Moordrecensies 3

Sarah ontwaakte.
Ze sloeg haar armen opzij, zocht naar het warme lichaam van Bart die haar de hele nacht lang in zijn armen hield.
Maar hij was er niet.
Ze rechtte zich en keek rond. "Waar is hij toch naartoe?" vroeg ze zich af.
Ze voelde dat zijn plek nog warm was, dus lang kon hij nog niet weg zijn.
Dan ging de deur open.
Bart kwam de kamer binnen met een dienblad met daarop brood, twee kommetjes muesli en een karaf vers geperst fruitsap.
"Goeiemorgen Sarah," zei Bart. Hij had een handdoek strak rond zijn lendenen geslagen waarin hij een flinke knoop had gelegd om alles op zijn plaats te houden.
Zijn strakke en gespierde lichaam blonk in het binnenkomende ochtendlicht. Sarah reikte met haar handen naar het dienblad en hield deze op haar schoot. "Dat ziet er lekker uit," zei ze.
Bart knoopte zijn handdoek los en liet deze op de grond vallen, waarna hij in bed kroop en het laken terug over zijn lichaam sloeg.
"Ontbijt op bed, speciaal voor jou."
"En onze duurloop dan?" vroeg Sarah.
"Het is zondag liefje," zei Bart.
"Een zondag die ik graag wil doorbrengen met mijn toekomstige echtgenote."
"Zot," zei Sarah. "Zover zijn we nog lang niet hoor."
"Hoe bedoel je?" vroeg Bart terwijl hij zijn arm rond Sarah's lichaam sloeg en haar dichterbij trok. "Wil je  niet trouwen dan?"
"Tuurlijk wel.
Maar we kennen elkaar maar pas."
"Pas?
Wat is pas?
Hey Sarah.
Schatje.
Het klikt zo hard met je, weet je?
Jij bent nu al de vrouw van mijn leven, echt wel.
Hij opende de bovenste schuif van zijn nachtkastje en haalde er een doosje uit welks hij meteen opende.
"Ooooooh Bart," zei Sarah. "Dat is toch geen diamant, of wel?"
"Wat dacht je?
Dat ik u een ring uit de 'sjiekenbak' cadeau zou doen of wat?
Alleen het beste is goed genoeg voor mijn allerliefste verloofde.
Sarah.
Jij bent voor mij de vrouw van mijn leven.
Ik vraag je.
Uit het diepste van mijn hart
Wil je met me trouwen?"

Sarah hapte naar adem.
"Bart.
 Je verrast me, weet je dat?
Je bent een schat van een jongen Bart.
En ik voel heel veel voor je.
Maar wil je niet een beetje te veel in één keer?"
"Ik wil vooral jou Sarah.
Niet voor even.
Niet voor een losse flirt.
Maar voor altijd.
Tot de dood ons scheidt!
Sarah.
Te lang heb ik als een losbol geleefd.
Fladderde ik van het ene meisje naar het andere.
De eeuwige vrijgezel.
Maar sinds ik jou ken voel ik steeds meer dat het hier stopt.
Ik wil een punt zetten achter het vrijgezellenleven.
Een einde maken aan mijn leven waarin ik elke verantwoordelijkheid opzij schoof.
Dat wilde ik eigenlijk al veel langer.
Maar wat ik mankeerde was een vrouw die sterk genoeg is om me daarbij te helpen.
En die vrouw Sarah...
DAT BEN JIJ!"
"Je vleit me," zei Sarah.
"Ik wil er zijn voor je lieverd, in goede en slechte tijden.
Maar ik vind dat je echt wel hard van stapel loopt hoor.
Laat ons elkaar beter... "
"Ach Sarah komaan!
Beter leren kennen.
Hoef ik jou nog beter te leren kennen dan dat ik je nu al ken liefje?
Hé?
Nee toch.
Voor mij ben je nu al de vrouw van mijn leven.
Ik wil jou Sarah.
Niet voor even.
Maar voor het leven.
Ik wil jou als de moeder van mijn kinderen.
Lieve Sarah... "
Bart trok haar dichter, Sarah greep naar het dienblad met het ontbijt erop.
