Toen... Die ene zomer (slot)

Langzaam trok het ochtendgrijs op en gooide de zon haar stralen over de ontwakende stad.
Gracienne werd wakker na een veel te korte en onrustige nacht.
Van slapen was weinig sprake.
Er ging van alles door haar heen.
Vreugde, euforie.
Maar ook zorgen.
Hoe moest ze die ene kans op het waarmaken van die droom die ze samen met Lou en de anderen zo hard koesterde waarmaken met haar andere ambitie.
Om ooit een eigen mode atelier op te starten.
Ze had wel enige ideeën.
Maar twijfelde nog over de afwerking.
En ze had alsmaar meer de indruk dat tijd om echt over dat alles na te denken haar niet gegund was.
Ze stak haar voeten uit bed en zocht naar de houten parketvloer.
Ze kwam uit bed en liep naar het raam.
Het vroege zonlicht scheen op haar prachtige gestroomlijnde lichaam.
Haar licht gebronsde huid glansde in het vale ochtendlicht.
Wat was ze toch een prachtige meid.
Ja mensen, dat was ze echt.
Zelfs Lou zou het beamen moest hij haar zo zien.
Maar hij zag het niet.
Door het vele bier dat hij dronk was hij in een diepe roes verzonken.
Het zou vast nog uren duren eer hij wakker zou worden.
Nu ja, Gracienne had ook wel enige biertjes gedronken.
Maar schakelde tijdig over op vruchtensap en plat water.
En ging regelmatig een luchtje scheppen.
Had een heerlijk lang gesprek op het terras met Cindy.
Die ondertussen een echte hartsvriendin was geworden.
Het ging diep.
Cindy moest later beamen dat ze haar lieve vriendin Gracienne nooit zo gelukkig had gezien.
Haar ogen straalden en op haar gezicht was zo'n heerlijk gelukzalige glimlach te zien.
De toekomst lachte haar toe.
En dat gaf Cindy een goed gevoel.

Een uur later.
De hemel was helemaal opgeklaard en de zon scheen volop.
Het was nu al duidelijk dat het een heel hete dag zou worden.
Het graan was rijp, en vele boeren waren al begonnen met het oogsten ervan.
De koeien graasden vredig in de weiden.
En daar liep ze.
In een strak rennersbroekje en ultrakort topje waarin haar weelderige borsten meer dan goed te zien waren, en toch comfortabel zaten.
Elke ochtend liep Gracienne haar rondje.
Weer of geen weer.
Een goede lichaamsconditie was voor haar belangrijk.
Als gedreven atlete hield de sportmicrobe haar in de ban.
Het gaf haar energie en het hielp haar om haar gedachten te ordenen.
Met stevige tred liep ze door de velden.
Genoot van de frisse ochtendlucht.
Die vandaag wel niet zo fris was als anders.
Het ging warm worden die dag, dat was nu wel duidelijk.
Ze liep langs de boerenweggetjes terug naar de stad.
De velden gingen over in bos.
Een prachtig bos waar kinderen speelden en kampen bouwden.
Prachtige hoge bomen, weelderige struiken.
Hier en daar brandnetels, leuk voor de durfals onder de jongens om daar dan in korte broek door te lopen.
Door het bos slingerde 'het vaartje'. Het was een oude waterloop die ooit deel uitmaakte van de omwallingen.
Een stille getuigen uit het rijke verleden van een kleine stad in Vlaanderen.
Hoe vaak had Gracienne daar niet wat verderop aan het steigertje zitten dromen, terwijl de eendjes voorbij zwommen.
Hoe vaak had ze daar niet met haar vrienden een mooie zomerdag doorgebracht.
Zwemmen in het vaartje, zonnen, in het geniep een pretsigaretje roken, in de bosjes heerlijk de liefde bedrijven met de zon op haar huid.
Mooie tijden.
Mooie herinneringen.
Ze hield halt aan het oude brugje.
Ze rustte even uit, keek naar het deinende water en de hoorde hoe de bladeren ruisten toen er even, heel even, een zacht briesje opstak.

Ze leunde met haar beide armen op de ijzeren leuning die al warm aanvoelde.
De rode verf die er jaren geleden op werd aangebracht was al flink afgebladderd, ook vertoonde de leuning hier en daar wat roestplekken.
Doch was de brug nog stevig, en dat moest ook.
Want veel voetgangers en fietsers gebruikten de weg door het bos als alternatieve route van de stad naar het nabij gelegen dorpje.
Hier werden ze tenminste niet van hun sokken geblazen door het drukke verkeer.
Gracienne droomde weg.
Dacht vol weemoed aan de mooie dagen die ze hier in dit  bosje beleefde.
Als klein meisje, eerder halve jongen met de andere kinderen uit de buurt.
Als tiener de liefde ontdekkend, of gewoon genietend van het jonge leven.
Of gewoon dromend aan de waterkant.
Zo inspiratie opdoende voor een nieuw gedicht, nieuw lied, nieuw ontwerp.
Er ging geen zomer voorbij zonder dat ze hier uren vertoefde.
Behalve, de afgelopen zomer.
Het deed haar beseffen hoe hard haar leven was veranderd.
Hoe snel ze leefde. Hoe ze opging in haar ambitie om ooit in de voetsporen van haar Marraine te treden.
Maar ook hoe hard ze bezig was met de band.
Vooral dat laatste nam veel van haar tijd in beslag.
Elk weekend optreden.
Elke dag repeteren, vergaderen, plannen, contact opnemen met organisatoren en dergelijke.
Maandag naar Brussel, voor het grote moment.
Hun eerste echte contract.
Een album.
Het duizelde door haar hoofd.
Ze besefte dat haar jeugd voorbij was gegleden.
Dat de tijd van onbezorgd genieten zonder aan morgen te moeten denken voorgoed voorbij was.
Zonnen, genieten, samen zijn met haar vrienden.
Wat had ze daar de afgelopen maanden toch weinig tijd voor gemaakt.
OK, ze zag hen wel eens in de Dinky Toys, als ze daar aankwamen na een optreden.
Of na een dag repeteren, vergaderen, plannen.
Dan kon een frisse pint echt wel deugt doen.
Ze zuchtte diep.
Het was al eind augustus besefte ze.

Dan ineens veerde ze recht.
Ze besefte, ze moest niet denken maar DOEN!
Ze liep naar de stad.
Hard.
Onvermoeibaar.
Ze stopte bij een rijhuis en belde aan.
Hier woonde Cindy, haar moeder deed open.
"Is Cindy thuis"? Vroeg Gracienne.
"Ze slaapt nog, maar ga maar naar boven hoor. 't Zou goed zijn dat ze eens op een deftig uur uit haar nest komt", zei ze.
Meteen liep Gracienne naar boven, met twee treden tegelijk.
Zonder kloppen viel ze binnen.
"Hey slaapkopke, wakker worden".
Cindy wreef haar ogen uit.
Wat doet gij hier Chou? Vroeg ze.
Gracienne zette zich op bed en stak meteen van wal.
"Hoe vaak hebben we ons geamuseerd bij 't vaartje dit jaar"? Vroeg ze.
"Nie veel hé", zei Cindy.
"Maar ja we hebben allemaal zoveel te doen. Gij met uw band, ik op mijn werk.
Er is altijd wat".
"Niet vandaag", zei Gracienne.
"Het is zondag, Lou en ik hebben niks te doen. En ik weet velen van onze vrienden ook niet.
En gij ook niet.
Ik verwacht iedereen stipt om 13u bij het vaartje.
Ik wil een heerlijke namiddag samen met al mijn vrienden.
Het is misschien de laatste keer.
Dus laten we er een feestje maken.
Met hapjes, drankjes en misschien iets om te smoren.
Zwemmen, stoeien en vooral... Genieten".
Cindy fleurde op.
"Gracienneke", zei ze.
"Dat is een megacool idee meiske.
Ik zal er zeker zijn. Da's beloofd".
Ze gaf haar beste vriendin een stevige knuffel.
"Gij hebt toch altijd van die toffe ideeën hé".
"Ik moet er nu vandoor", zei Gracienne.
"Er  moeten nog veel vrienden opgetrommeld worden.
Bel anders ook wat rond, ok"?
"Dat doe ik, tot straks hé zeg".

Twee uur later.
Lou sliep nog steeds.
Met heel wat gesnurk.
Het laken half over zijn lichaam.
Zijn hoofd weggedraaid diep in het hoofdkussen.
Hij had alleen een boxershort aan.
Gracienne kwam thuis.
Ze zag Lou, haar lieve Lou liggen.
Ze trok haar bezwete sporttenue uit en gooide het in de wasmand.
Naakt sloop ze de kamer in.
Zette zich op bed en bekeek Lou die lag te slapen.
Ze gaf hem een zoen op zijn neus. Hij werd het niet gewaar.
Toen zoende ze zijn stevige borstkas, en ging zo naar beneden.
Hij schudde wat met zijn hoofd en gromde wat.
Ze lachte.
"Schatteke toch", fluisterde ze.
Ze waren die zomer almaar dichter tot elkaar gegroeid.
Het toenemende succes van hun band vereiste ook heel wat organisatie en planning.
Daar waren vooral Lou en Gracienne mee bezig.
Vaak tot laat in de nacht.
Daarna dronken ze nog een pintje of een glas wijn.
En kropen dan in bed.
Maar van slapen was weinig sprake.
Elke nacht bedreven ze heerlijk de liefde.
Andere zomers ging de flirtzieke Gracienne al eens op jacht en ook Lou liet de aandacht van knappe meiden zelden schieten.
Of organiseerden ze pikante feestjes in het oude huis van Gracienne haar Marraine.
Dit jaar was het anders.
Waren ze behoorlijk monogaam.
Maar dat deerde hen niet.
Gracienne trok zachtjes Lou zijn boxershort naar beneden.
En streelde zijn penis die slap op zijn buik lag.
"Van alle mannen die ik heb gehad", zei ze luidop.
"Hebde gij de schoonste lul van allemaal Louke.
En dat meen ik".
Toen begon ze hem oraal te bevredigen.
Weer begon hij te grommen en schudde hij met zijn hoofd.
"Wat zijde gij aan het doen"? Vroeg hij.
"Ikke"? Vroeg Gracienne.
"Aan het genieten van uw lekkere pik, wat anders"?
"Het is kwart na tien, en het is zondag.
En mijne kop doe zeer".
"Ge weet toch wat het beste medicijn is tegen een kater", zei Gracienne ondeugend.
Ze kroop op hem, keek hem aan met stralende ogen.
En wreef zacht over zijn kaalgeschoren hoofd.
"Ge riekt naar 't zweet, zijt ge gaan lopen"
"Yep, en veel meer dan dat".

"Meiske toch, hoe doet ge dat toch?
Gisteren opgetreden, het beste optreden van heel de zomer.
Daarna nog tot 't kot in de nacht gaan feesten in de Dinky Toys.
En nu zijt ge weeral in form.
Hoe doet gij dat toch meiske"?
Gracienne kustte hem.
"Goesting maatje", zei ze.
"Goesting om te leven.
Ik heb gewoon zoveel goesting om te leven.
Om ervoor te gaan.
Echt waar.
Slapen hé Louke... Dat doe ik wel als ik dood ben.
Ik kwam net op een idee, een heel schoon idee.
Ik weet zeker dat gij het ook geweldig zult vinden".
Lou schudde zijn hoofd.
"Allez wat is 't nu weer
Daar gaat mijn ijdele hoop op een rustige luie zondag".
"Ach", zei Gracienne lachend.
"In de bosjes bij 't vaartje kunt ge ook rusten.
En nog veel meer.
Iedereen zal er zijn.
Allez ja, dat deden we toch elke zomer hé.
Behalve dit jaar.
Gezellig chillen in het groen.
Ewel... Nu.
Nu gaan we dat doen.
Deze middag".
"En ik had afgesproken om bij ons ma te gaan eten.
Dat mens heeft me ook niet veel gezien deze zomer hoor".
"Ewel, gaat.
Dat ge wat later zijt dat kan geen kwaad, het schoon volk om toch altijd te laat.
Maar dan moet ge u eerst eens van uwen heetste kant laten zien lieverd".

Ze vergezelde die woorden met een intense kus, terwijl ze met haar koele handen over zijn balzak wreef.
Niet veel later genoten Lou en Gracienne van elkaar.
Een uur lang vreeën ze terwijl de zon door de kamer op hun huid scheen.
En een zacht briesje enige verkoeling bracht in de veel te warme kamer.
Gracienne genoot intens van dit heerlijke moment.
En slaakte langgerekte gesmoorde kreten van puur genot.
Na een vlug ontbijt vertrok Lou naar zijn moeder.
Gracienne trok naar de keuken.
Begon aan de bereiding van heerlijke hapjes.
Veggie hapjes.
Met veel groen en lekkere zelfgemaakte sausjes en vinaigrettes.
Ook zette ze een fles witte wijn koel.
Alsook enige biertjes.
Ze was uitgelaten.
De radio keihard.
Meezingen met de muziek van Studio Brussel.
In haar korte t-shirt en slipje, verder niets.
Daarna wanneer ze snel iets anders had aangetrokken laadde ze alles op de fiets van wijlen haar Marraine.
Die had bagagerekken en dat kwam van pas.
Daarna vertrok ze.
De zon op haar gezicht.
Mensen begroetten haar, staken hun hand op.
Ze straalde, ze voelde zich meer dan opgewekt.
Ondanks het feit dat ze die nacht amper geslapen had.
Maar de mooie middag in het vooruitzicht gaf haar voldoende energie.
Ze maakte een ommetje naar de winkel.
Kocht daar nog wat blikjes bier en wat sterkers voor de liefhebbers.
En niet veel later was ze present.

Ze spreidde een deken en legde daar de hapjes op alsook de koelbox met daarin bier en wijn.
Ze deed haar t-shirt uit, alsook haar strakke jeansbroekje.
Ze droeg nu enkel nog haar bikini en zwembroekje.
En genoot van de zon en het gefluit van de vogeltjes.
Niet veel later kwamen de eerste aan, het was Dries.
"Hey Grace, ge ziet er verdomme verleidelijk uit meiske", zei hij.
Gracienne gaf hem een lieve knuffel.
"Hoe is 't met mijn viriel gastje", zei ze met een plagerig stemmetje.
"Zoudt ge nog eens durven"? Vroeg hij, proberend.
"Misschien", fluisterde ze hem in het oor.
"Maar nu blijf ik efkes hier, er komt nog volk. Hier pakt u een lekker pintje".
Dat liet Dries zich geen twee keer zeggen.
Er kwam nog volk.
Ook Jan was er.
Hij verbleef bij Lou en Gracienne, weliswaar op een aparte kamer.
Dit omdat het niet meer zo goed boterde met zijn vader nadat hij weigerde om het contract met Club Brugge te tekenen.
"Zijn vader schold hem uit voor 'stommekloot'.
"Ewel", zei Jan.
"Dan ben ik maar ne stommekloot. Maar dan wel één die zijn leven zelf in handen heeft ipv naar de pijpen van zijnen ouwe te dansen".
Daarna vertrok hij met slaande deuren.
Vader en zoon Ceustermans weigerden die zomer elk gesprek met elkaar.
Hij kwam enkel nog naar huis om zijn spullen te halen, op een vrijdagmorgen terwijl er een begrafenis gaande was, en hij dus zeker was dat 'den ouwe' niet thuis was.
Het waren die momenten dat hij zijn moeder opzocht.
Natuurlijk was het van "kom naar huis jongen, uwe pa bedoelt dat niet zo.
Hij is fier op u, en wat jullie bereikt hebben. Maar dat laat hij niet merken. Koppig hé".
"Nee ma", was het antwoord.
"Hij moet beseffen dat ik mijn eigen leven wil leiden. Het is mijn leven.
En het zijn mijn fouten.
Daar moet hij zich niet meer mee bemoeien, ik ben verdomme al  21 hé zeg".
Daarna ging hij weg.


Maar die middag toen Gracienne even naar de winkel ging liep ze Raymond Ceustermans tegen het lijf.
"Meiske", zei hij.
"Vertelt mij nekeer. Denkt ge echt dat ge met dat bandje van jullie iets gaan bereiken"?
"Hebt de respons gezien na ons optreden op de fuif van 't voetbal"? Reageerde ze meteen.
"Ja, jullie hadden een enorm succes".
"Het zat goed vol hé. Ge hebt zelf gezegd dat er nog nooit zoveel volk was als dit jaar".
"Da's juist, da's juist".
"Ewel... Overal waar we komen is het stampende vol.
Jullie generatie begrijpt dat niet.
Maar dit is de muziek die jonge mensen willen horen.
Hard, snel, wild.
Snedige teksten.
Zelfs bij Studio Brussel kennen ze ons.
Ik weet dat ge kwaad zijt op de Jan.
Maar.
Dit is wat hij wil.
Hij geniet als hij op het podium staat.
Dan komt hij tot leven.
Als hij die bassen in zijn buik voelt".
"Kijk meiske", zei hij.
"Ik wil niet liever dan dat hij gelukkig is en zijn ding kan doen.
Maar... Hij had zo'n schone kans, die gaat hij nooit meer krijgen.
Voetballen bij 'de Club'.
Ik weet, gij zijt op dat vlak net zoals uw Marraine zaliger.
Een dame die ik enorm bewonder en dat weet ge.
Gij weet het beste uit mensen te krijgen.
Alleen wou ik dat dat voor het voetbal was, dan speelde hij nu bij Club Brugge".
"En daar zou hij doodongelukkig zijn, ver van zijn maten.
Ver van u.
Ver van iedereen die hij liefheeft.
Zijn maten zijn alles voor hem.
Lou, Dries en Tom. Die drie betekenen heel veel voor Jan.
Dat was vroeger zo... En dat gaat altijd zo blijven".
Raymond voelde zich ongemakkelijk, wist niet wat zeggen.
Toen keek hij op zijn horloge.
"Sorry meiske, maar ik moet gaan.
We klappen mekaar nog is, ok".
Hij gaf Gracienne een stevige handdruk, wilde zo laten merken dat ze nog steeds hoog in zijn achting stond.
Waar maar weinig van te merken was, want de weken voordien draaide hij zijn hoofd als hij haar zag.
Die dag kon hij haar niet meer ontwijken, en besloot hij over te gaan tot de confrontatie.
Sindsdien begreep hij zijn zoons beslissing beter.

