Briefing.
De spanning was te snijden.
"Bon mensen," zei Hilde.
"Ik heb hier net het rapport van de autopsie op het lichaam van Yoshi Dobbelaere.
Alsook de uitslag van de genomen stalen van wat er nog in de injectiespuit zat.
En daar zat eigenlijk van alles in.
Behalve heroïne."
"Dat is heel makkelijk te verklaren." zei Bart.
"Yoshi liep tegen een crimineel oplichtertje dat hem een klomp met waardeloze shit gaf ipv zuivere heroïne.
Hoogstwaarschijnlijk omdat hij niet genoeg geld kon op tafel leggen.
Een truc die wel meer heroïnedealers toepassen om van lastige junks af te raken die hen maar blijven aanklampen.
Zat er rattengif in?" vroeg Bart.
"Ja," zei Hilde.
En zelfs WC ontstopper.
Ik mag er niet aan denken door welke helse pijnen die jongen ging."
"Rattengif is net het favoriete product in dergelijke gevallen.
Ga maar na, daar is genoeg van bekend.
Moet maar eens vragen aan onze collega's in het Brusselse."
Hilde glimlachte.
"Bart.
Uw collega's Geert en Patrick hebben gisterenavond en vanmorgen een aantal vaste informanten, alsook enkele heroïnedealers aan de tand gevoeld.
En weet je wat?
Niemand kende Yoshi.
Niemand die hem zag in of rond het station, in het stadspark of op éénder welke plaats waar dealers en junks elkaar ontmoeten."
"Hilde.
Zijde gij nu zo achterlijk.
Ik begin me verdomme al af te vragen waarom ze u hoofdinspecteur maakten?
Allez ja, wat denk je nu zelf.
Dat ook maar één dealer zou toegeven dat hij ook maar één gram stuff verkocht aan de zoon van de burgemeester.
Die gasten zijn wel slimmer dan dat hoor.
In dit geval is de omerta strenger dan anders."
"Helemaal niet Bart.
Eén dealer gaf wel toe dat hij aan Yoshi verkocht.
Maar dat was geen heroïnedealer.
Dat was Freddy Yarowa, bijgenaamd Rasta-Fred.
Notoir dealer van cannabis en hasj.
Als er iemand is die ons al meermaals geholpen heeft om een zicht te hebben op de drugsproblematiek in de stad.
Dan is hij het wel."
"Ja dat zal wel.
Daarom dat we een oogje moeten dichtknijpen als dat stuk crimineel weer staat te dealen bij een school of aan het jeugdhuis," zei Bart.
"Waarom sturen ze die dreadaap niet gewoon terug naar Nigeria waar hij thuishoort. Liefst met zijn smerige weed erbij als het even kan."
Hilde negeerde die opmerking.
"Freddy verkocht cannabis aan Yoshi.Op regelmatige basis.
Zo ook vlak nadat Yoshi te horen was op Radio Express.
Freddy vertelde dat Yoshi heel zenuwachtig leek.
Hij wilde de deal zo snel mogelijk afronden, daar waar hij anders heel ontspannen was.
Een praatje maakte en zo.
Eens hij weg holde begreep Freddy waarom.
Enkele mannen liepen achter Yoshi aan.
Freddy herkende ze.
Het waren Marco De Vuyst en Christophe Theunissen.
Zware jongens uit het pooiersmilieu.
Met een ellenlang strafblad.
Allemaal feiten van zeer zwaar geweld.
Er is een arrestatiebevel tegen hen uitgevaardigd en de hele politiezone is nu naar hen op zoek.
Maar er is nog meer.
Ik heb vanmorgen gebeld met Dr Prinsen, directeur van de psychiatrische instelling.
Die wist me te vertellen dat Yoshi aanvankelijk goed meewerkte.
Tot de arts die hem behandelde, Dr Silberstein met pensioen ging.
Ineens klapte hij dicht, weigerde hij alle medewerking.
Het leek dat Yoshi alles opkropte.
Wat hij in zijn jeugd had meegemaakt.
En alleen aan Dr Silberstein kwijt kon wat er echt was gebeurd.
Er was hoegenaamd geen sprake van dat Yoshi aan iedereen vertelde dat hij door zijn vader werd uitgeleend.
Maar ik denk dat Dr Silberstein daar veel meer kan over vertellen.