"Pas op, straks maak je er een smeerboel van.
Leg dat ontbijt even opzij," zei hij.
"Ik heb nu vooral zin in... Jou!"
Bart kuste Sarah en kroop op haar.
Duwde haar benen wat meer open en drong dan in haar binnen.
"Oooh jaa kom maar schatje," zei Sarah lichtjes kreunend.
Wat vond ze dat toch heerlijk.
Seks met Bart.
Ze kwam bijna onmiddellijk klaar, ze sloeg haar hoofd achterover en kreunde zijn naam.
"Topwijf," zei Bart.
"Gij zijt zo'n lekker topwijf.
Ik wil geen ander meer Sarah.
Ik wil jou.
Ik wil alleen nog jou.
Lekker topwijf van me!"
Bart kuste Sarah. Zijn tong verstrengeld met de hare.
Hij kwam in haar klaar.
Om dan meteen door te gaan.
Kreeg maar geen genoeg van Sarah's lichaam.
Van haar onverzadigbare goesting.
Na een heerlijke vrijpartij sloot Sarah Bart in de armen.
"Je bent een heerlijke man Bart.
Niet alleen in bed.
Maar gewoon.
Zo'n heerlijke en fijne man.
Met wie het zo goed klikt.
Ik wil verder met je.
Maar niet zo snel, snap je?"
"Waarom niet?" vroeg Bart.
"Ik wil kinderen.
En je bent al de dertig  gepasseerd.
Je biologische klok tikt voort Sarah, vergeet dat vooral niet.
Als je kinderen wil, dan moet je er nu je gedacht van maken.
Laat me eerlijk zijn Sarah.
Ik wil kinderen.
Veel kinderen!!
En ik weet dat jij ook graag kinderen ziet en er hevig naar verlangt.
Je wilde een kind van Alain, maar hij kan je dat niet meer geven.
Ik wel.
Meerdere kinderen zelfs
Ik wil een groot gezin.
En dat niet alleen om persoonlijke of voorkeursredenen.
Maar... "

Ineens ging de telefoon van Bart af, hij nam op.
"Wat?
Nu?
Ok.
Ja we komen meteen.
Verdomme, daar gaat onze heerlijke zondag samen," zei hij terwijl hij inhaakte.
"Wat is er?" vroeg Sarah.
"Lichaam aangetroffen, in het 'konijnenparkje'," zei hij.
"Het wat?" vroeg Sarah.
"Ken je toch," antwoordde Bart.
"Dat kleine parkje recht tegenover Restaurant De Botermand."
"Oh ja, dat," zei Sarah.
"Ligt in één van de betere buurten van de stad, als je daar al niet meer veilig bent waar dan wel?"
"Nergens ben je nog veilig Sarah.
Elk plekje openbaar groen wordt tegenwoordig ingenomen door junks exhibisionisten en andere 'roofdieren'.
En het zal alleen maar erger worden, let op mijn woorden."

Politieagenten en rechercheurs stonden rond een tent die werd opgezet in het kleine parkje rechtover Restaurant De Botermand.
Een grasperkje met een speeltuin, een basketbalveldje en wat verderop een kleine vijver met eendjes.
Meer was het niet.
Elke ochtend krioelde het er van de konijntjes die er vrolijk over het gras huppelden, waardoor het al snel de bijnaam 'konijnenparkje' kreeg.
Langs het paadje dat van de vijver naar het speeltuintje liep werd in het struikgewas het lichaam aangetroffen van Peter Van Hecke.
Het lichaam lag in een plas bloed en vertoonde meerdere diepe snijwonden.
"Het lijkt erop of iemand eens zijn woede wilde koelen op de ongelukkige Peter Van Hecke," zei Dirk Dejonghe de wetsdokter die het lichaam onderzocht.
"Ik zie zowel snij als steekwonden.
Diepe steekwonden."
"Vast één of andere compleet geflipte junkie," zei Bart.
"Denk het niet," zei Dirk.
"Om zo tekeer te gaan en dergelijke verwondingen te veroorzaken.
Daarvoor moet je vol woede zitten."