"Ik heb uw pa gezien", zei ze terwijl ook hij een biertje kreeg.
Jan zweeg, keek strak voor zich uit.
"Ge moet echt eens met mekaar klappen".
"No fucking way".
Ze legde haar hand op zijn been.
"Doet is niet zo koppig maatje", zei ze.
"Uwe pa zit met u in, met uw toekomst.
Da's normaal, dat doet elke vader".
Hij keek haar nijdig aan.
"Gij waart er niet bij hé, toen ik het hem zei niet bij Club Brugge te tekenen.
Gij hebt hem niet horen schelden.
Gij hebt hem niet horen brullen gelijk ne geflipte brulaap".
"Nee da's waar", zei ze. "Ik was er niet bij.
Maar ik vertelde hem daarstraks hoeveel uw maten voor u betekenen.
Dat Club Brugge niks voor u is.
Hij begreep dat.
Hij draait bij.
Laat dat niet schieten.
Het blijft uw vader Jan.
Ik heb mijn ouders ook gehaat.
Enorm zelfs.
Nu begreep ik waarom ze zo preekten, en met straffen dreigde.
Gisterenmorgen had ik een lang gesprek met mijn ma aan de telefoon.
Ze wil volgende week eens komen kijken als we in Antwerpen optreden.
Dat gaat me enorm deugt doen, om haar terug te zien.
Om eens bij te praten.
Dat geeft me een opgelucht gevoel, dat de band niet voorgoed verbroken is.
Ik zou dat mezelf enorm beklaagd hebben, moest dat gebeurd zijn door mijn koppige en rebelse gedrag".
Ze zwegen beiden.
Meer vrienden arriveerden.
De stemming was hartelijk.
De hapjes werden verorberd, de drank ging vlot binnen.
Ook Lou arriveerde.
Gracienne gaf hem een lieve lange zoen.

Het was een heerlijke namiddag.
Een bloedhete namiddag ook.
De jongelui zochten regelmatig het verkoelende water op.
Er werd gebabbeld, gelachen, gedronken en geflirt.
Er bloeide iets mooi's tussen Cindy en Tom.
Nu ja, daar zat Gracienne een beetje voor tussen.
Ze had al gezien dat Cindy verlekkerd naar Tom zat te kijken.
Ze had met hem een gesprek, zo van "en wat vind je van Cindy".
"Ge moet beetje belangstelling voor haar tonen, ze is echt een schat van een meisje", zei Gracienne.
Tom had het goed onthouden.
Hij deelde met haar een beker wijn.
Ze keek hem aan, met ogen die liefde en vooral goesting uitstraalden.
Ze deed het bovenstukje van haar bikini uit.
"Wilt ge de rest ook zien"? Vroeg ze.
Hij liet zijn linkerhand over haar rechterbeen glijden en keek haar aan met zijn blauwe ogen.
"Heel graag", zei hij.
Cindy nam zijn hand en samen verdwenen ze in de bosjes.
Daar ging ook haar broekje uit, legde ze zich op haar rug met gespreide benen.
Niet veel later voelde ze hoe Tom diep in haar binnendrong.
Gracienne zag het graag gebeuren hoe haar beste vriendin en één van haar beste vrienden elkaar vonden.
Ze had intussen zelf ook haar bovenstukje uitgetrokken, de meeste meisjes eigenlijk.
Er hing liefde in de lucht.
Een vrije ietwat libertijnse sfeer.
Er werden jointjes gerookt en de drank ging vlot.
Waardoor de meesten hun remmingen loslieten.
Dit was waar Gracienne zo naar verlangde.
Die heerlijke onbezorgde uren bij het oude staketsel aan het vaartje.
Zalig genieten.
Zou ze nog eens met Dries naar de bosjes gaan.
Even een tussendoortje.
Lou zou dat niet erg vinden.
Heerlijk genieten van die lekkere viriele Dries.
Maar die had touche bij een andere meisje zo stelde ze vast.
Jana, een andere klasgenote van Gracienne, een prachtig meisje met een flinke scheut Congolees bloed in de aderen en een heerlijk wiegend kontje ging schrijlings op hem zitten.
En begon hem innig te kussen.
Gracienne hield de tortelduifjes in het oog.
En ja hoor.
Ook zij verdwenen tussen het groen om elkanders lichaam te verkennen.
"Geniet ervan maatje", fluisterde ze zachtjes.
"Het is het schoonste wat er tussen mensen kan zijn".

Intussen.
Bij de oude brug troepten enkele jongens tesamen.
Jongens tussen de 11 en 14 jaar oud.
Vol branie.
Durfalletjes.
Zoals alleen jongens tussen 11 en 14 jaar oud durfalletjes kunnen zijn.
Eén van hen klom op de brugleuning.
En sprong.
Even later kwam hij terug naar boven.
Triomfantelijk.
Zo van "ik durf, wie ook".
De anderen wilden niet onderdoen.
De jongste van het stel heette Jason.
Een tengere knaap met rossig haar en speelse sproeten.
"Kom nu is 't uwen toer", zeiden de anderen tegen Jason.
"Of durft ge niet misschien".
"Kweenie, lijkt me toch gevaarlijk", zei hij.
"Dat is niet gevaarlijk", zeiden de anderen.
"Beetje koud ja, maar daar kunt ge toch tegen zeker"?
"Jason durft niet", zei een andere.
"Jason is een watje, een kerstekind".
Hij wreef zijn twee wijsvingers tegen elkaar.
"Sliep sliep babytje!!" zei hij.
De anderen lachten.
Jason deed zijn t-shirt uit en klom op de reling.
"Ik ben geen baby", snauwde hij.
Hij boog door de knieën.
De brug was tamelijk hoog, je moest een stukje klimmen om erop te komen.
Niet veel, maar toch.
Vlak bij de brug mondde een kleine sloot uit in de vaart.
Het was er ook smaller dan op de plek waar Gracienne en haar vrienden zaten, en ook heel wat dieper.
Dat hield risico's in.
Jason sprong.
Het water spatte hoog op.
De anderen keken hem vanop de brug na.
De seconden verstreken.
"He, waar blijft hij", vroeg één van hen na iets meer dan een minuut.
"Verdomme", riep een andere.
"Dieje komt niemeer boven".

"JASON WAAR ZIT GE VERDOMME!!!"
Weerklonk het nu een stuk luider door het bos.
Gracienne zat op de steiger, met haar voeten in het koele water.
De zon op haar huid.
Ze hoorde het geroep.
Draaide zich om.
Keek naar de brug.
De anderen keken ook om.
"Ja", zei Lou.
"Het wil weer nekeer lukken, een nest snotapen die eens stoer wilden doen.
Dat zit daar vol rommel en rotzooi, niet meer of er zit er ene ergens vast".
"We moeten iets doen", riep Jan.
"Maar wat"? Riep Gilles, de zoon van Willem de baas van de Dinky Toys.
"Ik ga hulp halen", riep Jan. En hij sprong op zijn mountainbike.
Ineens...
Ineens stond Gracienne recht en liep ze de steiger op en sprong zonder na te denken het water in.
Met stevige slagen crawlde ze naar de brug.
Het leek of de anderen wisten wat hen te doen stond.
In een reflex sprongen ze recht en liepen zo snel hun benen hen dragen konden langs de dichtbeboste oever naar de brug.
Lou liep vooraan, maar ineens viel hij.
"Godverdomme mijne voet"!!!
"Wat is er, riep Dries"?
"Let niet op mij, ga Grace helpen da's dringender" riep hij.
Gracienne arriveerde bij de brug.
Ze haalde diep adem.
En ging kopje onder.
Ze zag in het troebele water een silhouet.
Ze zwom alsmaar dieper.
Ze zag de jongen drijven.
Greep hem vast.
Maar dan...

Ze voelde hoe het water waar de jongen zich bevond stukken kouder was.
Ze kreeg krampen.
Ze probeerde de jongen krampachtig vast te houden.
"Ik ben er manneke", dacht ze nog.
Maar de kou en de krampen deden het ongelukkige meisje verstijven.
Ze probeerde nog het hoofd koel te houden.
Maar ze merkte hoe haar lichaam elke dienst weigerde. Ze voelde haar hart kloppen.
Haastig.
Angstig.
Ze drukte de ongelukkige jongen dicht tegen zich aan.
Toen werd het zwart voor haar ogen...

VOORGOED!!!!

Lieve lezers.
Wat er gebeurde vlak nadat Gracienne onder het water verdween was gewoon te verschrikkelijk, te hartverscheurend om onder woorden te brengen.
Een gezellig dagje uit draaide uit op een vreselijk drama.
Een meisje met een gul en vrijgevig hart, die gaf om haar vrienden.
Werd brutaal uit het leven weggerukt.
Angst vervulde het hart van haar vrienden toen ze niet meer bovenkwam.
En nog meer toen de toegesnelde agenten die Jan had tegengehouden hen opdroegen om Gracienne en de ongelukkige Jason niet achterna te springen.
Niet veel later arriveerden de duikers van de brandweer.
Twee levenloze lichamen werden uit het water gehaald.
Reanimeren had geen zin meer.
Twee lichamen werden met smetteloos witte lakens bedekt.
Huilende jongeren zochten troost bij elkaar.
Verscheurd door onmetelijk verdriet.
Anderen stonden verweesd te kijken.
In schok, zoals dat heet.

Het nieuws ging als een lopend vuurtje door de stad.
Jongeren kwamen massaal naar de brug.
Om hun vrienden die getuigen waren van het vreselijke drama een hart onder de riem te steken.
Om Gracienne postuum een laatste eer te bewijzen.
Er werden bloemen neergelegd.
En kaarsen aangestoken.
Jonge mensen zaten in het gras.
Zongen liedjes.
Terwijl er op een gitaar getokkeld werd.
Meisjes met tranen in de ogen zaten leunend tegen een boomstam en lieten hun tranen de vrije loop.
Lou werd naar het ziekenhuis gebracht.
Daar werd zijn verstuikte voet verzorgd.
Maar die pijn verzonk in het niets bij de vreselijke pijn in zijn hart.
Het was pas toen hij gesteund door Jan, Tom en Dries het ziekenhuis verliet dat het pas echt tot hem doordrong.
Toen hij terug kwam bij de plek des onheils.
Die nu omgeven was door bloemen, kaarsen en fakkels.
Hij ging zitten op een boomstronk, legde zijn krukken naast hem.
En begon onbedaarlijk te schreien.

Een week later kwam een massa jonge mensen samen in de aula voor burgerlijke uitvaartplechtigheden die Raymond Ceustermans had laten optrekken in wat ooit een drukbezochte feestzaal was.
De ruimte zat afgeladen vol, en ook buiten stonden heel wat mensen.
Het was een emotioneel afscheid.
Met veel muziek en pakkende getuigenissen.
Gracienne's moeder sprak vol lof over haar ambitieuze dochter.
"Je reikte met beide handen naar de hemel.
Maar je stak je handen ook uit naar je vrienden, wanneer zei jou hulp nodig hadden.
Je was een rebel, een herrieschopper.
Maar uiteindelijk leerde je om je op een positieve manier te uiten.
Dat deed je met muziek, tekst en tekeningen.
En met het ontwerpen van prachtige kledingstukken.
Maar vooral.
Door er te zijn voor al diegenen die je liefhad.
Nu ben je bij je Marraine.
Je grote voorbeeld.
Ik weet zeker.
Dat ze jou een goedkeurend schouderklopje heeft gegeven".


Nadine Van Ackere stond voor de urne met daarin de asse van haar dochter.
Zoals Gracienne twee jaar eerder voor de kist van haar Marraine stond.
Nadine huilde.
De ongelukkige vrouw zakte door haar knieën.
De dood van haar dochter drong nu echt tot haar door.
Al was ze al erg murw geslagen toen mensen van de politie aan haar deur stonden om haar het vreselijke nieuws te melden, met iemand van 'slachtofferhulp' erbij.
Nadine schreeuwde twintig minuten lang.
Kon het gewoon niet vatten.
Wie kan dat wel?
De dood van zijn of haar eigen kind vatten.
Voor velen was het gewoon een vreselijke schok.
Een keiharde opdoffer.
Lou stond nu op.
Liep op krukken naar het spreekgestoelte.
Hij ontvouwde een brief.
Veegde de tranen van zijn ogen.


"Grace'ke.

Mijn liefste schat.
Mijn grote liefde.
Dat waarde gij.
De liefde van mijn leven.
Ik heb dat zelden gezegd.
Te weinig.
Maar.
Dat waarde gij voor mij.
Ik weet nog goed.
Ik was een jaar of 11.
Gij waart er pas negen.
Maar toen al.
Toen al.
Voelde gij al de pijn en het verdriet van een ander goed aan.
Ja meiske, dat was.
Gij zag dat ik honger had, dat ik nood had aan eten.
Ik mocht met u mee, naar uw Marraine.
Een heel lieve en warme vrouw, net zoals gij.
Daar mocht ik mee aanschuiven.
Wij werden zo goede vrienden.
Maar ge woonde toen nog bij uw ouders.
Het was omdat gij net zo'n rebel waart als ik.
Dat uw Marraine besloot om u onder haar hoede te nemen.
En toen woonde gij definitief hier in de stad.
In gingen we naar de zelfde school.
Niet lang, want ik ging op leercontract.
Maar wat deerde dat.
We zagen elkaar ook genoeg buiten de school.
Onze liefde voor muziek, liefst hard, rockend en voorzien van bijtende teksten.
Bracht ons dichter bij elkaar.
We hadden een droom.
Een plan.
Een eigen band beginnen.
Daar droomde ik al van, van toen ik nog kind was.
Ik gaf die droom over aan u.
Maar gij.
Gij waart nog feller.
Nog ambitieuzer dan ik.
En dat plukte zijn vruchten af.

Grace'ke.
De dag nadat ge ons verlaten hebt.
Moest ik die afspraak afzeggen met die platenbaas uit Brussel.
Ik kon amper spreken aan de telefoon.
Hij begreep het.
'Mon Condoleance copain' zei hij.
Ik moest nog veel optredens afzeggen de dagen erna.
Het ziet ernaar uit.
Dat de dagen van Grace & Beauty, ons groepke waar we samen zoveel energie in staken.
Voorgoed geteld zijn.
Want zonder u meiske.
Zonder uw prachtige stem.
Uw ontembare geestdrift.
En uw onstuitbare temperament.
Zowel op als naast het podium.
Is dat eigenlijk-feitenlijk.
Hetzelfde niet meer.

Grace'ke.
Ik wou dat ge dit kon zien.
Hoeveel mensen hier nu aanwezig zijn.
Jonge mensen.
Stil.
Sommigen verbergen hun gezicht onder hun handen.
Anderen zoeken troost bij elkaar.
Maar allen.
Echt allen.
Getuigen wat voor schoon mens gij wel waart.
Kijk...
Jan, Tom, Dries, Cindy, Jana, Gilles, en alle anderen.
Ze zijn hier allemaal.
Ze zitten hier, hand in hand.
Tranen in de ogen.
Gebroken van verdriet.
We missen u.
We missen u godverdomme.
Elke moment van de dag.

