Overdosis 4

Bart zat aan zijn bureau te mokken.
"Hier heb je toch wel een beetje om gevraagd hé Bart," zei Sarah.
Hij antwoordde niet.
Keek Sarah met een scherpe blik aan.
Maar ze negeerde het.
Was niet van plan om zich door hem te laten intimideren.
Dan kwam Hilde uit het bureau.
"Bon, tijd om eens aan de slag te gaan zeker?" zei ze.
Sarah en Bart jullie gaan die Eddy van Radio Express eens aan de tand voelen.
En vraag maar vooral door over wat er vooraf is afgesproken over wat er in die uitzending gezegd zou worden wat niet?" voegde Hilde eraan toe.
"Dat zullen we zeker doen!" zei Bart zelfverzekerd.
"Moeten alleen nog zijn adres hebben."
"Die is nu niet thuis," zei Sarah.
Hij is nu aan het uitzenden,
In de voormiddag presenteert hij ook een dagelijkse muziekprogramma, 'Vitaminen voor de arbeid'."
"Daar zeg je wat?" zei Bart
"Arbeid.
Moet die kerel eigenlijk zelf niet werken? Hoe doen sommige mensen dat toch allemaal?"
"Eddy is gehandicapt na een zwaar arbeidsongeval jaren geleden.
Leeft van een invaliditeitsuitkering.
Maar het is een crème van een vent hoor."
"Daar twijfel ik niet aan.
Ik vind het wel cru dat iemand die alleen maar verlamd is maar nog helder van geest niet geactiveerd wordt voor de arbeidsmarkt.
Alsof er geld te over is om Jan en alleman in de sociale hangmat te laten liggen."
Even later parkeerde Bart zijn auto op het stationsplein vlak voor 't Biljartcafé.
De place to be voor wie graag eens met een keu tegen een balletje tikt.
Boven het café bevindt zich de uitzendstudio van Radio Express.
Ze betraden het gebouw via een deur naast het café, waarna Bart meteen de trap naar boven opliep.
Er was ook een lift, maar die negeerde hij.

Boven vroegen ze meteen naar 'Eddy'.
"Die is nog aan het uitzenden," zei een oudere dame.
"Ik zal hem op de hoogte brengen van jullie komst. Jullie kunnen intussen hier even wachten."
Bart en Sarah namen plaats in een klein hoekje in de inkom.
Door de speakers die aangebracht waren in het plafond kon je de uitzending horen.
Tot Barts verbazing hoorde je het stuk 'Air' uit de Derde Suite voor Orkest van Johann Sebastian Bach.
"Ewel, chapeau," zei Bart.
"Hier kan onze overheidszender nog eens wat van leren.
Die moffelen klassieke muziek weg in een zender waar amper drie man en een paardenkop naar luistert, en dan nog vooral mensen die oprecht in muziek geïnteresseerd zijn.
De rest wordt als 'debiel' beschouwd en mag het doen met ondermaatse popmuziek van dertien in één dozijn.
Zo van 'luister hier maar naar luitjes iets van een hoger niveau dan dit snappen jullie toch niet'.
Terwijl ze verdorie de plicht hebben om zoveel mogelijk mensen met dit soort muziek in aanraking te laten komen.
Dit is cultureel erfgoed weet je wel."
"Dat is nu 'den Eddy', zei Sarah.
Die mens heeft een enorme muzikale bagage.
En doet niet aan hokjesdenken.
Je zal zien Bart.
Dat is echt nen toffe."
Dan liep de uitzending - waar zelfs Bart met stijgende aandacht naar luisterde - op zijn einde.
Eddy kwam in zijn rolstoel de studio uitgereden.
"Ha gulder zijt de mensen van de recherche die mij wilden spreken zeker hé.
Komt maar es efkes mee naar mijn bureau."
Sarah opende de deur nadat ze haar badge toonde en Bart aan Eddy voorstelde. Gezwind reed Eddy de kleine kantoorruimte in met een routine die verraadde dat deze ruimte voor hem een vertrouwde stek is.

