaf manneke, en na een winkeldiefstal kwam het gerecht tussenbeide die lucht kreeg van de gezinstoestand waarin de kleine Lou opgroeide.
De jeugdrechter besloot dat het beter was dat Lou aan een pleeggezin werd toegewezen.
Daardoor kwam het dat Gracienne haar speelkameraadje niet meer zag de eerstvolgende keer dat ze bij haar Marraine kwam logeren.
"En hoe lang zijt ge nu al weg van dat pleeggezin"? Vroeg Gracienne.
Toen kwam Meneer Dupont tussenbeide.
"Aangezien dat jullie toch tijd hebben om een beetje te zitten tetteren.
Moogt ge het ganse schoolreglement... Nog eens tien keer overschrijven!!"
Toen ze nog alleen in het studielokaal zaten en Meneer Dupont even weg was babbelden ze verder.
"Waarom heb ik je dan tijdens de grote vakantie niet gezien"? Vroeg Gracienne verder.
"Ik was gaan werken".
"Zot", zei Gracienne.
"Ge zijt nog geen zestien, ge moogt nog niet werken."
"Ge moogt ook niet vloeken," antwoordde Lou droogjes.
"Ik ga regelmatig een handje toesteken bij bouwwerken Bastiaensens.
En volgend jaar mag ik daar beginnen als leercontract.
Leren en in tussentijd geld verdienen.
Veel beter dan hier in die stomme school te zitten vegeteren.
En me gelijk een klein kind laten behandelen.
En naar de pijpen van die vetpens met zijn varkensoogskes te moeten dansen".
Gracienne moest erom lachen.
"Ik hoor precies mezelf praten", zei ze.
Ik dacht er ook zo over.
Dat was de reden waarom Marraine me hierheen haalde, en het voogdijschap over mij op zich nam.
Ik zat thuis, allez mijn oude thuis, op een college.
Saai.
Tussen een hoop oppervlakkige truttemiekes en dikke nekken van gasten.
Had genoeg van die retesaaie vakken.
Van al dat gezeik.
Ik trok op met krakers.
Omdat ik voor die gasten ook 'one of the guys was'".
"Ewel", zei Lou.
"Daar verschiet ik niet van.
Ik had al rap door dat gij geen meeloperke zijt.
En daarom, daarom heb ik u zo graag".
Gracienne keek Lou aan.
Kreeg een kleur.
Toen hoorden ze hoe de deur openging, en Gracienne en Lou keken weer naar hun blad.
De strafstudie zat erop.
"Allez kom, gaat ge mee nog ene gaan drinken in de Dinky Toys"? Vroeg Lou.
"Daar moet ge echt eens binnengaan, ik weet zeker dat ge dat daar heel tof gaat vinden".
"Ik weet niet", zei Gracienne twijfelend.
"Ach, ge zijt nu toch al te laat wegens die strafstudie. En als uw Marraine weet dat ge met mij mee waart, dan zal ze wel bijdraaien".
Samen liepen ze door de stad, naar de stationsbuurt.
Gracienne voelde zich best in haar sas in Lou's gezelschap.
Het was duidelijk dat hij de liefde voor muziek, liefst luid en hard had overgeërfd van zijn vader.
Alsook de rebelse levenswandel.
Lou liet zich door niemand de les lezen.
Hij was koppig en eigenwijs.
Maar hij had een hart van goud.
Bij bouwbedrijf Bastiansens voelde hij zich in zijn sas.
Daar was hij 'one of the guys'.
In het weekend ging hij voetballen bij FC Victory.
Ze stapten Café Dinky Toys binnen.
Het was een echte jongerenkeet.
Er klonk luide rockmuziek.
Het zat er vol jonge gasten gekleed in jeans, t-shirts van rockgroepen of festivals en leren jekkers.
De meesten kenden Lou, en gaven hem een hand of een stevige omhelzing.
Hij trok één van de jongens dichter naar Gracienne.
"Zeg Jan, kende gij dat meiske nog"? Vroeg hij.
Een sportieve knaap met een truitje van FC Victory bekeek haar goed.
"Maar ja, Gracienne begot. Zijt ge weer op logement bij uw Marraine"? Vroeg de jongen.
"Nenee", zei Lou. Ze blijft er nu definitief wonen. Maar da's een heel verhaal".
Gracienne herkende de jongen.
Het was Jan Ceustermans, zoon van de plaatselijke begrafenisondernemer.
Ze gaf de jongen een stevige pakkerd.
"Welkom in ons midden", zei Jan.
"Ewel dat doet mij plezier te weten dat wij elkaar regelmatig tegen het lijf gaan lopen se".
Er waren nog andere jongens aanwezig met wie ze regelmatig ging spelen in de bosjes achter het huis van haar Marraine.
En dat deed haar enorm plezier.
Een uur later liepen ze terug naar huis.
Ineens besefte Gracienne dat ze Lou's hand vast had.
Ze keek hem aan.
Kreeg het warm aan haar hartje.
En warm gevoel dat NIET GAUW ZOU OVERGAAN...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten