Familiekwesties 5

Het was al ochtend.
Alain trok zijn jas aan en zette zijn hoed op.
Dan kwam de commissaris naar binnen.
Hij richtte zijn blik op Alain en keek hem nijdig aan.
"Hoofdinspecteur Donck, naar mijn bureau.
Onmiddelijk!"
"Commissaris, we hebben er net een verhoor op zitten en zou een paar uurtjes willen slapen."
Dat kan je wat mij betreft nadien doen. Ik neem samen met de anderen de boel wel over.
Nadat ik even met jou de zaak heb doorgenomen. Dat wil zeggen, Sarah en Bart mogen al beschikken.
Maar voor ik daaraan begin heb ik met jou een flink eitje te pellen Hoofdinspecteur Donck!"
"Daar was ik al bang voor." Zei Alain terwijl hij met gebogen hoofd de trap opslofte.
"Wat heeft die uitgevreten?" Vroeg Bart.
"Denk dat ik het al weet." zei Sarah.
"Zijn 'beste vriend' Marcel Leliaert was ook aanwezig op die receptie.
Alain kan hem niet uitstaan.
En Marcel Leliaert Alain ook niet.
Omdat die hem iets te dicht op de hielen zat in verband met zijn vele corrupte zaakjes."
"Die Alain niet kon bewijzen.
Tja.
Waarom verbaasd mij dat eigenlijk niet van iemand als onze chef?" Zei Bart cynisch terwijl hij het hoofd schudde.
Sarah had geen zin om verder in discussie te gaan.
Daarvoor was ze eigenlijk gewoon te moe.
"Jongens." Zei de commissaris vanop de trap.
"Jullie mogen naar huis gaan hoor. Rust maar goed uit want morgenvroeg verwacht ik jullie op hetzelfde uur als nu.
Want de zaak Ayse Oztürk zit me echt niet lekker.
Een eremoord in onze politiezone.
Kan de persbelangstelling en het scoren van bepaalde politici eigenlijk missen als kiespijn."

Alain betrad het kantoor van de commissaris die meteen de deur sloot.
"Alain Donck." Zei hij kortaf.
"Je wordt feestelijk bedankt.
Voor mij voor schut te zetten voor de hele receptie.
Hoe lang gaat die rancune tegen Marcel Leliaert nog duren.
Je zou verdomme blij moeten zijn voor de manier waarop hij zich inspant om meer werkingsmiddelen gedaan te krijgen.
Hij heeft daar alles voor in huis.
Connecties, overredingskracht, voeling bij wat er in het korps leeft."
"En voldoende redenen om ervoor te zorgen dat wij uit zijn hand eten en niets tegen hem ondernemen." Zei Alain.
"Kletskoek." Zei de commissaris geërgerd.
"Je weet best dat al jou verdenkingen tegen Marcel  Leliaert op niets gebaseerd waren."
"Commissaris.
Dit soort onzin kan je jonkies als die Bart Holvoet wijsmaken.
Maar mij toch niet meer hoor.
Ik heb genoeg gezien hoe hij zat de konkelfoezen met lui zoals de familie Valckeneers.
En andere lieden van het prostitutiemilieu."
"Gezien." Zei de commissaris.
"Dat is dan ook alles.
In ons vak geldt er maar één ding.
Bewijzen!
BEWIJZEN! BEWIJZEN! en nog eens... BEWIJZEN!
Dat weet jij net zo goed als ik.
Enneuh... De kosten voor de taxi die ik bestelde om terug thuis te geraken.
Die gaan van je loon af, Alain Donck.
Bon, hoe staat het nu met de zaak van dat vermoordde Turkse meisje?" Vroeg hij.
Waarna Alain vertelde over het verhoor en het sporenonderzoek."
"Goed.
Ik bel nu naar de onderzoeksrechter en Hilde en Geert vertrekken zo meteen naar Zaventem om de beelden op te vragen in de luchthaven.
En jou zie ik morgen terug.
Fris, uitgeslapen en in een iets beter humeur.
Al denk ik dat dat laatste voor jou net iets te veel gevraagd is."

Bart en Sarah liepen hand in hand door de besneeuwde straten.
Het was koud.
Maar de zon scheen.
"Dit zou het ideale weer zijn voor een goeie duurloop.
Maar ik ben toe aan mijn bed."
"Ik ook." Zei Sarah.
"Blijf je bij mij slapen?" Vroeg ze ineens terwijl ze keek naar de deur van het appartementsgebouw waar ze woonde.
"Ik wil wel.
Maar dan wel slapen."
"Kom nu." Zei Sarah terwijl ze Bart mee naar binnen trok en zijn handen zijn hals sloeg.
"Een vluggertje kan er toch nog af zeker?
Een kerel met zo'n topconditie als jij."
"Een zalig vluggertje en dan heerlijk lepeltje liggen.
Jouw naakte lichaam tegen het mijne."
Ze betraden Sarah's appartement.
Sarah vloog Bart om de hals.
Hij kuste haar.
Vol vuur.
Vol hartstocht.
Niet veel later lagen ze op bed.
Bart trok haar jeansbroek naar beneden.
Knoopte zijn eigen broek los en kroop op haar.
Begon haar meteen stevig te penetreren.
"Oooooooooooh jaaaaaah!" Kreunde Sarah.
"Dit is zo zalig.
Neem me.
Neuk me."
Ze sloeg haar armen over zijn rug.
Streelde zijn onderrug en zijn kont.
Bart zoende haar hals terwijl hij zalig tussen haar benen stootte."
"Zalig wijf." Fluisterde hij in haar oor.
"Fucking zalig wijf."
Een vol uur lang vreeën Sarah en Bart.
Terwijl de zon de slaapkamer binnendrong en op Bart's naakte rug brandde.
Daarna viel Sarah zo gelukzalig in slaap.
In Bart zijn sterke armen.
Hij streelde haar naakte lichaam.
"Ik wil dat gij mijn vrouw wordt." Fluisterde hij in haar oor.
"En dat hier in onze buik onze kinderen groeien.
Ik laat u nooit meer gaan Sarah...
IK LAAT U NOOIT MEER GAAN!"

Zes uur later.
Sarah schrok op.
Probeerde zich los te rukken van Barts grip.
"Wat doet gij toch allemaal? Ligt nekeer stil." Zei Bart geërgerd.
"Uw gsm gaat af." Reageerde Sarah.
"Hoorde gij dat niet? Dove kwartel."
Bart draaide zich en begon te tasten op het nachttafeltje.
Bijna stootte hij het nachtlampje om.
"Maar enfin! Ziet toch wat ge doet, onhandige kluns!" Foeterde Sarah.
Bart kon nog net op tijd zijn gsm opnemen.
"Ja! Bart Holvoet hier." Zei hij.
"Bart. Kunnen Sarah en jij onmiddelijk naar het bureau komen?
Dringende briefing." Hoorde hij Alain zeggen.
"OK, komt in orde Chef, we komen eraan.
Jaja ik bel haar wel."
Dan haakte hij in.
"We moeten naar het bureau. Dringende briefing.
Daar gaat ons romantisch nachtje." Voegde hij eraan toe.
"Ge kunt er geen genoeg van krijgen, hé Bartje?" Zei Sarah.
"Hoe zou ik ooit genoeg kunnen krijgen van zo'n super heerlijke vrouw zoals jij Sarah."
Toen Bart dat zei zoende hij haar op de mond.
"Allez kom romanticus. Kleed u maar aan."