"Voila, zie je wel?
Ik denk niet dat ge ook maar enig besef hebt hoe junks in elkaar zitten.
Vooral als ze dringend hun 'stuff' nodig hebben."
"Wat zouden hier nu junks gaan zitten?" vroeg Hoofdinspecteur Hilde Tabbaert die tijdelijk Alain vervangt nu hij in ziekteverlof is. "Dit is één van de meest exclusieve wijken van de stad."
"Dat wil helemaal niks zeggen," zei Bart.
"Denk dat veel van die lui die hier wonen gewoon niet weten dat hun zoons of dochters een naald in hun arm drukken."
"Onzin," zei Dirk.
"Als er hier in deze wijk junks zouden wonen, dan hebben die vast wel geld genoeg om hun verslaving te bekostigen zonder iemand te moeten overvallen hoor.
Daarbij ik ken veel mensen die hier wonen, en die mensen waken zeer goed over hun kinderen, echt wel.
En de mensen hier hebben in tegenstelling tot wat je zou denken een zeer goede sociale band met elkaar. En dit ondanks hun drukke leven."
"Oh ja?" zei Bart.
"Waarom vind ik dan regelmatig spuiten als ik hier passeer tijdens mijn duurloop.
Ik kan je zo tonen waar je ze kan vinden hoor.
Mag ik je handschoenen eens lenen, dan kan ik tenminste veilig die vuilnisemmer daar wat verderop doorzoeken."
Bart graaide met zijn hand in de vuilnisemmer.
Zijn gezicht vertrok.
"Godver... " zei hij.
"Nog een geluk dat ik handschoenen aan heb.
Hij haalde iets uit de vuilnisemmer.
Een mes.
Een groot keukenmes.
Helemaal onder het bloed...
"Ik denk dat we het moordwapen gevonden hebben," zei Dirk Dejonghe. "Geef dat mes eens aan mij."
Bart overhandigde het mes, welks Dirk heel grondig onderzocht.
"Nog veel bloed aan, als dat matcht met het bloed van het slachtoffer? En dat zal het.
Dan hebben we een spoor."
Hij veegde wat bloed van het mes, daarop stond een naam gegraveerd in sierlijke letters.
'Daniel Bertheloot'...
Dirk, Hilde, Sarah, Bart, Geert en Patrick keken elkaar aan.
"De patron van De Botermand, het restaurant hier wat verderop." zei Hilde.
"Yep.
En niet bepaald die dikste vriend van het slachtoffer."
"Hoe zou dat nu komen," zei Bart.
"Met al die smerige recensies die hij schreef over Daniel Bertheloot en zijn restaurant.
Niks kon die goed doen voor die idioot van een Peter Van Hecke."
"Tsjeins," zei Patrick. "Ik dacht dat gezond eten je stokpaardje was.
Was vooral daarover dat Peter Van Hecke kritiek had hoor. Over zijn rijkelijke keuken met veel boter en room en zijn voorliefde voor vlees, vooral dan rood vlees."
"Wat is er mis met rood vlees dan?" vroeg Bart.
"Dat wil ik wel eens weten van iemand die elke dag aankomt met een zak vol koffiekoeken en de hele dag door cola zit te drinken.
Echt wel.
Zal ik je wat zeggen Patje.
Er is helemaal niets mis met een gezonde portie rood vlees.
Rood vlees is een bron van kracht en energie en het geeft je rode bloedcellen een stevige boost.
Ge moet het natuurlijk niet alle dagen eten.
Maar af en toe eens een stevige lap rood vlees doet je gezondheid heus geen kwaad hoor.
Die halfzachte veggie en veganbende moet echt wel eens ophouden met hun haat jegens een goed steuk vlees hoor... Echt wel.
Vlees is onmisbaar in een gezond voedingspatroon, of die zielige dierenknuffelaars dat nu graag horen of niet."
"En toch zullen jullie die Daniel Bertheloot eens op de rooster leggen," zei de onderzoeksrechter die erbij was gekomen en de conversatie had gehoord.
Ik beveel die man zijn onmiddellijke aanhouding!!!"