Eddy Coppieters is een robuuste man van eind in de vijftig.
Zijn lange zwarte haren samengebonden in een lange paardenstaart, uitbreidende voorhoofd kaalheid, t-shirt van Iron Maiden en gebleekte en er ietwat doorleefd uitziende blue-jeans., sikje, borstelige grijzende wenkbrauwen.
Eddy verloor zijn beide benen na een zeer zwaar arbeidsongeval.
Hij kroop door het oog van de naald en het feit dat hij nooit meer zou kunnen lopen of actief zijn zoals hij voordien was, dat was voor Eddy een harde noot om te kraken.
Hij kroop door een diep dal.
Maar kwam er dankzij zijn liefde voor muziek, zijn sterke karakter en vooral dankzij de hulp van zijn familie en vele vrienden al snel weer bovenop..
"Zet ulder, zet ulder," nodigde hij uit. "Moete gulder een taske koffie hebben?"
"Dat is heel vriendelijk zei Sarah."
Eddy draaide zich gezwind om, goot de koffie die in het automaat zat in een thermos en schonk meteen drie koppen koffie in.
"Hier se mannekes. Een potje troost." zei hij terwijl hij de koppen naar Bart en Sarah toeschoof."
"Bon, het gaat natuurlijk over Yoshi hé.
We moeten er geen doekskes om winden hé, gulder hebt toch allang gezien dat Yoshi en ik elkander frequent belden.
En ondanks het feit dat we zijn stem wat vervormden en geen namen noemden hadden veel mensen door wie die 'Jonathan' was.
Ach Yoshi.
Wat een triestig geval," zei Eddy.
"Die jongen had alles mee om het te maken in het leven.
Een vader die hem naar een goede school in Zwitserland stuurde.
En die connecties had.
Tenminste.
Zo leek het allemaal.
Het was niet allemaal rozengeur en maneschijn ten huize Dobbelaere.
En 't is jammer dat ik het moet zeggen.
Maar door de gesprekken met Yoshi heb ik nu wel een heel ander beeld van 'meneer de burgemeester'.
En nee dat is geen positief beeld.
Maar ja.
Dat kunt ge niet zomaar aan de grote klok hangen hé.
Allez wij toch niet.
Of we mogen fluiten naar onze uitzendvergunning.
En dat zou spijtig zijn,  na al die jaren knokken om Radio Express te laten staan waar het nu staat. Die zender is mijn leven weet ge wel.
Heb ze zelf uit de grond gestampt jaren terug.
Met weinig middelen.
Al mijn spaarcenten heb ik erin gestoken.
Maar goed, we dwalen af," zei Eddy terwijl hij een flinke teug koffie nam.
"Wat Yoshi zei liet anders maar weinig aan de verbeelding over nietwaar?" zei Bart.
"Uitgeleend aan andere mannen.
Misbruik.
Allemaal voor zijn carrière.
Leuk om mee te scoren hé.
Maar nu blijkt dat jullie scoorden met de fantasieën van een ordinaire junk is het vast wel minder leuk.
Hoe voel je je nu Eddy?" vroeg Bart.
"Nu blijkt dat je je burgemeester publiekelijk liet belasteren door een junk?"
"Yoshi was geen junk." Zei Eddy onverstoorbaar.
"En als jullie grondig onderzoek doen.
Zullen jullie mij gelijk geven.
Yoshi moest gewoon zwijgen.
Kijk.
Het was heus niet de bedoeling dat hij meteen in detail over dat misbruik zou beginnen.
Dat hadden we in de vele telefoongesprekken voor de uitzending zo afgesproken.
We zouden het hebben over zijn gedwongen internering.
En de dingen die daaraan vooraf zijn gegaan.
Dingen die in zijn jeugd gebeurden.
Erge dingen...
En geloof me vrij!
DAT WAS!
Maar het was geenszins de bedoeling om in detail te treden.
Yoshi schond die voorwaarden, ik had geen andere keuze dan het gesprek af te breken."
"Daar heb je anders toch maar lang mee gewacht!" zei Bart.
"Wat moest ik godverdomme doen.
Zomaar een gesprek abrupt afbreken.
Dat zouden mijn luisteraars nooit pikken, NOOIT!!!
Daarbij, ik heb nog nooit iemand zomaar onderbroken en ga dat nooit doen ook.
Daarom en alleen daarom kon Yoshi zo hard zijn gang gaan.
Over datgene beginnen waarover wij duidelijk afgesproken om het daar niet over te hebben."
"Over wat wilde je het dan wel hebben met hem?" vroeg Bart.
"Over waarom hij niet terug naar de psychiatrische instelling wilde.
Daar waar hij, en dat weet ik uit zeer goede bron altijd goed meewerkte  met de therapieën en  hij voordien altijd zonder problemen naar de instelling terugkeerde na zijn verlof."+
"Wat denk je was de reden waarom hij niet terug wilde naar de instelling?" Vroeg Sarah.
Wat was de ommekeer?"
"Zijn vaste psychiater Dr Abraham Silberstein moest met verplicht pensioen.
Logisch ook, die mens is net zeventig geworden.
Maar wist niet van ophouden.
Blijkbaar kon Yoshi dat niet vatten.
Hij kon het ook niet vinden met zijn opvolgster.
Dokter Ilse Verstraete."
"Dat is nochtans een zeer goede psychiater," zei Bart.
Zeer begaan met haar vak."
"Dat kan wel zijn.
Maar blijkbaar had Yoshi er geen vertrouwen in.
Ze stond volgens hem ook te dicht bij de entourage van haar vader."
"Laat me raden." zei Bart.
"Ze praatte hem niet naar de mond, wat die ouwe Silberstein blijkbaar wel deed.
Hem in zijn comfort-zone latende. Wat je bij zo'n gasten net niet moet doen, integendeel!
Ach, ik kan het me zo voorstellen."

Dan keek Eddy Bart aan.
Met een scherpe en indringende blik.
"Precies nog niet veel meegemaakt in je leven hé?" zei hij.
"Ben jij al ooit binnen de muren van een psychiatrische instelling geweest Bart?
Ik wel.
En nee, niet gewoon op bezoek.
Nee.
Ik heb er vijf jaar gezeten.
En dit kan ik je wel vertellen.
Het was het ellendigste jaren uit mijn hele leven.
Ik had geluk Bart.
Ik had steun van buitenaf.
Van mijn familie.
En vrienden.
Yoshi had dit niet.
Enfin.
Eén iemand steunde hem wel.
Eén iemand maar.
Het meisje dat mij in contact bracht met hem."
"En wie was dat?" vroeg Sarah.
"Jij kent haar wel," zei Eddy.
"Ze is heel actief in het jeugdhuis als vrijwilligster en ze draait er ook als DJ.
En sinds een jaar heeft ze ook een eigen programma hier op Radio Express."
"Daniella!!" zei Sarah.
Eddy knikte.
"Inderdaad.
Daniella bekommerde zich om Yoshi.
Nam hem in huis."
"How wacht even," zei Bart.
"Toch niet die Daniella Onraedt zeker?
Die... "
"Daniella was de enige die nog om Yoshi gaf." zei Eddy onverstoord.
"Natuurlijk omdat ze zelf zoveel heeft meegemaakt.
Waren er maar meer zoals Daniella." zuchtte Eddy hoofdschuddend.
"De wereld zou er veel beter uitzien."
"Van waar kent ze hem," vroeg Bart.
"Weet ik het?
Yoshi hangt vaak rond in het jeugdhuis.
Niet meer of daar heeft ze hem ontmoet.
En meteen gezien dat die jongen er onderdoor zit.
Ze hebben een naam voor zoiets Bart.
Empathie."
Bart trok zijn jas aan en wenkte naar Sarah.
"Ik denk dat we genoeg gehoord hebben," zei hij.

"Wat is dat ineens met jou Bart?" vroeg Sarah terwijl ze de deur van het gebouw waar Radio Express uitzend achter zich dichtsloot.
"We hadden nog zoveel te vragen aan Eddy."
"Wat dan?
Het enige nuttige wat ik hem kon vragen is waarom een hij als volwassen mens die beter zou moeten weten zoveel sympathie heeft voor die smerige onruststookster.
Ja dat is echt wel iets voor haar hé.
Die jongen nog wat meer opstoken.
Om zo Marcel Leliaert te treffen.
Het was haar via foodblogster en fantaste Cynthia Verbrugghe niet gelukt.
Nu gaat ze het zo proberen"
"Bart... " zei Sarah.
"Ik weet dat je dat niet graag hoort.
Maar hier zit wel een spoor in hoor."
"Welk spoor?" zei Bart.
"Gaan we dat nu weer doen?
Onze tijd verspillen aan het geëmmer en gejammer van die gedrogeerde fantaste?
Nu ja, aan de andere kant.
Zou wel eens geen slecht idee zijn om die meid eens goed op de rooster te leggen.
Met harde hand als het even kan.
Iets waarvan ik weet dat jij dat niet graag hoort, nietwaar Sarah Van Beiren.
Ook jij hebt net iets teveel sympathie voor die meid vind ik."
Dan keek Bart Sarah aan.
"Jij moet echt eens weten waar je prioriteiten liggen Sarah, weet je dat?
Hé!
Besef je dat eigenlijk wel.
Je bent flik!
Vergeet dat niet!
Het zou goed zijn dat je wat afstand neemt van die meid.
Eigenlijk ook in het algemeen.
Wat meer afstand houden van al dat gepeupel en dat gemeen.
En omgaan met mensen van standing.
Mensen met klasse...
Ik zeg dit voor je eigen goed Sarah.
Ik hoop dat je dat snel zult begrijpen."
Sarah trok de kraag van jaar jas wat hoger.
"God wat is het koud," zei ze, de scherpe woorden van Bart negerend.
"Waar is dat heerlijke lenteweer naartoe?"