Op het bureau luisterde iedereen gespannen naar wat Alain te zeggen had.
"Dus." Begon hij.
"Geert en Hilde hebben op Zaventem de beelden opgevraagd waarop wel degelijk te zien was hoe wijlen juffrouw Ayse Oztürk in de vertrekhal afscheid nam van haar ouders.
Dan liep ze naar de gate mee met de andere passagiers voor de vlucht van Turkish Airlines met bestemming Istanboel die om 11u45 vertrekken zou.
Maar dan is te zien dat ze de gate dan toch verliet.
Ze glipte, waarschijnlijk met een smoes langs de veiligheids en douanediensten.
We zien hier hoe ze daarna naar de roltrap neemt naar het treinstation.
Net op dat moment verspreiden onze collega's uit Gent naar alle politiebureau's, en later vandaag ook naar de pers deze beelden.
Kijkt u gerust even mee.
Hier zien we Ayse in gezelschap van een jongen, meer dan waarschijnlijk haar vriend Jurgen Van Maele, het is nu in de vooravond.
Het is druk, mensen lopen over en weer.
En kijk, in het oog van de veiligheidscamera van een winkel gebeurt er dit.
Een grijze bestelwagen met Litouwse nummerplaat komt aangereden.
Twee mannen stappen uit.
Ze grijpen Jurgen vast.
Hij verzet zich.
Kijk nu goed, ik ga de beelden vertragen.
Ayse komt tussenbeide.
Ze trekt aan één van de kerels zijn mouw.
Dan, ik vertraag nog wat.
Ze schreeuwt nog wat.
Je ziet hoe de man aan wiens mouw ze trok een wapen trekt.
Niet veel later vliegt Ayse met een schok achteruit en valt ze op de grond.
Jurgen kan ontkomen.
De mannen aarzelen niet en trekken het lichaam van Ayse in de bestelwagen, die er als een speer vandoor gaat.
Wel... Ik denk dat we de rest wel kennen." Zei Alain schouderophalend.

"Ze viseerden Jurgen." Zei Sarah. "Waarom?"
"Ik denk dat ik weet hoe de vork ongeveer in de steel zit.
De bestelwagen had een Litouwse nummerplaat.
Staat ingeschreven onder de naam van een firma genaamd Parolex.
Die zaakvoerder van die firma is niemand minder dan Gwijde Ryckeboer.
Een zeer gekend figuur in het extreem rechts milieu.
Tony Van Maele, de vader van Jurgen hoort bij de entourage van Gwijde Ryckeboer.
Is eigenlijk een beetje zijn rechterhand."
"Laat me raden." Zei Bart.
"Tony Van Maele kan het niet hebben dat zijn zoon met een Turkse omgaat.
Net zoals nogal veel Turken niet kunnen hebben dat hun dochters met 'ongelovige' omgaan.
Een beetje een Romeo en Julia verhaal, maar dan in het echt."
"Daar lijkt het wel op ja."
Jurgen studeerde in Gent.
Ayse ook.
Al had haar vader sedert hij erop uitkwam dat zijn dochter met Jurgen omging zijn dochter uitgeschreven uit de unief.
In het weekend werkte Jurgen in het gekende café Dinky Toys.
Glazen afruimen en spoelen, pinten tappen, vaten vervangen, dat soort dingen.
Jurgen is sinds oudejaarsavond spoorloos.
Zijn moeder is deze voormiddag zijn verdwijning komen aangeven.
Ik ga zo meteen met haar praten.
Bart en Sarah, jullie gaan eens praten met Willem van de Dinky Toys.
En met eventuele klanten.
Misschien dat hij tegen hen iets liet vallen over wat hij en Ayse van plan waren."
Dan klapte Alain in zijn handen.
"Komaan jongelui waar wachten jullie op.
Er is werk aan de winkel."

Die middag stapten Bart en Sarah het café Dinky Toys binnen.
Er waren amper klanten in de zaak.
Twee meisjes aan een tafeltje die duchtig aan het roddelen waren bij een glaasje witte wijn.
Aan de toog stond Lou Selleslaghs, de beste klant van de zaak.
"Goeiendag, wat zal het zijn?" Vroeg hij.
Sarah kende Lou wel, want ze kwam hier vaak over de vloer.
"Hey Lou, is Willem er?" Vroeg ze. "We zouden hem even moeten spreken."
"Die is even naar het postkantoor achter een pakketje.
Een bestelling die vandaag is toegekomen bij de post."
"Zozo." Zei Bart met een grijns.
"Stel u nu eens voor dat wij van de Sociale Inspectie waren?
Dan waarde gij er wel gloeiend bij hé mateke."
Lou schudde het hoofd.
"Luistert nekeer hier paljaske." Zei hij.
"Ik ben consulent bij de vakbond.
Ik weet perfect wat ik mag doen en wat niet.
Ik hou hier gewoon vijf minuten de boel in het oog, daarna zet ik mij terug op mijn kruk en drink ik op mijn gemak mijn pint leeg.
Zal ik nog eens iets zeggen vriend?
Het is door mensen zoals gij dat mensen naast elkaar leven in plaats van met elkaar.
Moogt ge fier op zijn, regelneefke!
Echt wel!"
"Ik wilde u er gewoon maar op wijzen hé vriend," zei Bart.
"Ge moet zo uw stekeltjes niet uitsteken."
"Bart het is al goed." Zei Sarah.
"De Lou meent het goed, dat is de meest joviale mens die ik ken."
"Ok, ok." Zei Bart. "Laat ons dan meteen ter zake komen.
Misschien kan onze'joviale vriend ons iets meer vertellen over Jurgen Van Maele die hier af en toe komt helpen."
Lou keek voor zich uit.
"Godverdomme," zei hij.
"Hebben ze hem ook te stekken ja?
Eerst Ayse 'van de pitta'...
En nu hij.
Ik heb just dat filmpke gezien.
Pedro, die hier ook vaak komt pinten pakken toonde het op zijne smartphone, zelf heb ik dat niet. Ik ben niet aan al die rommel, maar soit.
Dat filmke waarop duidelijk te zien is hoe ze Ayse neerschoten en dan in die auto sleuren terwijl Jurgen nog wist te ontkomen."
"Precies." Zij Sarah.
"Daarom zijn we hier."
Lou kwam van achter de toog, zette zich op zijn barkruk en nam een slok van zijn pint.
"De Jurgen da's nen toffe kadee.
Een jongen met iets in zijn bolleke.
Veel verstandiger dan zijne pa.
Den onnozele kloot.
Moest ik ne zoon hebben zoals de Jurgen ik zou er verdomme fier op zijn.
Hij niet.
Integendeel.
Staat zijn zoon in 't midden van de straat de huid vol te schelden.
Terwijl hij hem slaat.
En weet ge waarom?
Omdat hij zich amuseerde met zijn maatjes op het skatepark.
Maar ja wat wilt ge?
Tony Van Maele is dan ook niets meer dan een domme fasho."
"Waarom?
Omdat hij niet wil dat zijn zoon op dat skatepark rondhangt?" Zei Bart.
"Ewel, eerlijk gezegd.hé.
Ik zou dat ook niet willen.
Ge weet toch dat er daar geblowd wordt.
Er zijn toch nuttiger bezigheden waar jonge gasten zich mee kunnen bezig houden.
Of niet soms?"


Lou keek Bart met een nijdige blik aan.
"Gast!
Zijde gij zo onnozel?
Of doede gij alsof?
Mogen jonge gasten zich niet amuseren of wa?
Mogen ze niet nekeer onder elkaar wat onnozel doen?
Mogen ze niet nekeer dom doen... En eruit leren?
Een echt flikske gij hé.
Gij ziet in alles het slechte, het kwade, het verdorvene.
Gij moogt meegaan met Jurgen Van Maele de domme fascistische meeloper die als een hondje achter het gat van nazi crimineel Gwijde Ryckeboer loopt.
En die niets anders doet dan zijn zoon pushen om ook toe te treden tot dat clubje van achterlijke kletskoppen.
Terwijl die jongen geen enkele, maar dan ook geen enkele uitstaans heeft met die kale randdebielen.
Weet ge!
Toen dat crapuul van een Gwijde Ryckeboer nog in den bak zat voor de moord op Joao Devilder.
Omdat die een relatie had met zijn zus Nele.
Exact hetzelfde verhaal.
Dat meiske werd ook verstoten omdat ze zich niet wilde inpassen in dat belachelijke gedoe.
Maar soit, dit geheel terzijde.
Ik wil maar zeggen.
Toen Gwijde nog in den bak zat, toen deed den Tony normaal.
Hij raakte in kennis met Sylvie Nuytens, een meiske met wie ik nog in de klas heb gezeten.
Die een meer dan goede invloed had op hem.
Hij liet zijn haar groeien.
Vond een heel goeie job.
Hij was een goede vader voor zijn zoontje Jurgen.
Hij ging zelfs mee naar concerten met mij en een paar andere maten.
Brachten vele uren door hier in de Dinky Toys.
Tot op de dag dat diene Gwijde terug op vrije voeten was.
Ik was erbij toen hij ineens café Tropical hier wat verder binnenwandelde.
En meteen op Tony afstapte.
En hem begon te trakteren.
Zie ze nog zitten samen aan een tafelke.
Ben gedegouteerd weggegaan, ik wist gewoon...
DEES KOMT NIET GOED!

En ik heb gelijk gekregen.
Sinds die dag was Tony weer helemaal onder controle van dat criminele nazicrapuul.
Hij schoor zijn haar af.
Hij liep weer rond in van die mottige bomberjacks.
De Dinky Toys was ineens te min voor hem wegens 'te links'.
Maar dat was het ergste niet.
Ik zag gewoon hoe hij zijn eigen zoon probeerde in een richting te duwen die echt niet paste bij die jongen.
En hoe Jurgen daar onder leed.
De dag dat Sylvie wegging bij hem en het hoederecht over hem wist te verkrijgen was dan ook een zegen voor die jongen.
Hij bloeide weer helemaal open.
Kwam onder de mensen, zat vaak in het jeugdhuis.
Nam deel aan de workshops die ik daar organiseerde.
Kan gitaar spelen als geen ander en zocht een jobke om iets bij te verdienen.
Waarbij ik hem met plezier hielp.
Eerst in de superette rechtover mijn deur.
En sinds zijn achttiende helpt ie hier in 't café.
Met dat geld kocht ie zijn eerste gitaar en betaalt ie zijn studies.
Maar ja, natuurlijk gaf Tony niet op.
En zijn nazi vriendjes evenmin.
Die bleven Jurgen maar lastigvallen.
Hem bedreigen.
Zeiden hem dat hij er niet ongestraft uit kon stappen.
Uit dat clubje genaamd Arische Jeugd Vlaanderen.
Want een 'Jonge Vlaamse Ariër' was je voor het leven en uit de beweging treden of hun regels overtreden staat gelijk aan verraad en verraders verdienen de dood.
Godverdomse bende onnozelaars!
Tegelijk wist Tony het toch zover te krijgen dat Jurgen om de veertien dagen het weekend bij zijn vader moest doorbrengen. Iets waar die jongen zo erg tegenop zag.
Op een keer probeerde Jurgen daar onderuit te komen.
Door in plaats van op het uur van afspraak op zijn pa te wachten.
Met zijn vrienden naar het skatepark te gaan.
Toen was het kot te klein natuurlijk.
Toen ben ik tussengekomen.
Ik kon dat niet meer aanzien.
Ik heb den Tony bij zijne col gepakt en hem een goei mot op zijn bakkes gegeven.
Tuurlijk kloeg hij me aan.
Heb een ferme schadevergoeding mogen betalen en kreeg een voorwaardelijke straf.
Maar dat trek ik me niet aan."

