Familiekwesties 2

Laat in de namiddag.
Het begon al te schemeren terwijl de sneeuw onophoudelijk uit de grauwe hemel bleef vallen.
De daken van de omliggende huizen waren al bedekt met een dikke laag sneeuw en zelfs op de vensterbank en op het onderste raamkozijn lag er al een fijn laagje.
Sarah en Bart lagen nog steeds in bed.
In een innige omhelzing.
Hun tongen zochten en vonden elkaar in een eeuwig glibberige paringsdans.
Sarah genoot met gesloten ogen van Bart zijn strelende handen, zoekende tong en zijn gespierde lichaam.
Ze sloeg haar hoofd achterover wanneer zijn vinger de weg naar haar clitje zocht.
Nog maar eens.
Hoe vaak had hij haar niet gevingerd?
Het was zeker al de vijfde maal.
Hij zoende haar hals, beet in haar oorlelletje.
Waarna zijn lippen en tong hun weg zochten naar haar borsten.
Hartstochtelijk zoog hij aan haar tepel.
Wat haar in extase bracht.
Ze woelde door zijn blonde haren.
"Oh fuck dit is zo zalig!" Kreunde Sarah.
"DEES IS ZO FUCKING ZALIG GAST!"
Ze schudde heftig met haar hoofd van links naar rechts.
Zonder ook maar iets te zeggen verdween zijn hoofd tussen haar benen.
Om gretig haar druipnatte poesje te likken.
Nog maar eens.
Nog maar eens zoog hij lekker aan haar clitoris.
Sarah greep in de heerlijke roes van het nabije orgasme naar haar hoofdkussen.
Haar lichaam schokte.
Dit was zo onwezenlijk.
Ze had seks met Bart.
Af en toe bekroop haar iets van schuldgevoel.
Seks met de man die nog maar anderhalve maand haar partner was.
Anderhalve maand nadat Alain een eind maakte aan hun verhouding.
Maar daar wilde ze nu even niet aan denken.
Ze kreeg er ook nauwelijks de kans voor.
Want de heftigheid waarmee Bart elke vezel van haar bronstige lijf beroerde liet geen plaats voor enige andere gedachte.

Bart was een super minnaar.
Dat was wel duidelijk.
Hij voelde haar perfect aan.
Hij slaagde er moeiteloos in om zijn orgasme zo lang mogelijk uit te stellen.
Laat dit de reden zijn waarom Sarah zich meer tot rijpere mannen aangetrokken voelde.
Ze vond dat veel van haar leeftijdsgenoten er maar weinig van bakten.
Dat ze teveel aan zichzelf dachten.
Bart niet.
Bart had ook een formidabel uithoudingsvermogen.
Maar dat verbaasde haar niet van een sportfreak zoals hij.
Eindeloos likte en zoog Bart haar clitje terwijl hij haar vagina met zijn vingers penetreerde.
Toen hij ophield was het zo goed als donker.
Zijn lichaam was een reusachtige zwarte schim die het invallende licht inpalmde.
Ze voelde hem.
Ze voelde zijn handen over haar lichaam.
Ze voelde zijn lijf op en over het hare.
Ze voelde zijn gladde eikel over haar schaamlippen.
Steeds dieper en dieper.
Ze voelde hoe hij in haar binnendrong.
Hoe hij traag in haar heen en weer ging.
Terwijl hij haar opnieuw tongzoende.
"Gij zijt een zalig wijf Sarah, weet ge dat?" Hoorde ze hem zeggen.
"Is 't waar Bart?" Fluisterde ze in zijn oor.
"Ja Sarah.
Gij zijt een fucking zalig wijf.
En ge hebt een verdomd schoon lichaam.
Ik krijg maar geen genoeg van u.
Godverdomme, toen ik u voor het eerst zag in uw strak fitnesspakske.
Toen had ik al goesting in u.
Ik wilde je.
En ik kreeg je.
En verdomme... Dit laat ik niet aan mij voorbij gaan."
Dan rechtte hij zich en begon hard en heftig te penetreren.
Ditmaal een vol halfuur.
Hij trok haar benen tot tegen haar onderlichaam.
En gaf zich helemaal.
Kwam klaar en ging dan gewoon verder.
Zonder één woord te zeggen.
Tot voor hij voor de tweede maal klaarkwam.
"GODVERDOMME! WAT ZIJDE GIJ TOCH EEN FERME MOKKE!" Zei hij hijgend, waarna hij zijn laatste dosis sperma in haar liefdesgrotje spoot.

Daarna lag Sarah heerlijk nagenietend in zijn armen.
Haar hoofdje op zijn brede borstkas.
Terwijl hij door haar korte blonde haren woelde.
"Sarah." Fluisterde hij zachtjes.
"Bart." Zei ze met gelukzalige ondertoon in haar stem.
"Wil je verder met me Sarah?" Vroeg Bart.
Sarah zuchtte.
"Kweenie.
Dit was heel lekker.
Maar het kwam zo onverwacht."
"Niet voor mij." Zei Bart.
"Het is niet alleen omdat ik veeleisend ben als partner dat ik je uitdaagde tot die duurlopen.
Het was niet alleen omwille van het gemak en de tijdswinst dat ik hier mijn rugzak achterliet en inging op je aanbod om bij jou te komen douchen."
Dan keek hij haar aan.
"Ik wil je Sarah.
Ik ga eerlijk zijn.
Tijdens onze eerste kennismaking zag ik u al zitten.
Jong, dynamisch.
En vooral... Sportief!
Weliswaar op een lager niveau als ik.
Maar ik had al snel door dat dit bijgeschaafd kan worden."
"Bart." Zei Sarah.
"Gij kunt zoveel meisjes krijgen.
Ge hebt er vast al veel gehad.
Patrick vertelde dat je er over opschepte dat je iets had met Jennifer Roelstraete.
Toen jullie haar gadesloegen tijdens haar aerobicslessen de dag dat ze stierf."
Bart zweeg.
"Jennifer." Fluisterde hij met een zucht.
"Ik voel me daar schuldig over.
Dat ik haar bedroog.
Vooral omdat...
Als ik dat niet had gedaan had ze misschien geen troost gezocht bij dat Italiaanse rijkeluiszoontje.
En zou ze misschien nog leven, en Joeri en Muriel ook."
"Hey... " Zei Sarah.
"Niet doen.
Er is maar één iemand schuldig aan hun dood.
Dat was Stacey Courtois, de gifmengster.
En haar door en door corrupte vriendje.
Het leven gaat verder Bart."
Bart woelde zwijgend door haar blonde haren.

"Sarah." Zei hij ineens. "Wees eens eerlijk.
Is er iets geweest tussen u en de Chef?
Allez ja ik bedoel dus Alain."
"Ik heb een zwak voor oudere mannen ja.
Allez ja, neem het niet persoonlijk.
Maar veel jonge gasten zijn alleen met zichzelf bezig.
Hun pleziertjes, hun maten, hun hobby's.
Op dat vlak was Alain anders.
Nu ja.
Eigenlijk begon het gewoon, hoe moet ik het zeggen?
We konden goed babbelen.
Hij had het over zijn vrouw Carine die in een instelling verblijft.
Voor het leven gehandicapt nadat ze in een dronken bui ongelukkig ten val was gekomen.
Nu ja, na die val is gebleken dat ze eigenlijk al vergevorderde 'Korsakoff' had.
Nu leeft ze verder als een plant.
Alain bekostigt haar verblijf en ze zijn nog altijd officieel gehuwd ja.
Maar ik merkte.
Hij had behoefte aan tederheid.
Een knuffel.
Aan...
Aan seks ja.
En ik gaf hem dat alles.
We trokken ons regelmatig terug in een rendez-vous hotelletje langs een grote steenweg."
Sarah staarde naar het plafond.
"Ik genoot er wel van ja.
In het begin was het gewoon seks om de seks.
Maar gaandeweg.
Allez ja.
Ik ontdekte wat hij lekker vond en hij wat ik lekker vond.
We gingen samen naar een conferentie over onderzoekstechnieken in Duitsland.
We sliepen in dezelfde hotelkamer.
Nu ja... Veel geslapen hebben we niet.
Gevreeën des te meer.
Veertien dagen later bracht ik met hem het weekend door in zijn buitenhuisje in de Ardennen.
Toen dacht ik.
Hier wil ik oud worden met hem.
Ik zag het zo voor me.
Hoe we daar in dat huisje een nieuw leven zouden opbouwen."
Sarah zuchtte lang en diep.
"Ach.
Misschien ben ik te hard van stapel gelopen.
Denk nog altijd.
Waar zat ik met mijn gedachten?
Een langdurige relatie met een oudere man.
Een kind van hem krijgen.
Een kind met een oude man als vader.
Die dood zou zijn tegen dat dat kind de volwassen leeftijd had bereikt.
Aan de ene kant is het misschien beter zo.
Aan de andere kant.
Ik maak me zorgen om hem.
Hij moet dringend iets doen aan zijn gezondheid.
Het advies van de cardiologe ter harte nemen.
Maar dat krijg ik maar niet aan zijn verstand."

