Moordrecensies (slot)

Het was een gruwelijk zicht.
Het lichaam van Daniel Bertheloot lag in het midden van de keuken van Restaurant De Botermand.
Overal was er bloed en de ingewanden puilden uit de grote gapende wonde in zijn buik.
"Een geval van 'seppuku'," zei Bart terwijl hij rond het dode lichaam liep.
"'Harakiri' verbeterde Patrick."
Bart grijnsde in zijn gezicht.
"Typisch voor zo'n onwetende TV-gaper als jij nietwaar? Harakiri mijn beste, is een westerse
fopterm. De enige juiste term voor het zich van het leven beroven door het opensnijden van de buik is 'Seppuku'."
"Wanneer het gaat om een samoerai," viel Patrick in.
"In alle andere gevallen spreekt men van 'harakiri'. En Daniel Bertheloot was geen samoerai, het feit dat hij goed met messen overweg kon verandert daar niks aan."
Bart droop af, keek nog éénmaal naar Patrick met een moordende blik.
Dit gezichtsverlies kwam wel heel hard aan.
"Steek hem waar ge wilt, 'betweterke'," mompelde Patrick.
Sarah huiverde bij dit gruwelijke tafereel, doch bewaarde ze haar professionaliteit en ging ze meteen op zoek naar bruikbare sporen.
Dokter Dirk Dejonghe kwam binnen.
"Denk dat dit weinig aan de verbeelding overlaat zeker?" zei hij meteen.
Ineens zag Sarah iets liggen op de werktafel, goed in het zicht.
Een USB-stick.
"We zouden moeten kijken wat er op die stick staat," zei ze. "Ik denk dat Daniel Bertheloot wel eens iets te zeggen had."
Gelukkig lag Hilde haar laptop in de koffer van haar auto, meteen werd de stick ingeplugd.
"Een videobestand, Anderhalf uur geleden gemaakt." zei Geert Van Quathem.
Hij klikte en het bestand opende zich.
Daniel Bertheloot zat voor de webcam van zijn computer in zijn bureau achter de keuken.

"Beste mensen, familie, vrienden, werknemers, klanten, leveranciers.
Ik kan niet meer.
Ik ben op.
Geestelijk op.
Lichamelijk op.
Financieel zit ik in de put.
Mijn restaurant, mijn levenswerk is failliet.
Het faillissement werd vanmorgen aangevraagd.
Ik kom net terug van het gerechtsgebouw...
Dit zat er gewoon aan te komen.
Almaar meer wetten en almaar meer regels hebben mij gedwongen tot alsmaar zwaardere investeringen die ik niet meer terugbetalen kan. Alsmaar meer bemoeienis van de overheid en van de vakbonden die elke arbeider voorliegt dat ge kunt werken aan een 'luiaardsregime' en toch vorstelijk betaalt kunt worden.
En alsof dat soort pesterijen die zowat elke zelfstandige ondernemer in dit land het leven zuur maakt niet genoeg zijn? Heb er ook nog die voortdurende kritieken.
Die voortdurende negatieve kritieken, zowel in het meest gelezen culinaire magazine, als op het internet. Geuit door lieden die geen flauw benul hebben van het runnen van een restaurant.
Lieden die amper een pollepel kunnen vasthouden.
Lieden die nauwelijks meer dan veertig uur werken.
En die gaan mij eens gaan vertellen hoe ik mijn zaken zou moeten runnen.
Het zijn vooral die lieden die mij en mijn restaurant... Mijn levenswerk.
Waar ik dag en nacht voor het gewerkt, gezwoegd en gezweet, hebben kapot gekregen.
Door mijn gerechten en de inrichting van mijn restaurant af te doen als ouderwets.
Mijn keuken als ongezond.
En mijn manier van werken als niet meer bij de tijd.
Ik heb ertegen gevochten.
Ik heb ertegen gestreden.
Ik dacht van, als ik nog harder werk en mij nog harder bewijs.
Dan zwijgen ze wel.
Maar dat ging niet.
Ik had er genoeg van.
Mijn woede werd elke dag groter en groter.
Woede die ik uitwerkte op mijn personeel.
Die eigenlijk beter verdienden.
Ja ook 'Bubba' onze Senegalese afwasser.
Voor hem heb ik veel meer respect dan voor die godverdomse parasieten van recensenten en 'foodbloggers'.

Ja ik beken.
Ik heb zowel 'food & style blogster' Cynthia Verbrugghe als derderangsrecensent Peter Van Hecke vermoord.
Zaterdagochtend heb ik toen ik van de vroegmarkt kwam een omweg gemaakt.
Heb mijn auto veilig geparkeerd en in het struikgewas bij het kanaal dat omhooggevallen wicht opgewacht daar waar ze elke dag ging joggen langs het jaagpad van het kanaal.
Ik heb me op haar geworpen en liet mijn woede, mijn toorn... Over haar neerdalen.
God wat heb ik genoten van haar doodskreten.
Ze probeerde nog te ontsnappen, maar dat mocht niet meer baten.
Ik stak haar in de hals ze viel plat op haar buik.
Dood.
Dan heb ik haar borstkas opengereten, haar hart eruit gehaald en in het kanaal gegooid.
Daarna heb ik haar kadaver ook gedumpt in het water.
Die avond kwam dat stukske recensent eten.
Toen ik hem zag zitten liet ik alles vallen en eiste ik dat hij het restaurant zou verlaten.
Hij lachte me uit in mijn gezicht.
Voor een vol restaurant.
In het bijzijn van MIJN BESTE KLANTEN!
De eerste keer sinds maanden dat het restaurant nog eens echt vol zat.
Toen wist ik... "Gij zijt de volgende!"
Ik nam mijn mes, dat mes dat ik zogezegd verloren was, maar dat ergens in de koude keuken lag.
Om de eerlijkheid van mijn personeel te testen.
Daar heb ik zo mijn methodes voor.
En ging naar buiten.
Ik wist, die Peter Van Hecke had geen auto.
Hij zou het 'Konijnenparkje' doorsteken en zo naar de stad wandelen waar hij zijn appartement had.
Ik overmeesterde hem.
Met veel plezier stak ik dat mes in dat volgevreten lijf van hen.
Ik liep al eerder met zelfmoordplannen rond.
Ik kan de ondergang van mijn levenswerk niet langer aanzien.
Maar voor ik ga neem ik de ergste van mijn criticasters mee de dood in.
Ik hoop dat ze branden in de hel...

Aan mijn familie, vrienden, kennissen, klanten.
Het spijt me voor mijn lafheid.
Aan mijn kinderen, sorry dat ik niet de vader was die ik moest zijn.
Aan mijn geliefde echtgenote Hildegard. Es tut mir leit liebling, es tut mir so leit.
Aan mijn personeel. Sorry dat het zo moest lopen voor jullie. Maar ach.
Als ge geen werk moest vinden, vraag ernaar aan jullie syndicaat, die weten toch beter dan wij hoe ge een zaak moet runnen en welk arbeidsregime het beste is voor een bedrijf.
En voor de rest van het hele onkundige zootje hier in dit land.
Proficiat klotemaatschappij. Ge hebt weer een hardwerkende ondernemer eronder gekregen. Doe nu maar verder met de rest van het zootje parasieten en tamzakken!"

Het dossier werd afgesloten
Bekentenis, dader overleden.
Zaak gesloten, over naar de orde van de dag.
Zelfs onderzoeksrechter Annick Van Achteren besefte dat het geen zin was om nog enige andere pistes zoals die rond de geheime onderzoeken van Peter Van Hecke waar ook Cynthia Verbrugghe aan meewerkte nog verder uit te zoeken.
Hoofdinspecteur Hilde Tabbaert vond het zonde.
Had het gevoel dat ze op haar honger bleef zitten.
Dat Bart tevreden was dat het dossier op die manier werd afgesloten verbaasde haar niet.
En de zelfgenoegzame grijns op zijn gezicht al helemaal niet. Al deed het wel haar bloed koken.
Sarah van haar kant, maakte zich zorgen.
Om Daniella.
Die nu zonder job zat.
Ze zocht haar op, een sporttas en een rugzak stonden midden in de woonkamer.
"Wat ga je doen?" vroeg Sarah.
"Naar Brussel," was het antwoord.
"Ik heb de knoop doorgehakt,  mijn besluit staat vast.
Ik ga naar Brussel voor de opnames van mijn nieuwe album!
Kan onder contract bij een platenmaatschappij ze hebben interesse om een album op te nemen.
Ze hebben mijn werk gehoord dat ik op Youtube heb gezet en hun interesse is groot.
Nu da' k toch zonder werk zit zou 't stom zijn om die kans te laten schieten om eindelijk mijn droom waar te maken. Mijn droom om het te maken als rapster.
Toch."
Ze gordde haar rugzak om en nam haar tas.
"Als ik me haast kan ik de trein van zes uur nemen."
"Moet ik je naar het station brengen met de auto?" stelde Sarah voor.
"Da's vree sympathiek van u maar... "
"Niets te maren," zei Sarah.
"Ik wil afscheid nemen meisje...
Echt afscheid nemen."

Op het perron keken Sarah en Daniella elkaar aan.
"Gij zie mij nog altijd geire, hé Saar?" zei Daniella terwijl ze haar armen rond Sarah's hals sloeg.
"Die vlam in mijn hart is nooit gedoofd Daniella," zei Sarah.
"Maar ja, de liefde voor Alain was sterker.
En nu is Bart in mijn leven gekomen."
"Ge kunt u nog altijd overpeinzen scheetse," zei Daniella.
"Mijn deure en mijn hart stoan olsang veur aa open Saar...
Dat weete."
Dan drukte Daniella haar lippen op die van Sarah die eerst even had omgekeken of ze geen bekenden zag.
Maar het perron was zo goed als leeg.
Het was koud.
Maar in het hart was het warm.
Zo warm.
Een kus.
Een lange kus met stevige halen.
De ogen gesloten.
Dan kwam de trein.
En de tranen in Sarah's ogen.
"Hou u goed meid," zei Sarah.
"Da ga wel lukke ze!" reageerde Daniella die nog snel even haar lippen tegen die van Sarah drukte voor ze haar losliet en op de trein stapte.
De trein vertrok.
Sarah bleef staan op het perron.
Haar hart voelde zo heerlijk warm aan.
De innige kus van Daniella deed zoveel deugd.
Sarah liet haar tranen de vrije loop.
Tranen van spijt omwille van een liefde die niet zijn kon... * "


*HIER KOMEN WE LATER NOG OP TERUG!!