Hij is bereid om ons te woord te staan, ik stel voor dat Bart en Sarah hem gaan opzoeken.
Dr Abraham Silberstein woonde in een nabijgelegen dorpje.
In de voormalige pastorie.
Waar de tuin vol stond met allerlei planten en bloemen.
Soorten die ze nooit eerder had gezien?.
"Waarom verzette die zich tegen zijn pensioen?" vroeg Bart zich af.
"Die heeft toch werk genoeg in zijn tuin.
Als die zijn dagen niet gevuld krijgt, dan weet ik het ook niet meer?"
Er klonk gepiep, het poortje dat de achtertuin scheidde van de voortuin ging open.
Een man in blauwe overal liep op Bart en Sarah af.
Een grote man met wit haar en lange baard.
Hij stapte met kranige pas op Bart en Sarah af en stak zijn hand uit.
"Dr Abraham Silberstein om jullie te dienen. Jullie zijn van de recherche neem ik aan."
"Dat klopt, Bart Holvoet en dit is mijn partner Sarah Van Beiren."
"Aangenaam, aangenaam. Kom mee naar achter. zei hij.
"In de veranda praat het makkelijker."
Bart en Sarah volgden de rijzige man in zijn blauwe overal.
Hij opende de deur van zijn veranda die vol stond met allerlei exotische planten.
Waaronder heel veel cactussen.
Er stond een statig antiek bureaumeubel, en daarvoor een best wel gezellige zithoek met een lage tafel en knusse rieten stoelen.
Zet jullie, zet jullie.
Hebben jullie zin in een kopje muntthee?
Met munt uit mijn eigen kruidentuin."
"Hmm dat wil ik wel eens proeven," zei Sarah.
Ook Bart had daar wel zin in.
De oude liep naar de aanpalende keuken, waar een fluitketel al veel lawaai maakte.
Hij legde enkele muntblaadjes in drie grote tassen en goot dan water over een klein vergietje waarin fijngesnipperde muntblaadjes en zwarte thee zaten.
Terwijl Bart zat te wachten keek hij rond.
Zijn oog viel op twee gigantische cannabisplanten in grote terracotta potten.
Hij stond recht, liep er naartoe en schoof één pot naar voren.
"Mooie plant hé," zei Abraham Silberstein terwijl hij de veranda inliep met de koppen thee.
"Je weet toch dat het strafbaar is om meer dan één vrouwelijke plant te bezitten?" vroeg Bart op de man af."
"Jongeman," zei Dr Silberstein op zelfverzekerde toon.
"Het zal je vast wel opgevallen zijn.
Naast psychiater ben ik ook een gepassioneerd botanicus.
De wondere wereld der planten, dat is echt mijn ding.
En er zijn wel meer planten dan alleen dit mooie wonderplantje die je niet zomaar mag houden.
Tenzij je de nodige vergunningen heb.
En ja.
Die heb ik.
Maar het was daarvoor niet dat jullie kwamen hé.
Toch?
"Dat klopt zei Sarah.
We hadden enkele vragen over wijle Yoshi Dobbelaere," zei ze.
Dr Silberstein zette zich neer en zuchtte diep.
"Ach, Yoshi," zei hij.
"Ik begrijp het gewoon niet.
Drugs.
Heroïne.
Wijlen Yoshi Dobbelaere had hoegenaamd niet het profiel van een junk.
Nee echt niet hoor."
Dr Silberstein stond recht en liep door de veranda.
Keek uit het raam met zijn handen op zijn rug.
"Yoshi was een heel intelligente knaap.
Hij had een IQ van boven de 120...
Op zijn minst.
Je kon met hem zeer intelligente gesprekken voeren.
Gesprekken die ik zelfs niet kon voeren met mijn eigen confraters psychiaters."
"Wat wij willen weten," onderbrak Sarah
"Waarom werkte Yoshi goed mee met jou.
Kon jij van alles gedaan krijgen van hem en reageerde hij wel op jou therapie.
Maar nadat je met pensioen ging, dan klapte hij volledig dicht.
Hoe komt dat?"
De psychiater plukte van zijn baard en zuchtte diep.
"Jongedame...
Ik ben psychiater ja.
De menselijke geest heeft voor mij veel minder geheimen dan voor de gewone sterveling.
