Familiekwesties 7

De volgende ochtend.
Alain stond voor de ingang van het politiebureau te ijsberen.
Het regende.
Was een stuk minder koud dan de dagen ervoor.
De dikke laag sneeuw was een papperige smurrie geworden.
"Waar blijft hij toch?" Vroeg Alain.
Sarah en Bart kwamen aan.
"Hebben jullie Patrick niet gezien?" Vroeg Alain.
"Alain." Zei Sarah.
"Hij heeft net gebeld.
Zijn vader is vannacht plots overleden."
Alain greep naar zijn telefoon.
"Verdomme, twee gemiste oproepen.
Dat ik dat niet gehoord heb."
"Uw oren eens laten testen hé chef." Zei Bart smalend.
"Niet zo best hé, een rechercheur met falend gehoor."
Alain keek Bart nijdig aan.
Dan wendde hij zijn blik naar Sarah.
"Sarah, Gij gaat met mij mee naar Houffalize.
We gaan Joost opzoeken."
"Hey... " Zei Bart.
"En ik dan?"
"Gij blijft standby.
Houdt alle tips bij die binnenlopen omtrent de video opnames die gemaakt zijn van Ayse en Jurgen.
Ge vindt uzelf toch zo'n goede rechercheur nietwaar?
Bewijs het maar eens."
Dan knikte hij naar Sarah.
"Kom je?"
Sarah volgde Alain naar zijn klaarstaande Range Rover.
"Niet met uw dienstvoertuig chef?
Kan tegen je gebruikt worden, dat weet ge toch?" Zei Bart.
"Ok." Zei Alain. "Ik wil wel met een dienstvoertuig naar de Ardennen gaan.
Maar dan gaat gij rijden.
Ik wil u wel eens zien laveren door de sneeuw die daar nog meters dik ligt.
En dan een steile helling oprijden."
Bart zei niets meer en droop af.
Alain grinnikte.
"Onnozel betweterke."

Twee uur later reden Alain en Sarah door de besneeuwde Ardense wegen.
Ze passeerden de Brasserie d'Achouffe.
Dan volgden ze hun weg tot aan het naburige dorpje Wibrin.
Waar ze een klein weggetje indraaiden dat door de bossen slingerde.
Daar hielden ze halt bij een kleine hoeve, Alain belde aan.
Vroeg aan de boer of hij wist waar ene Joost Verastenhoven woonde.
"Aah Jost, oui je connais." Zei de oude landbouwer.
"Il habite dans les bois dans un petit chalet.
Un type bizarre mais tres sympa.
Il fait du bon liqueur, tu veux goutez?"
"Non merci." Zei Alain beleefd afwijzend.
"C'est loin il habite?" Vroeg Sarah.
De boer wees naar de bossen achter zijn kleine hoeve.
"Quinze, vingt minutes promenee, dans cette direction."
"Voor iemand met mijn conditie is dat iets meer dan een half uur." Bromde Alain.
Het was koud en het begon te sneeuwen tijdens de tocht door de beboste heuvels.
Uiteindelijk bereikten ze een kleine chalet op de flank van een heuvel.
Er kwam rook uit de schoorsteen van een aanpalende barak.
Het rook heerlijk naar vers gebakken brood en gerookte forel.
De deur stond open.
Verse voetstappen in de sneeuw.
Meerdere voetstappen.
"Alain, zie je dat?" vroeg Sarah.
Alain zei niets, en opende de deur van de barak waar in een rookoven forel hing te roken.
Naast de oven lag een man.
Neergeslagen.
Zijn gezicht onder het bloed.
Hij kwam bij bewustzijn, Alain liep er meteen naartoe.
"Joost, gaat het?" vroeg hij.
"Joost Verastenhoven keek Alain aan.
"Alain... " Stamelde hij.
"Wa waar is Jurgen?"
"Dat wilden we aan jou vragen."
"Ze zochten hem." zei Joost.
"Vroegen me te zeggen waar hij was."
"Wie?" vroeg Alain.
"Neo... " Joost kuchte, kon amper zijn zin afmaken.
"Neo...nazi's.
Tot de tanden gewapend."
Alain vloekte.
"Godverdomme!"
Sarah die de chalet doorzocht kwam terug naar buiten.
"Geen spoor van Jurgen Van Maele.
De boel is er wel goed overhoop gehaald, of er gevochten werd.
En... ER LAG EEN PLAS BLOED MIDDEN IN DE WOONKAMER!"

Alain leunde tegen de muur en zuchtte diep.
"Ze hebben hem," zei hij verslagen.
"Hoe weten die gasten dat Jurgen hier is?
Wie heeft hen ingelicht.
Moest ik niet beter weten, ik zou denken dat er een lek is."
"We moeten een ambulance bellen, we kunnen Joost zo niet achterlaten," zei Sarah.
"Hoe?" zei Alain.
"Joost heeft geen telefoon, dat weet ik zo. En gsm bereik mag je hier vergeten.
"Ik loop terug naar de auto, bij de rijbaan zal er wel gsm bereik zijn." zei Sarah.
Ondanks alle moeite om de hulpdiensten naar hier te krijgen duurde het naargelang de omstandigheden niet lang eer Joost in een ziekenhuis kon verzorgd worden.
Waarna Alain hem kon verhoren.
Hij kon zijn belagers goed omschrijven.
Het moeten leden van een plaatselijke neonazi groepering geweest zijn, want ze spraken allen Frans.
Ook vertelde Joost over hoe Jurgen ineens aan zijn deur stond op oudejaarsavond.
Eens binnen bij het knapperende haardvuur vertelde Jurgen zijn verhaal.
Over hoe hij en Ayse afspraken om er samen van onder te trekken.
Hoe Ayse op de luchthaven in plaats van in te checken voor de vlucht naar Turkije gewoon naar het station onder de luchthaven ging waar ze de trein naar Gent nam.
Daar zag ze Jurgen  terug.
In een koffiebar spraken ze af wat ze zouden doen.
Ze zouden zich schuilhouden bij een kotgenote van Ayse ergens in West-Vlaanderen.
Ineens stopte er een bestelwagen, twee mannen grepen hem vast.
Ayse kwam tussenbeide en ging hen te lijf, waarna Jurgen van de gelegenheid kon gebruik maken om te ontsnappen, op aanmoediging van Ayse.
"REN JURGEN REN!!" riep ze nog.
Maar dan trok Gwijde Ryckewaert zijn wapen.
En schoot haar dood!"
Waarna hij samen met zijn kompanen haar lichaam in de wagen trok."
"Om het dan in een oude loods te dumpen." vulde Alain aan.
"Ze betaalde de hoogste prijs voor haar offer, de dappere meid."


Na het verhoor reden Sarah en Alain naar het plaatselijke politiekantoor, Sarah reed terwijl Alain belde.
Daar regelde Alain dat er een nationaal opsporingsbericht zou komen voor Jurgen Van Maele.
Daarna reden ze terug naar huis.
Alain zat verslagen naast Sarah die ditmaal achter het stuur zat.
"Jonge mensen," prevelde Alain.
"Altijd maar jonge mensen.
Die jongen zijn leven moest nog beginnen."
"Je hebt er geen goed oog in precies," zei Alain.
"Sarah.
Die neonazi's laten niet met zich spotten.
Die menen wat ze zeggen.
In hun ogen is Jurgen een rassenverrader.
Daar hebben ze geen medelijden mee."
Alain slikte.
"Niets kunnen doen.
Gewoon niets kunnen doen om die arme jongen te helpen.
Godverdomme!!!!"
Sarah legde haar hand op zijn dij.
Zoals ze voordien zo vaak deed.
Alain legde zijn hand op de hare.
Zonder iets te zeggen.
Hij had een heel slecht gevoel bij de hele zaak nu.