Intussen ging het optreden verder.
Ook de volgende songs waren een stuk ernstiger.
"La botella esta vida y las estrellas bailan.
De fles is leeg en de sterren dansen."
Een lied over alcoholisme en waanbeelden.
Sheila ging meer en meer op in de doorleefde liedjes gezongen door een ruige kerel met een ruwe en hese stem.
"Miljaarde... " Dacht ze bij zichzelf.
"Dat es tenminsten muziek."
Maar wat haar het meest plezier deed was te zien hoe Lou helemaal opleefde op dat podium.
Hij gaf zich helemaal op zijn goeie ouwe gitaar.
Ging op in de muziek en in de atmosfeer.
Sheila voelde haar hart alsmaar sneller kloppen.
"Hopelijk komn d'er nie tevele ghin bisnummers!" dacht ze bij zichzelf.
Ook Jessica herpakte zich en ging opnieuw helemaal op in het optreden.
"Viva mi liberdad!!!" schreeuwde ze voluit mee, wat u niet hoeft te verbazen. Want het liedje dat nu speelde was een Spaanse vertaling van Arno's Vive Ma Liberté.
Maar dan in een veel sneller en snediger tempo, met scherpe gitaarrifs waar Lou voor zorgde.
De hele zaal zong mee uit volle borst en deinde bijna gelijkmatig mee op het snedige ritme.
Dan verliet de band het podium, maar Sheila begreep dat er nog een paar snedige bisnummers zouden volgen.
Wat een optreden.
De sfeer was buitenaards en Jessica genoot met volle teugen.
Niet alleen van de muziek maar ook van het biertje dat Sheila voor haar ging halen.
De band kwam weer op.
Er volgde een snedige versie Fascist Cops van The Kids.
Deels gezongen in het Spaans deels in het Engels.
Lou nam de Engelse teksten voor zijn rekening.
Dat het aansloeg bij de jonge mensen in de zaal verbaasde Sheila niet.
Velen droegen t-shirts van Ché Guevara, of met opschriften als 'Fuck Autority' of 'No Pasaran'.
Dan viel er weer een stilte.
'Jéfe' nam opnieuw de microfoon.
"La ultima cancion es un homenaje." zei hij.
"De laatste song is een eerbetoon.
Es cantado por nuestro amigo de Belgica, (Het wordt gezongen door onze vriend uit Belgie)" zei hij terwijl met een uitnodigend gebaar naar de microfoon wees, waarna Lou er plaatsnam.
"Pero fue escrito por su primer gran amor. Una chica que hacia musica como vivia. Con fuego y pasion (Maar het werd geschreven door zijn eerste grote liefde. Een meid die muziek maakte zoals ze leefde. Met passie en vuur!)
"Al igual que Gloria ella no esta alli. pero su espiritu vivo en sus canciones. (Net zoals Gloria is ze er niet meer. Maar haar geest leeft verder in haar liedjes)"
Muisstil was het toen Lou de eerste noten speelde van 'Forever Living Spirit.'
Het lied dat Gracienne ooit schreef ter nagedachtenis van haar grootmoeder.
Haar 'Marraine'.
Lou zong het met volle overgave.
Sheila had een krop in de keel.
Zijn doorleefde stem ging door merg en been.
Tranen liepen over haar wangen.
"Ze's preus op joen moatje," zei ze zacht."
"Da zien 'k zeker."
Toen de laatste noten uitstierven was het applaus overweldigend.
De bandleden gaven elkaar een high-five gevolgd door een stevige pakkerd.
Sheila begreep dat de band tussen Lou en 'Jefe Borrucho' heel sterk was en waarom.
Twee mannen met een diep gemis in hun hart.
Een diep verdriet om dat ene meisje die ze met heel hun hart liefhadden.
En die er nu niet meer is...
Hoewel.
Sheila kon zich moeiteloos 'backstage' begeven dankzij het kaartje dat Dries haar gegeven had en niemand maakte enig bezwaar dat Jessica mee was.
"Quédate aqui," gebood Sheila.
"Blijf hier."
Jessica bleef ongeduldig wachten op de kale gang met koude bakstenen muren terwijl Sheila Dieter volgde die de deur van de kleedkamer opende.
"Lou, er is hier iemand voor u," zei hij.
Lou zag Sheila en stond recht.
"Wat doede gij hier godverdomme?" zei hij verrukt.
Hij liep op Sheila af, greep haar vast en tilde haar zowaar op.
Dan keek hij haar diep in de ogen.
"Godverdomse toffe mokke!" zei hij.
Daarna kuste hij haar.
Welks Sheila zich liet welgevallen.
Ze sloot haar ogen en beantwoordde de enthousiaste en lange tongzoen van Lou.
Spreidde haar benen lichtjes en liet haar handen over zijn achterste glijden terwijl ze zachtjes haar bekken wat bewoog.
"Laat me raden," zei Lou terwijl hij haar handen vastnam die nu over zijn borst gleden.
"Gij moest in Spanje zijn voor een zaak of zo en ge hebt even gaan opzoeken waar wij optreden... Zoiets?"
Sheila knikte bevestigend.
"Het was e machtig optreden schietje," zei ze.
"Ik heb ervan genoten, echt wel."
"Is 't waar."
"She liked the concert," zei Lou in het Engels tegen zijn Spaanse vrienden.
"Really," zei Jefe Burracho wiens echte naam Manuel Valesques was.
"Especialmente esa cierte cancion," zei Sheila.
"Mi cariña, yo te manque... "
Manuel keek Sheila aan.
"Un homenaje a una chica por quien mi corazon aun llora... Een hommage aan een meisje om wie mijn hart nog altijd weent."
"De verdad?" vroeg Sheila.
"Eso es una coincidencia, dit is toeval." zei ze terwijl ze veelbetekenend naar Lou keek.
Manuel begreep, Lou ook al moest hij - zoals wel vaker - hard moeite doen om het Spaans te verstaan.
"El podria decir adios," zei Manuel terwijl hij naar Lou keek.
"Hij kon afscheid nemen.
Ik heb nooit de kans gekregen om afscheid te nemen van mijn allerliefste Jessica.
Ze ging drank voor me gaan halen.
Un bottella de whisky.
Nadat we aankwamen in een klein stadje waar we zouden optreden in een plaatselijke kroeg
Ze bleef maar weg.
Uren en uren bleef ze weg.
We verwittigden de politie.
Maar wat dacht je?
Dat ze ons serieus namen?
Een stel ordinaire langharige muzikanten.
Naturalemente no.
Por que deberian ellos? Waarom zouden ze?"
De dorpelingen en dan vooral de jongeren namen haar verdwijning wel serieus en ze gingen mee met ons op zoek.
We vonden haar t-shirt, in flarden gescheurd.
En een schoen.
Bij de kolkende rivier... "
Manuel barstte in huilen uit.
"Nooit werd haar lichaam gevonden.
Logisch, ze zochten ook niet.
Nooit heb ik kunnen afscheid nemen.
Nunca podria decir adios... A mi querida Jessica
Sheila legde haar handen op Manuel zijn schouders en keek hem aan.
Manuel.
Se que te llamas Manuel. Lo busque, soy un detective, sabes.
Ik weet dat je Manuel heet. Ik heb dat opgezocht, ik ben detective weet je.
En ik moet u iets vertellen.
Ik heb in de stad een jonge vrouw ontmoet.
Die, en dat is heel toevallig.
In hetzelfde pension logeerde als ikzelf.
Ze was pas aangekomen hier in de stad.
En deed me haar verhaal."
"Gij gaat me toch niet vertellen dat gij... " Onderbrak Lou.
Sheila knikte even en gebaarde van even niet tussen te komen.
Dan wenkte ze naar Dries en gebaarde om de deur open te doen.
Dries had Sheila in gezelschap van Jessica gezien en begreep.
"Puedes entrar por favor," zei hij.
"Je mag binnenkomen."
Jessica betrad de ruimte.
Manuels mond viel open van verbazing.
"No," zei hij.
"No... Di que esto un sueño.
Zeg dat dit een droom is."
"Esto no es un sueño cariño," zei Jessica met stokkende stem terwijl ze op Manuel afstapte.
Manuel stond op.
Keek Jessica aan.
Zijn lip trilde.
Evenals zijn handen.
Dan pakte hij haar vast en sloot hij haar in zijn armen.
Drukte Jessica dicht tegen zich aan en barstte in diepe snikken uit.
Ook Jessica huilde hartverscheurend.
Van puur en diep intens geluk.
"Godverdomme... " zei Lou.
"Hoe hebde gij dat nu weer voor mekander gekregen," zei hij.
"Dit was puur toeval schietje," zei Sheila.
"Ik leerde haar kennen als een toffe meid waarmee ik aan de praat geraakte hier in de stad.
Dan bleek dat ze in hetzelfde pension logeerde.
Het klikte meteen tussen ons.
Brachten samen de dag door.
Dan tijdens het optreden ik zag de melancholie in haar ogen, vooral tijdens het liedje dat hij aan haar had opgedragen.
Dan kwam het eruit.
Het was haar niet ontgaan dat ik dicht bij jullie, de band stond.
Dat ik een backstage pasje kreeg van Dries.
Ze smeekte om ervoor te zorgen dat ze ook mee backstage kon.
Ja tuurlijk wilde ik dat voor haar gedaan krijgen.
Lou stond recht en keek Sheila aan.
Keek haar in de ogen.
Ze zag zijn blik veranderen.
Liefde uitstralen.
"Sheila....
Gij hebt altijd heel hoog in mijn achting gestaan meiske.
Maar nu...
Kunt ge niks, maar dan ook niks meer verkeerd doen bij mij!
Het is waar.
Wat de band tussen Manuel en mij sterker maakte is dat hij net als ik leefde met een diep en hartverscheurend verdriet in zijn hart.
Hij miste Jessica, net zoals ik Grace'ke zo hard mis.
Dat gij op een dag hier voor mijne neus zou staan, daar was ik al op voorbereid.
Maar dat gij zoiets zou gedaan krijgen."
Lou pakte Sheila opnieuw vast en kuste haar.
Zacht, liefdevol en met veel oprechte en diepe tederheid.
"Ik zien u geire schatteke," zei hij.
"Gij zijt echt wel het beste wat mij is overkomen.... "
Geen opmerkingen:
Een reactie posten