Raymond Ceustermans, de Jan zijne pa.
Hij heeft de oude lijkkoets weer van stal gehaald.
Voor u Grace'ke.
Voor u.
Hij stond aan de grond genageld toen hij hoorde dat gij het tweede dodelijke slachtoffer waart.
Dat gij diegene waart die naar die jongen was gedoken.
Dat het uw lichaam was dat hij moest opbaren, welks hij met veel liefde gedaan heeft.
Het was net of ge lag te slapen.
Maar dan... Voorgoed.
Die mens stond aan de grond genageld.
Later zei hij dat gij hem hebt doen nadenken.
Hij heeft een heel lang gesprek gehad met zijn zoon.
Het is terug goed gekomen tussen hen.
Dankzij u Grace'ke.
Nee echt
Dankzij u.
Daarom deed het hem zoveel pijn.
Omdat hij de kans niet kreeg om u te bedanken.
Geen van allen kreeg die kans.
Om echt te zeggen...


HOE GEIREN WIJ U ZAGEN!!!


*************************************

Het was tegen middernacht.


Lou bestelde nog een laatste whisky.
"Weet ge", zei hij.
"Grace'ke, die is er nog altijd.
Ze zit hier... " Hij legde zijn vuist op zijn hart.
Hier zit ze tedju!!!
En daar blijft ze.
Tot da 'k mijne kop neerleg.
Zonder haar.
Zat ik nu misschien in de goot.
Of in den bak.
Dat was een heel speciaal meiske.
He mannen".
De andere stamgasten knikten.
Door dat ene liedje van R.E.M. werden er herinneringen opgehaald.
Mooie herinneringen.
Hartverscheurende herinneringen.
De man keek Lou en de anderen aan.
Tranen liepen over zijn wangen.
"Ik durf het eigenlijk niet te zeggen.
Maar toch doe ik het.
Het moet eruit.
Ik...
Ik was één van die gasten bij de brug.
Ik was 14.
Ik was samen met andere jongens van de groep.
Jason Druyts, was de broer van Mike, mijnen beste maat.
We hebben die jongen opgefokt ja.
"Ge durft niet, ge zijt een watje".
Hij sprong.
Kwam niet meer boven.
We zagen een meisje van de steiger verderop in het water springen.
Ze zwom in ijltempo naar de brug.
Ze dook onder.
Kwam niet meer boven.
Jullie kwamen op ons af.
Kalmeerden ons.
Een drama voltrok zich voor onze ogen"...

Hij huilde.
"Ik ben lang uit deze stad weggeweest.
Ik weet dat Mike de dood van zijn broertje nooit te boven is gekomen.
Tien jaar geleden knalde hij met zijn auto tegen een boom.
Geen remsporen.
Een ongeval zei de politie.
Wij, zijn vrienden.
Wij wisten wel beter.
Ikzelf probeerde het gebeuren te verdringen.
Alsof het nooit gebeurde.
Ik verhuisde, had een job in de IT, ik trouwde en kreeg een zoon.
God weet dat ik bang ben dat ook mijn zoon zich ooit zou inlaten met dergelijke vormen van 'Peer Pressure'.
Ik wist dat Gracienne hier heel graag gezien was.
Haar begrafenis werd druk bijgewoond.
Dat weet ik nog.
Ik... Ik zat op mijn kamer.
Wilde met niemand spreken.
Ik was.... BESCHAAMD!!!
En dat ben ik nog altijd".

Lou sloeg zijn arm om de jongere man zijn schouder.
"Jongen", zei hij.
"Ge waart 14.
Ge waart onder uw vrienden.
Dan denkt ge niet na.
Het kon evengoed gij geweest zijn die daar met verkrampte spieren in het vieze water dreef.
Weet ge wat ons Grace'ke fataal werd?
Ze oordeelde niet.
Ze hielp.
Hoe stom het ook was van Jason om van die brug te springen.
Hoe onbenullig jullie haantjesgedrag ook was.
Toch waren jullie het voor haar waard om zelf in het water te springen.
Ze sprong hem achterna.
Het werd haar dood.
19 jaar.
Ze zou twintig worden dat jaar.
Het leven lachte haar toe.
Maar toen, ineens.
Was het voorbij.
Is dat uw schuld?
Van Jason?
Of van die andere gasten met we ge samen waart?
Nee?
Het was niemands schuld".


Lou haalde diep adem.
"Het enige wat ik weet.
Is dat ze veel mensen een warm gevoel gaf in het hart.
Dat ze er een luisterend oor had voor wie het moeilijk had.
Dat ze erg vergevingsgezind was.
Ik weet.
Dat ze moest zij hier nu zitten.
Dat ze u eens goed zou vastgepakt hebben.
En door uw haar zou woelen.
Ja.
Dat had ze zeker en vast gedaan.
Ze kan het niet meer doen nu"...
Lou pakte de jongeman vast en gaf hem een kameraadschappelijke knuffel.

"Daarom... DOE IK HET IN HAAR PLAATS!!!"