Maar ook ik kan niet in iemands hoofd kijken juffrouw Van Beiren.
Wat ik wel weet.
Is dat Yoshi erg wantrouwig was.
Op het paranoïde af.
En daar had hij alle redenen toe.
Ik slaagde erin om zijn vertrouwen te winnen.
En ook in de therapie wist ik veel los te krijgen van hem.
Meer dan wie voor mij.
En zo wist ik waarom Yoshi zichzelf verminkte.
Waarom hij zichzelf sneed tot bloedens toe.
Waarom hij tot driemaal toe een overdosis medicijnen slikte.
Waarom hij wegliep uit de dure kostschool in Zwitserland waar zijn vader hem heenstuurde.
Om van hem af te zijn.
Omdat hij dacht dat ze daar wel raad zouden weten met zijn opstandigheid.
En omdat eens hij 'te oud' was voor de ranzige zaken waaraan hij zijn eigen zoon blootstelde toch alleen maar in de weg liep.
Krijg het maar eens te horen van je vader hé.
"Je loopt in de weg, ik stuur je op kostschool."
"Hoe was Yoshi in de instelling?" vroeg Sarah.
"Maakte hij makkelijk contact, of was hij eerder teruggetrokken."
Dr Silverstein peinsde lang.
Staarde naar het abstracte schilderij dat aan de muur hing en die fel afstak tussen het vele groen.
"Yoshi trok altijd op met dezelfde twee jongemannen.
De ene verblijft hier nog steeds.
De andere.
Heeft zich afgelopen maand... onder een trein geworpen.
Terwijl uit niets bleek dat die jongen suïcidale gedachten had.
Integendeel.
Nooit eerder had hij zo'n goed uitzicht op een toekomst.
Hij had een vriendin.
En zelfs trouwplannen.
Hij stond sterker in zijn schoenen dan ooit.
Vreemd nietwaar.
Net zo vreemd als mijn verplichte pensionering."
"Vindt je dat?" vroeg Bart.
"Je bent al over de zeventig.
Tijd om plaats te maken voor de jongere generatie.
Toch?"
Dr Silberstein schudde het hoofd.
"Jongen," zei hij.
Toen ik 65 werd.
Smeekte de directie mij zowat om te blijven.
Omdat ik resultaten boekte.
Omdat ik een autoriteit ben in mijn vak.
En men mijn adviezen zeer ten rade nam.
Zie je, ik spuit geen mensen plat.
Ik maak er geen willoze planten van."
"Nee, u behandeld ze met cannabis olie." onderbrak Bart hem.
"Ja dat is waar." zei Abraham terwijl hij Bart aankeek.
"En de resultaten die ik ermee boek zijn werkelijk verbluffend.
Helaas zijn deze resultaten velen niet welgevallig.
Omdat dan hun winstgevende handeltje in gevaar komt.
Een handeltje dat vooral tot doel heeft om de problemen van de patiënt te rekken of indien nodig... nog erger te maken!
Ik heb mensen die hier binnenkwamen als emotionele of neurotische wrakken door mijn therapie de kans gegeven op een heel nieuw leven.
Zonder psychosen.
Zonder waanbeelden.
Zonder trauma's.
Daar waar men nog altijd beweert dat cannabis psychoses veroorzaakt.
Heb ik met mijn therapie het tegendeel bewezen."
Dr Silberstein nam één van de cannabisplanten en zette deze op tafel.
"Mooie plant nietwaar," zei hij.
"Makkelijk te telen.
Weinig onderhoud.
Je kan er zoveel mee doen.
Je kan er olie van maken.
Thee.
Zoveel meer dan gewoon roken om een kortstondige roes te bekomen.
Wist je dat er in ons brein receptoren zitten die reageren op cannabis.
Die qua structuur gelijk zijn aan de receptoren die in deze plant zitten.
Die receptoren stellen het lichaam in staat om zichzelf te genezen.
Dat leren jullie niet op de politieschool hé.
Nee.
Daar leren jullie dat cannabis een verderfelijke drug is die moet bestreden worden.
En wie het teelt moet in de gevangenis.
Terwijl de meest schadelijke drug zomaar te koop is in elke winkel.
Alcohol 1600 per jaar zowel rechtstreeks als onrechtstreeks.