"Zijt ge niet een beetje aan het afdwalen." Vroeg Bart.
"Nee." Antwoordde Lou.
"Ge wilde toch dat ik meer vertelde over Jurgen hé?
Ewel.
Nog nekeer.
Jurgen is ne créme van ne gast.
Heeft veel vrienden.
Hij werkt hier nu al een jaar of twee elk weekend.
Die jongen bloeide hier open, echt wel.
En ja... Ik mag hem geire.
Echt hé... als er hem iets overkomt.
Dan weet ik zijne pa te vinden.
En die hele familie Ryckeboer ook.
Bende smerige fasho's.
Altijd miserie met dat klotevolk... ALTIJD!"
Lou keek voor zich uit.
Beet op zijn lip.
"Wanneer heb je Jurgen nog gezien?" Vroeg Sarah.
"De dag voor oudejaar.
Toen was het hier superdruk.
Heb toen wat plaatjes gedraaid.
Ah ja, op oudejaar is het hier altijd gesloten omdat Willem en zijn zoon dan oudejaar doorbrengen bij hun familie aan zee.
De dag ervoor is er de 'Last day of the year party'.
Dan is het hier altijd vollen bak.
Jong en oud samen.
Goeie rockmuziek.
Feesten tot het ochtendgloren.
Na sluitingstijd zouden we nog een pitta gaan eten.
Wat we altijd deden... ALTIJD!
Maar hij wilde niet.
Ik wilde nog vragen waarom?
Maar hij gaf geen antwoord.
Ineens was ie weg.
Weet ge... Mehmet vroeg nog waarom Jurgen niet meekwam.
Daarom vond ik het eigenlijk raar dat jullie hem verdachten.

"Ja." Zei Bart.
"Eremoord.
Zou niet de eerste keer zijn hé.
Het is in die cultuur nu eenmaal not done om als meiske om te gaan met een ongelovige."
Weer keek Lou Bart schamper aan.
"Hoe hebde gij dat tot rechercheur geschopt? Broekventje.
Gij zijt er ook ene die alles gelooft wat ze in die sensatiegazetten schrijven hé.
Heeft nekeer iets gelezen over een eremoord in de Turkse gemeenschap.
En denkt dan ook dat ze allemaal zo zijn!
Laat me dit zeggen maat.
Mehmet zou nooit, maar dan ook nooit een vinger uitsteken naar zijn dochter.
NOOIT!
JAMAIS!
Daar steek ik mijn hand voor in het vuur.
Hij was er niet gelukkig mee nee.
Toen het aan zijn oren kwam dat Ayse iets had met Jurgen.
Vooral omwille van de praat van de mensen.
Dat zijn van die dingen die altijd en overal hetzelfde zijn.
Beducht moeten zijn voor de mensen en voor hun domme klap.
Turken zijn conservatief ja.
En ook in die gemeenschap viert het nationalisme, het traditionalisme en het godsdienstgezeik hoogtij.
En niemand wordt graag door zijn eigen familie verstoten.
Daarom besloot Mehmet om zijn dochter naar Turkije te sturen.
Tot de storm wat was gaan liggen.
Ja.
Stiekem hoopte hij dat ze toenadering zou zoeken tot Selattin, een jongen die ze afgelopen zomer leerde kennen toen ze bij haar familie in Turkije op vakantie was.
Ayse leek ermee akkoord te gaan.
Maar blijkbaar was niets minder waar."