"Mag ik eens wat zeggen Sarah?
Ik weet het, het zal hard klinken.
Maar Alain is verloren.
Die kan je niet meer veranderen.
Die zit zo vastgeroest in zijn gewoonten.
In zijn slechte gewoonten.
Eerlijk.
Het zou beter zijn voor het team.
Als hij gewoon zou vervangen worden.
Echt wel.
Ik zou evengoed het team kunnen leiden.
Echt wel.
Ik weet, het is nog te vroeg, anciënniteit en zo.
Maar toch.
Ik ga me daar dan ook kandidaat voor stellen als de tijd daarvoor gekomen is.
Het wordt tijd dat er in de recherche eens een stevige verjonging plaatsvindt.
Dat er eens een einde komt aan die vastgeroeste mentaliteit.
Waarvan mannen als Alain de oorzaak van zijn."
Daar wil ik echt aan meewerken.
Hoofdcommissaris worden.
Of nog hoger.
Dat is mijn ambitie.
Dan ga je wat zien.
Maar dat zijn zorgen voor later.
Vooreerst gaat de aandacht naar jou lieverd.
Denk er nog eens goed over na.
Over wat ik je vroeg.
Over wat ik zo hard verlang.
Verder met jou.
Met jou door het leven...
SARAH!"

De volgende dag.
Sarah en Bart zaten in 't Croissantje en waren al aan het ontbijten toen Alain binnenkwam.
"Goeiemorgen Alain." Zei Sarah met een glimlach.
"Morgen Chef." Zei Bart.
"Dag jongelui." Bromde Alain.
"Precies niet welgezind Chef." Zei Bart. "Slecht geslapen?"
"Zwijg stil." Bromde Alain.
"Vanavond Nieuwjaarsreceptie bij de Federale Politie.
En dan de rest van de week nog in de naburige politiezones.
Volgende week bij ons.
God weet dat ik daar zo'n pesthekel aan heb.
Al die totentrekkerij.
Al dat gezuip.
Die dronken prietpraat.
Bah!"
"Ge komt daar toch in contact met interessante mensen." Zei Bart.
Alain schudde het hoofd.
"Met mensen die je ofwel al zo vaak ziet en die je al zo vaak hetzelfde hoort vertellen.
Of met mensen die eigenlijk niets te zeggen hebben, maar die dat hoegenaamd niet van zichzelf vinden, vooral niet wanneer ze al een paar glazen binnen hebben."
"Jammer dat ik niet uitgenodigd ben." Zei Bart.
Alain keek schamper.
"Wat zou jij daar kunnen gaan uitrichten tussen al die hoge piefen die zichzelf zo belangrijk vinden."
"Netwerken tsjeins." Zei Bart.
Alain zuchtte nog meer."
"Laat het uit jongen." Zei hij.
"Al die moderne 'management' prietpraat zit me tot hier.
Zelfs onze commissaris komt met die onzin op de proppen.
'Productiviteit, vooruitgang, inzicht, een goede groepsgeest, blablablablabla'...
Wie verzint dat toch allemaal?"
"Heel simpel." Antwoordde Bart.
"Mensen die bezig zijn met dingen als productiviteit, vooruitgang, inzicht, een goede groepsgeest, en al van die dingen.
Ik vind dat soort dingen net goed.
Mensen uit hun comfortzone halen.
Zorgen dat mensen zich betrokken voelen bij hun werk. Zorgen dat er een gemeenschappelijk doel is.
Zorgen dat de neuzen in dezelfde richting staan."
"Alsof dat nu nog niet het geval is." Bromde Alain.
"Nog niet genoeg Chef, nog niet genoeg."
Alain dronk zijn koffie uit.
"Bon, tijd om naar het bureau te gaan." Zei hij.
"De Korpschef komt zijn nieuwjaarsspeech geven en onze eigen commissaris heeft ook nog het één en ander te zeggen. Die typische nieuwjaarspraatjes weet je wel?"
Even later stak hij gevolgd door Bart en Sarah de straat over.
Terwijl er opnieuw een dik pak sneeuw uit de lucht viel.

Even later zaten ze in de grote vergaderruimte samen met de agenten van de andere diensten.
Het interventiekorps, de jongens van de verkeersdienst, de wijkagenten.
De Hoofdcommissaris begon zijn speech met 'ik zal het kort houden'.
"Dat kennen we." Bromde Alain amper hoorbaar.
Maar Bart luisterde geboeid aar hetgeen de Korpschef te vertellen had.
"Bon, zijn er nog vragen?" Vroeg de korpschef tenslotte.
Niemand reageerde.
Behalve Bart.
"Ja." Zei hij.
"Ik heb nog vragen.
Vooral aangaande de opvolging van de vereisten inzake de fysieke paraatheid van dit korps."
De Korpschef keek verbaasd.
Waarna Bart hem een driedelige vraag stelde over de fysieke vereisten die horen bij de job van politie agent en de in zijn ogen gebrekkige opvolging ervan vooral dan bij mensen die hoofdzakelijk bureauwerk doen, en ook bij dat van de rechercheurs.
"Ziet u meneer de hoofdcommissaris. Het is niet omdat wij voornamelijk met saai sporenonderzoek, het checken van verklaringen of het ondervragen van mensen bezig zijn. Dat die vereisten voor onze dienst niet belangrijk zouden zijn.
Een optimale fysieke conditie is niet alleen levensreddend in bepaalde situaties.
Maar het gaat ook over uitstraling.
Wie een goede fysieke conditie heeft is niet alleen gezond, maar hij of zij straalt ook gezondheid, vitaliteit en levenskracht uit.
En is in deze dan ook een voorbeeld voor anderen.
En naar mijn mening hebben wij als politiemensen in deze een voorbeeldfunctie.
Maar aan sommige mensen van dit korps zou ik toch liever geen voorbeeld nemen."
Bij die woorden keek hij expliciet naar Alain.
Die voelde een withete woede opkomen toen hij dat zag.
Bart daarentegen kon maar weinig vrede nemen met het antwoord van de hoofdcommissaris en wilde doorvragen.
"We gaan het hierbij laten." Zei de hoofdcommissaris die weinig zin had om in discussie te gaan met een pas aangeworven rechercheur met iets te veel geldingsdrang naar zijn zin.

"Gij zijt een schone collega gij." Zei Alain geprikkeld toen hij terug op het bureau een kop koffie inschonk.
"Waarom?" Vroeg Bart.
"Als ze na een speech de gelegenheid geven om vragen te stellen dan doe ik dat.
Ik geef kritiek tijdens de vergadering en niet erna zoals de meeste mensen.
Weet ge.
Op dat vlak kunnen we veel leren van de Nederlanders.
Die klagen aan de vergadertafel niet bij het koffie automaat.
En de dingen lopen daar veel beter dan hier, op veel vlakken."
"Waarom ga je daar dan niet wonen? Als het daar toch zoveel beter is.
Ge zoudt daar heel goed op uw plaats zijn, op een betweter meer of minder komt het daar toch niet op aan."
"Aaah." Zei Bart terwijl hij een uitdagende houding aannam.
Ben ik dat in uw ogen Chef?
Een betweter."
Hij gaf Alain een stevige por.
"Ewel.
Dat hoor ik graag.
Want laat dit nu net één van mijn ambities zijn.
Om dingen te veranderen.
Te verbeteren.
Om komaf te maken met een hoop vastgeroeste en totaal verouderde patronen.
Ook al besef ik dat ik op weinig medewerking zal kunnen rekenen.
Vooral niet van mijn directe overste.
Die liever zou hebben dat ik net als de rest meedrijf met de stroom.
En opga in de rest, verzinkend in dezelfde vastgeroeste patronen van slechte gewoonten en achterhaalde ideeën.
Maar u zal  vast wel al gemerkt hebben Chef.
Dat dit niet in mijn persoonlijkheid ligt!