Doodt hersencellen met elke slok en degenereert het menselijke brein.
Veel meer dan dat men tot nu toe dacht.
De eerste dode door cannabisgebruik moet daarentegen nog geregistreerd worden.
"Kunnen we ter zake blijven?" vroeg Bart een beetje korzelig.
"Waarom?" vroeg Abraham.
"Kan je je niet concentreren op een betoog dat langer duurt dan het gemiddelde.
Hoe kan ik iets deftig uitgelegd krijgen als ik daar noch de tijd nog de ruimte voor krijg?
Kan je me dat vertellen?
Ik moest dus ineens met vervroegd pensioen.
Zomaar van de ene dag op de andere.
Weet je waarom?
Omdat ik met mijn therapie het tegenovergestelde bereikte dan wat enkele hooggeplaatsten wilden.
Ze wilden niet dat Yoshi Dobbelaere en Steph Janssens beter werden.
Ze wilden niet dat ze over hun trauma's heen kwamen.
Nee.
We moesten hun trauma's onderdrukken.
Hun geheugen verlammen.
Dat die jongens daardoor ondraaglijk moesten lijden, dat interesseerde hen niet."
"Wie is hen?" onderbrak Bart.
"Kijk, je doet het weer?" reageerde Dr Silberstein
"Hen.
De vader van Yoshi.
Erwin Dobbelaere.
En zijn entourage.
Onder wie de door de media kritiekloos opgehemelde 'super-politicus' Marcel Leliaert.
Dat corrupt stuk ongeluk dat niet terugschrikt voor enig machtsmisbruik.
Hij slaagt er wel vaker in om de bevoegde instanties zover te krijgen dat er een bevel tot internering klaarligt wanneer hij dat nodig vindt.
Zo ook in het geval van Yoshi Dobbelaere.
Die jongen hoefde helemaal niet geïnterneerd te worden.
En Steph Janssens... al helemaal niet!
Of ga je iemand interneren omdat hij zijn tijd steekt in het beheren van alternatieve nieuwswebsite's.
Nee natuurlijk niet.
Tenzij daar dingen instaan die je niet welgevallig zijn.
DDR praktijken weet je wel.
Daar deed men dat ook. Mensen opsluiten in krankzinnigengestichten omdat hun mening of hun kritische houding tegenover de communistische dictatuur niet welgevallig was."
Ga maar eens praten met Luuc Janssens, de broer van Steph.
Die zal je wel meer vertellen over de vele info die zijn broer allemaal verzamelde.
Vaak uit eerste hand.
Van jongens en meisjes die in jeugdhuizen zaten.
Daar misbruikt werden.
Waar Steph die er als opvoeder werkte niet mee om kon gaan.
En vooral niet met de zwijgplicht waaraan hij onder druk van zijn oversten en collega's werd onderworpen.
Alsook aan de druk van buitenaf.
Ruiten ingegooid, auto beschadigd, in elkaar geslagen na een avondje stappen.
Het vrat aan hem.
Hij zocht hulp bij een psychiater.
Bij mijn collega en opvolgster Ilse Vestraete, in haar praktijk in de stad.
Die schreef hem medicatie voor.
Waardoor het van kwaad naar erger ging.
Ik hielp hem met cannabisolie en andere extracten van deze prachtige plant.
En ik praatte met hem.
Ik zag zijn toestand verbeteren.
Meer nog.
Hij was mentaal sterker en weerbaarder dan ooit.
Ja echt wel.
Hij was helemaal klaar voor een keiharde confrontatie met de directie van die instelling waar hij werkte en waar hij als een hond op straat werd gegooid omdat hij uitbracht wat gewoon moest uitgebracht moest worden.
Dan wierp hij zich onder die trein...
Zogezegd.
En ik werd ter verantwoording geroepen.
Mijn therapie werd in vraag gesteld.
"Het is beter dat je gewoon met pensioen gaat, zonder meer," zei de directeur.
"Anders zou onze uitleg over de dood van Steph wel eens in uw nadeel kunnen worden uitgelegd."
Ik wist genoeg.
Voor ik met pensioen ging gaf ik Yoshi nog een goede raad.
En die was klaar en duidelijk...
En die was klaar en duidelijk...
MAAK DAT JE HIER WEGKOMT!!!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten