Tropenpassie 3

Een vliegtuig vloog boven het oneindige en ondoordringbare regenwoud.
Het was een oude Cessna 172 die Jean-Pierre 25 jaar geleden kocht voor een prikje.
En die hij zelf onderhield.
Ondanks de vele vlieguren die hij ermee al had was zijn 'oud bakske' nog altijd vliegwaardig.
In een land waarin er van een deftig wegennet nauwelijks sprake is, maar waar zelfs kleine nederzettingen over een 'landingsstrip' beschikken - vaak niets meer dan een strook kort gemaaid gras - is het vliegtuig het ideale middel om zich te verplaatsen.
Jean-Pierre had al heel wat afgereisd met zijn bakske.
Tot zelfs helemaal naar Zanzibar.
Nu vloog hij naar het oosten van Congo.
Rebellengebied.
Naast hem zat Karen Van Hoevenen, een 25 jaar jonge vrouw.
Vrijgevochten.
Van geen kleintje vervaard.
Intelligent ook.
Ondanks haar prille 25 lentes had ze al heel wat van de wereld gezien.
Ze leunde relaxed achterover in haar stoel en genoot van het prachtige en gevarieerde landschap.
Jean-Pierre draaide lichtjes zijn hoofd.
Ze had de onderste knopen van haar geruite hemd losgeknoopt en de twee losgeknoopte stukken samengeknoopt.
Hij zag haar blote buik die traag op en neer ging, zo ontspannen was Karen.
Ze had een stevig afgetraind lichaam en Jean-Pierre ontwaarde zelfs enkele blokjes.
Maar zijn fantasie dwaalde af naar haar broek net op het moment dat ze haar benen net dat ietsje meer spreidde.
In zijn gedachten zag hij dat ze haar broek liet zakken zodat haar poesje zichtbaar werd.
Getrimd, in een driehoekje.
Ja, dat moest wel.
Op zijn minst.
Jean-Pierre begreep niet waarom westerse vrouwen hun intieme delen scheren.
En had liever het 'naturel' van de Afrikaanse vrouwen.
Die zich op veel vlakken veel minder leken te generen over hun lichaam.
Dan schudde hij zijn gedachten die hij wijselijk voor zichzelf hield van zich af.
"Heerlijk nietwaar, die oneindige vrijheid?" Zei Jean-Pierre.
"Met geen geld te betalen." Antwoordde Karen.
"En dan te denken dat er op dit moment tienduizenden in de file staan.
En zich toch blijven wijsmaken dat hun auto het symbool van de vrijheid is.
Vrijheid die ze hebben ingeruild voor een huis met zware hypotheek, een baan bij een groot bedrijf die hun creativiteit beknot en een afstompende relatie die vroeg of laat toch stukgaat."
Jean-Pierre draaide nu helemaal zijn hoofd en knikte bevestigend.
Ik wist al van heel jong, dit is niets voor mij." Voegde Karen eraan toe.
"Jij bent helemaal je vader." Zei Jean-Pierre.
"Dat hebben al veel mensen gezegd." Zei Karen.

Dan veranderde haar gelaatsuitdrukking.
Weemoed verscheen op haar gezicht.
Jean-Pierre keek haar aan en legde zijn hand op haar dij.
"Ge mist uw papa hé."
Karen knikte.
"Zeven was ik.
Telde de dagen af op de kalender tot hij zou thuiskomen.
Deed ik telkens weer.
Als hij weg was voor zijn werk.
Om dan eindeloos te luisteren naar zijn verhalen.
Uitkijkend naar de cadeau's die hij zou meebrengen.
Maar die keer.
Kwam ie gewoon niet meer.
Ik kon het gewoon niet vatten.
Mijn papa.
Mijn grote held.
Waar ik naar opkeek.
Mijn vriendinnetjes op school vertelden over hun papa die buschauffeur, kraanman of handelsreiziger was.
Maar mijn papa was wel avonturier.
En vocht met leeuwen en gorilla's in Afrika.
Hij liet veel achter voor me.
Stapels boeken.
Over Afrika.
En zoveel foto's.
Van wilde dieren.
Die hij zelf trok.
Waar ik uren kon naar kijken op mijn kamertje in een 'vinexwijk' in Deventer.
Heerlijk wegdromend."
Een traan liep over Karens linkerwang.
Haar hart gevuld met weemoed.
Haar hoofd vol met vragen.
Vragen waarop ze hoopte een antwoord te vinden uit de mond van Jean-Pierre, of van de mensen met wie Casper Van Hoevenen in contact kwam in Oost-Congo.

"Vertel eens." Vroeg Karen.
"Wat voor man was mijn vader?
Om mee samen te werken en zo."
Jean-Pierre haalde diep adem.
"Een idealist.
Op het naïeve af.
Hoop dat ik hiermee het beeld dat je van je vader heb niet beschadig.
Maar het is de eerlijkheid die mij gebied van dit zo te omschrijven.
Casper geloofde in het goede van de mens.
Onvoorwaardelijk.
Beweerde dat alleen geld, macht, rijkdom en vooral 'de verderfelijke invloed van het decadente westen' de mensen corrumpeerde en het slechte in hen naar boven bracht.
Ik wist toen al wel beter, na al die jaren in Afrika.
Maar ja.
Hoezeer ik ook het tegendeel beweerde.
Hij bleef maar in dat waanidee geloven."
Karen knikte.
"Ik geloofde dat ook.
God ik had het gehad met dat oppervlakkige en materialistische gedoe van mijn leeftijdsgenoten in Nederland.
Ik wilde daar weg.
Weg uit dat bekrompen land.
Ik trok al heel jong er alleen op uit.
Met de rugzak.
Helemaal tot in Marokko.
Met amper geld op zak.
Mensen verklaarden me voor gek.
Mijn moeder was radeloos.
Maar ik deed gewoon mijn eigen zin.
Op de unief leerde ik een gozer kennen.
Die net zo dacht als ik.
We trokken met de rugzak door India.
Het was voor ons allebei een ongelooflijke ervaring.
Maar ik had al snel door dat niet alles was wat het leek.
Ook daar is niets des mensen vreemd.
Zo leerde ik snel.
Alsook dat al dat spirituele gedoe slechts een laagje vernis is.
Om argeloze toeristen zoals wij geld af te troggelen.
De discussies die ik daarover had met Joost, waren niet te tellen.
Uiteindelijk zijn we er onze eigen weg gegaan."
Karen mijmerde.
Toch wilde ik iets doen in de richting van ontwikkelingshulp.
Vooral dan om iets van de wereld te zien.
Dat ik daarmee andere mensen van dienst kan zijn was mooi meegenomen.
Maar ik bleef het moeilijk hebben met de naïviteit die veel van die ontwikkelingshelpers soms hebben."

Zo praatten Karen en Jean-Pierre de hele vlucht lang.
Tot het vliegtuig de landing inzette en een kleine landingsstrip tussen het groen almaar groter en zichtbaarder werd.
Rond de landingsbaan stonden eenvoudige hutjes.
Jean-Pierre scheerde er rakelings over.
Waarna het vliegtuig met een schok op de grond kwam, om daarna nog een honderdtal meter over het gras te rijden.
Daarna plaatste Jean-Pierre het toestel in de hangar vlakbij de landingsbaan.
"Zijn we er nu al?" Vroeg Karen terwijl ze zich uit de cockpit liet zakken.
Jean-Pierre schudde het hoofd.
"God, toch niet nog eens een dag in die kleine cockpit? Die twee dagen waren voor mij al meer dan voldoende hoor."
Jean-Pierre sloeg zijn arm om Karen's schouders en trok haar iets dichterbij.
"Half dagje maar." Zei hij.
"Dan komen we aan op onze eindbestemming 'Linkéwingue'. Een kleine nederzetting in de provincie Kivu.
Daarna begint het zwaarste stuk.
Gaan we het oerwoud in.
De jungle.
Het was een zwoele dag, de temperatuur klom op tot rond de 34 graden.
En toch dreven er grijze wolken over het regenwoud.
Die weer een hele vracht hemelwater bij zich hadden die er elk moment kon uitvallen.
Het was volop regenseizoen nu.
Rondom de kleine hutjes bij de landingsstrip lag er een dikke modderpoel.
Waar Jean-Pierre en Karen net niet tot hun enkels inzakten.
Naast het kleine luchthavengebouw stond er een motel.
Een lange rij kleine houten huisjes met golfplaten dak aanpalend aan een 'hoofdgebouw' waar je kon inchecken en waar ook een bar was.
Jean-Pierre checkte in, hij had al op voorhand gereserveerd.
Louis Binga, de eigenaar kende Jean-Pierre die hem informeel met 'Lou' aansprak.
"Suivre moi." Zei Lou die met een sleutelbos zwaaide.
Hij opende de deur van één van de houten huisjes die heel gerieflijk en vooral proper waren.
Er was een tweepersoonsbed dat wat aan de smalle kant was, een douchecel, een kast, een tafel en satelliet-TV.
"Amuse toi, tout le deux." Zei Lou terwijl hij naar Jean-Pierre en Karen glimlachte, gevolgd door een vettige knipoog.
Dan sloot hij de deur.
"Ik ga me even douchen." Zei Karen.
"Ik plak van het zweet."
"Doe maar meisje." Zei Jean-Pierre.
Hij knoopte zijn hemd open en gooide die in een hoekje van de kamer.
Daarna maakte hij zijn broeksriem los en daarna zijn gulp.
Hij keek rond en nam uit zijn achterzak een stoffen zakdoek.
Zijn bedoeling was duidelijk.
Hij wilde zich even afrukken, want de aanblik van Karen met haar goudblonde lokken, helblauwe ogen en vooral haar blote buik met blokjes, maakten dat hij al de hele dag een stijve had.
Hij hoorde het geluid van de douche.
Zag haar silhouet achter het bedompte doucheglas.
Terwijl hij traag zijn voorhuid heen en weer bewoog.
Dan schoof de schuifdeur van de douche open.
Karen stapte uit de douche en opende de deur ietsje meer.
Traag nam ze een handdoek en hield die achter haar lichaam.
Haar doorweekte haren los over haar schouders.
Haar lichaam waar het water van af droop.
Ze sloeg de badjas over haar lichaam en droogde zich daarmee af, terwijl ze traag op Jean-Pierre afstapte die met een knalrood hoofd haastig zijn pik weer in zijn broek stopte op het moment dat de schuifdeur open ging.
Bij het bed woelde Karen nog even door haar haren met de half natte handdoek, die ze daarna meteen in dezelfde hoek gooide als waar Jean-Pierre zijn hemd lag.
Dan kroop ze op bed.
Legde haar beide handen langszij op zijn broek, die ze met een ruk naar beneden trok.
"Leg je neer." Gebood ze kordaat.
Ze streelde zijn stijve pik en trok zijn voorhuid helemaal naar beneden.
Ongegeneerd.
"Waarom lig je stiekem te rukken?
Zeg toch gewoon dat je zin hebt.
We zijn toch volwassen mensen.
Of niet soms?"
Ze stak zijn penis in haar mond.
En begon hem oraal te bevredigen.
Jean-Pierre wist niet wat hem overkwam.
Hij kwam klaar.
In haar mond.
Maar Karen gunde hem geen rust.
Stimuleerde zijn penis door hem tussen haar borsten te strelen.
"Heb je condooms?" Vroeg ze.
Jean-Pierre schudde vertwijfeld het hoofd.
Dan zette Karen haar rugzak op bed en doorzocht die.
Ze haalde een pakje uit de rugzak, opende die en haalde er een rubbertje uit.
"Hier, open de verpakking en doe deze om je lul." Zei ze.
Jean-Pierre deed het, Karen hielp hem daarbij.
"Wel een lekkere hé.
Jij moet niet onderdoen voor de 'locals' weet je," zei ze met een schalkse lach.
"Ze ging schrijlings op hem zitten en duwde zijn penis tussen haar benen.
Sloeg haar hoofd achterover en ging traag op en neer.
"Oooh wat lekker joh." Kreunde ze.
Ze streelde zijn gezicht met haar koele handen en bewoog haar hoofd naar beneden.
Drukte haar lippen op de zijne.
Jean-Pierre legde haar handen op haar nog half natte rug.
"Heerlijk hé." Fluisterde ze in zijn oor.
"Ja. Heel lekker Karen."
"Doe maar rustig aan lieverd." zei Karen terwijl ze Jean-Pierre diep in de ogen keek.
"We hebben alle tijd.
Oooh wat ben ik hier toch zo hard aan toe.
Heb al drie jaar geen seks meer gehad weet je?
En het jeukt."

De hele nacht lang vreeën Jean-Pierre en Karen op het veel te kleine tweepersoonsbed.
Terwijl de regen op het golfplaten dak roffelde.
Beurtelings lagen ze bovenaan.
Wanneer het Jean-Pierre zijn beurt was gaf hij zich helemaal.
Leefde zich uit op het robuuste lichaam van de onverzadigbare Karen Van Hoevenen.
Wiens hals en schouders hij zoende.
Met gesloten ogen.
Dan kwam hij klaar en gaf hij Karen een heerlijke lange tongzoen."
"Vertel eens." Vroeg Karen als ze moe maar voldaan in zijn armen lag.
"Ga je hier dikwijls van bil met die zwarte meiden hier?"
Jean-Pierre schudde van nee.
"Ik weet, je gaat me niet geloven.
Maar ik heb al zeker een jaar geen seks meer gehad.
Vroeger hing ik vaak rond in de clubs en disco's van Kinshasa.
Zonnebril, strak in het pak, zwarte hoed, glimmende schoenen.
Op zoek naar een scharrel, een one night stand.
Blank, zwart, gehuwd, ongehuwd, oud, jong.
Kon me niet schelen.
Als ze maar gewillig waren.
Maar begin niet over een relatie, want dan houdt het op."
"Waarom?" Vroeg Karen uit belangstelling.
Jean-Pierre woelde zacht door haar blonde haren.
"Ik ben hard teleurgesteld geweest in een vrouw.
En God weet.
Dat ik haar nog altijd graag mag.
Als vriend.
Ze was de eerste en tot nu toe enige vrouw waar ik echt iets voor voelde.
Die meer was dan een losse scharrel.
Tot ik terug aankwam in Kinshasa na zeker twee maanden afwezigheid.
En ik vernam dat ze gehuwd was.
In die twee maanden tijd leerde ze een ander kennen en trad ze met hem in het huwelijk."
"Wat naar voor je." Zei Karen terwijl ze hem aankeek.
"En toch ben je nog vrienden gebleven met haar."
"Ja.
Weet niet waarom.
Heb haar zeker vijf jaar lang gemeden.
Maar op een avond passeerde ik weer bij het café dat ze runde en nog steeds runt.
Ik wilde eerst doorlopen.
Maar toen ze mij zag.
Bleef ik stokstijf staan.
"Vous ete faché." Zei ze.
"Je bent kwaad, en daar heb je alle reden toe."
Tuurlijk was ik kwaad.
Maar toch gaf ik haar de kans om haar verhaal te doen.
Ze had het moeilijk, schulden, de zaken gingen slecht, ze werd bedreigd door corrupte agenten en muitende militairen.
Alsook door allerlei criminelen.
'Jonathan', zo heette de man met wie ze huwde beloofde haar bescherming.
Hij wondt haar rond haar vinger.
Maar het huwelijk werd een nachtmerrie.
Jonathan was een tiran.
En uit op haar café.
Verbood haar om in haar eigen café te staan.
Maar Grace is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.
Ze slaagde erin om die Jonathan buiten te krijgen en scheidde van hem."
Jean-Pierre staarde naar het plafond.

Karen nestelde zich tegen hem aan.
"Je voelt  nog veel voor die vrouw hé.
Eerlijk!"
Jean-Pierre knikte.
Dat ge dat maar weet Karen.
Maar ze leidt een heel ander leven dan ik.
Ze is graag onder de mensen, sociaal, tatert met iedereen.
Een echte Afrikaanse mama.
Met twee intussen volwassen dochters.
Ik daarentegen.
Ik ben een eenzaat.
En dat wordt met de jaren almaar sterker en sterker.
Vroeger ging ik uit.
Dronk sloten whisky terwijl de vrouwen rond mijn nek hingen.
Had contact met iedereen, van arme sloppenwijkbewoner tot steenrijke expat.
Nu zit ik vaak de hele dag achter mijn bureau.
Artikelen schrijven, vertaalopdrachten.
Terwijl ik de ene sigaret na de andere opsteek en de fles whisky mij gezelschap hou, nu ja 's avonds dan.
Overdag hou ik het meestal op koffie.
Soms ga ik 's avonds naar Grace haar café.
Observeer ik het dagelijkse leven, sla een praatje met de aanwezige klanten.
Vooral om mezelf te dwingen om onder de mensen te komen.
En ook...
Omdat ik me zo goed voel in haar gezelschap.
En ja.
Soms fantaseer ik nog over haar.
Zoals ik tijdens de vlucht vanmiddag over jou fantaseerde.
Karen lachte haar witte tanden bloot.
"Stouterd." Zei ze plagend.
"Weet je JP.
Je bent een meer dan goeie minnaar."
"Vindt je?" Vroeg Jean-Pierre.
"Jaaaah." Fluisterde Karen in zijn oor.
"Ik heb zo genoten.
Echt intens genoten van jou.
Oooh JP.
Je pik is zo lekker.
Hij vult mijn gaatje zo lekker."
Ze keek hem smekend aan.
Maar toen hij in haar helblauwe smekende ogen keek, viel er Jean-Pierre iets op.
Haar ogen, zaten zo diep in hun kassen.
En de huid van haar gezicht was zo dof.
Haar lippen hadden geen volle glans, niet zoals hij bij een jonge meid in de fleur van haar leven zou verwachten.
En haar wangen waren ingevallen.
Later toen ze voldaan in slaap viel in Jean-Pierre's armen viel het hem op dat ze wel heel zwaar ademde.
Dit alles baarde hem zorgen.
Want er stond hen nog een zware tocht door de jungle te wachten.
En dan kon je maar beter in een optimale fysieke conditie zijn.

De volgende ochtend werd Jean-Pierre wakker.
Hij was alleen in bed.
En de badkamerdeur was dicht.
Haar rugzak was weg.
Wat was dit toch allemaal?
Hij vroeg het zich af.
Dan kwam ze terug binnen.
Naakt.
Haar rugzak had ze vast bij één van de riemen.
Die bengelde wat in het rond.
"Ik heb honger." Zei ze.
"ik ook meisje." Zei Jean-Pierre.
"Doe snel je kleren aan, hoe eerder we gedaan hebben met ontbijten, hoe sneller we de lucht in kunnen.
Na een stevig ontbijt zaten Karen en Jean-Pierre opnieuw in het vliegtuig.
Het was een donkere en regenachtige dag vandaag.
Jean-Pierre moest zich ditmaal echt concentreren nu.
Het regende en er stond een strakke wind.
En er was veel turbulentie.
Hij moest de stuurknuppel nu heel goed vasthouden en in tegenstelling tot wat hij Karen beloofde, zouden ze niet voor de middag landen in Linkéwingué.
De regen striemde tegen de ramen en Karen voelde de tochtige wind over haar armen.
Dit zou haar een ongemakkelijk gevoel hebben bezorgd, ware het niet dat Jean-Pierre heel rustig bleef en de stuurknuppel stevig in handen had.
Hij zei weinig gedurende de vlucht.
En ook Karen hield zich in, want ze besefte dat hij zich nu goed moest concentreren.
Weer bekeek hij haar.
Haar hemd weer in een knoop.
Haar buik die zichtbaar was.
Hij dacht aan de afgelopen nacht.
En aan de heerlijke seks die hij had met Karen.
"Heerlijke meid," dacht hij bij zichzelf.
Op dat moment hield Karen haar hand voor haar mond en begon ze te hoesten.
Een hoestbui die zeker langer dan een minuut aanhield.
Het was de eerste hoestbui niet die Karen had.
Maar nu sloeg Jean-Pierre er echt wel aandacht op.
Maar zei er alsnog niets van.
"Er is iets met die meid." Dacht hij bij zichzelf.