Lou dronk zijn pint leeg en liep naar de toog.
"Moeten jullie niks drinken?" Vroeg hij.
"Nee." Zei Bart, we zijn hier in volle dienst.
"Koffie mag wel hé Bart." Zei Sarah.
"Zou me wel smaken met dat koude pokkeweer."
Lou tapte een pint voor zichzelf en zette twee koppen koffie voor Bart en Sarah.
"Liefde." Zei Lou, terwijl de koffie langzaam in de tassen liep.
"Dat is iets sterks.
Zeker bij jonge mensen.
En geloof me.
Ik weet verdomme heel goed waarover ik spreek.
De liefde die ik voelde voor mijn schatteke.
Mijn Grace'ke.
Dat is iets...
Dat iets sterks.
Ge kunt dat met geen woorden beschrijven.
Na al die jaren voel ik dat nog altijd tot in de diepste vezel van mijn lijf.
Ik ruik nog altijd haar geur.
Voel nog altijd haar adem in mijn nek.
Toen ze voorgoed van mij werd weggerukt.
Dat was precies of iemand trok met een ruk mijn hart uit het lijf.
Zoals in die film van Indiana Jones weet ge nog?
Met diene sekteleider die een kloppend hart uit iemands lijf rukte.
Ewel.
Zo voelde dat aan.
Snapt ge wat ik wil zeggen?
Ik kan Ayse begrijpen.
Ik kan begrijpen dat het idee om die ene jongen waarvoor ze zoveel voelde te moeten laten vallen.
Omwille van de goede naam.
Omwille van de familie eer.
Of voor welke zever dan ook.
Ik kan goed begrijpen hoe haar hart, haar lichaam, haar ziel.
Daar uit alle macht tegen protesteerde.
Hoe elke vezel van haar lijf zich daartegen verzette.
Ik kan dat begrijpen.
Ik kan begrijpen waarom ze deed wat ze deed.
Waarom ze uiteindelijk in plaats van naar Turkije te vliegen.
De trein nam naar Gent.
Om daar de liefde van haar leven op te zoeken."

Dan zweeg Lou.
Op dat moment kwam Willem binnen.
"Oei Sarah.
In gezelschap.
Ge zijt hier toch niet omwille van... "
"Ja." Zei Sarah.
"Het gaat over Jurgen."
"Hier was ik al bang voor.
God waar zit hij.
Zijn moeder stond gisteren ook al voor de deur.
Vertelde dat hij de ochtend van de 31ste december niet naar huis kwam.
En sindsdien niets meer van zich liet horen.
Zijn gsm geeft zelfs geen signaal meer.
Dan zag ik vanmiddag die beelden die een stamgast kwam tonen."
Willem tapte voor zichzelf een pint.
"Maar wacht eens even." Zei hij.
"Joost."
"Joost?" herhaalde Lou.
"Bedoelde gij... DE Joost?"
"Ja." Antwoordde Willem.
"De Joost.
Joost Verastenhoven.
Beetje een zonderling figuur.
Woont al een jaar of tien in een blokhut in de Ardennen.
Maar komt soms nog eens naar de stad om er zijn oude vader te bezoeken.
En om er zijn zelfgestookte kruiden en bosvruchtenlikeur aan de man te brengen.
Af en toe serveer ik dat eens als zaterdagavond suggestie."
"De Joost dat is ne mens zoals ze er nog weinig maken.
Bakken levenservaring.
Luisterend oor.
Een gouden hart.
Hij wist wat Jurgen doormaakte.
Want hij heeft het zelf allemaal moeten doorstaan.
Beledigd, beschimpt, uitgescholden, uitgesloten.
Door zijn eigen vader.
Die een Vlaamse SS'er was.
Actief meewerkend aan de Jodenvervolging en daarvoor in de gevangenis gevlogen en al zijn burgerrechten kwijtgespeeld.
Joost heeft afgezien in zijn jeugd, echt wel.
Uitgelachen, gepest en uitgesloten door de maatschappij.
Omwille van het verleden van zijn vader.
Na jarenlang proberen om zich te schikken naar de normen en doen wat de maatschappij van hem verwachtte.
Gaf hij er de brui aan.
Liet vrouw en kinderen in de steek en ging als kluizenaar leven in de Ardennen.
Regelmatig kwam ie terug.
Met zijn oude camper.
Gaf workshops in het jeugdhuis.
Jongleren, acrobatie en dat soort dingen.
Draaide platen op fuiven en zo.
Verkocht er zijn likeuren en zelfgemaakte hoestsiroop op de markt.
Om dan tegen het eind van de zomer met de noorderzon te verdwijnen.
Ik weet nog dat hij tegen Jurgen zei.
"Als het u teveel wordt, en ge wilt er nekeer tussenuit.
Komt naar mij.
Gij jongen.
GIJ ZIJT ALTIJD WELKOM!"