Over zomerdrukte en winterse rust.

Dag lieve mensen.
De zomervakantie gaat zijn laatste twee weken in.
De verzengende hitte wordt verdreven door knallers van onweersbuien en het wordt alsmaar vroeger donker.
Moest ik nu veertien jaar zijn zou een gevoel van somberheid zich nu meester maken van mij.
Het idee dat de zomervakantie evenveel dagen telt als een gemiddelde kerst of paasvakantie was niet echt een vrolijke gedachte.
Na 15 augustus kon ik de geur van dat muffe klaslokaal al ruiken.
En als ze op TV met toeters en bellen 'het nieuwe TV-seizoen aankondigden' dan was het hek helemaal van de dam.
Ik wilde helemaal geen nieuw TV-seizoen. Ik wilde niet weten wie er nog zou leven na die heftige cliffhanger van Thuis of Familie.
Ik wilde zon, zomer, vrijheid. Uitslapen, bankhangen met MTV op maximum volume, fietsen en naar de mooie meisjes in bikini kijken op het strand nondedju!
Maar de realiteit haalde het van mijn mooie vakantiedromen en die mocht ik niet veel later gewoon opbergen en inruilen voor vroeg opstaan, huiswerk maken, en na schooltijd braafjes naar huis.
Maar dan haalde ik mijn diploma beroepsonderwijs en ruilde ik de schoolbanken in voor de werkvloer.
Werken in de horeca.
Dat was andere koek.
Want ik woonde en werkte aan zee.
En dat wilde zeggen dat ik aan het werk was terwijl anderen genoten van de zon, de zee en de mooie meisjes in bikini.
Terwijl dat ik in één of andere keuken mezelf te pletter zweette terwijl ik groenten aan het schikken, frieten aan het bakken of mosselen aan het kuisen was.

Maar ik maakte al snel kennis met heel andere aspecten van het leven.
Na het werk uitgaan een pintje drinken.
Om dan de volgende dag met kleine oogjes in de keuken te staan. Maar hey, 'wie kan uitgaan moet ook kunnen werken' was de ongeschreven regel voor zowel keukenpiet,'garçon', barman en 'plongeur' (afwasser).
Het heeft me geen kwaad gedaan.
Het heeft me gehard en gesterkt voor het leven.
Het was mijn kennismaking met het echte leven.
Nu ja, ik heb ook stages gevolgd en vakantiejobs gedaan, dat wel ja.
Maar dat was maar veertien dagen of één maand.
Echt werken, dag in dag uit.
Dat was wel iets anders.
Maar vooral het contrast met mijn leven daarvoor was wennen.
Druk en veel werk in de zomer.
Kalm in de winter.
Die lange saaie winter.
Die onderbroken werd door de eindejaarsperiode die ook behoorlijk druk kon zijn.
Ik heb de overgang naar het nieuwe millennium in de keuken doorgebracht, mezelf in het zweet werkende.
Maar er ook een mooie cent verdient.
En achteraf nog gaan feesten natuurlijk, dat dan weer wel.

Met het geld dat ik verdiende kocht ik mijn eerste auto en betaalde ik het voorschot voor de aankoop van mijn eigen appartementje waar ik nu nog altijd maandelijks voor afbetaal.
Ik heb in vier totaal van elkaar verschillende etablissementen gewerkt, met elk hun eigen identiteit en van elkaar verschillende werkcultuur.
Nu werk ik in een hersteloord annex vakantiecentrum in Nieuwpoort.
Ofschoon het werk dat ik er doe in feite niet veel verschilt van de horeca. Keuken en afwas en zo.
Is de bedrijfscultuur toch echt wel anders dan deze van een klassiek horeca etablissement.
Ja, het is de zorgsector en ondanks mijn collega's en ikzelf voornamelijk bezig zijn met het voorbereiden van de maaltijden en het bedienen van de maaltijden van de residenten en vakantiegangers. Worden we er elke dag aan herinnert dat we werken voor en met mensen die op één of andere manier zorg nodig hebben.
Omdat ze een speciaal dieet moeten volgen bijvoorbeeld.
Of omdat ze slecht te been zijn, slechthorend of slechtziend zijn.
Ja we moeten er helpen de mensen te bedienen of op zon en feestdagen met de wijn rondgaan.
Dan wordt je direct met deze mensen geconfronteerd.
En ja, dat is wel wennen ja.
Maar met de hulp van mijn collega's die me wegwijs maakten en nog steeds maken maakte ik al snel het werkritme en de geplogendheden tot de mijne.
Maar hey, ik ben 1 op de twee weekends thuis, een luxe met wat ik voordien vele jaren kende.
En af en toe een dag in de week thuis.
Zowel 's winters als zomers.
Op een mooie winterdag de fiets van stal halen om een tochtje te maken of (wat nu veel meer het geval is), met de hondjes een flinke wandeling maken.
Op mijn gemak een terrasje doen.
Een rustige luie zondag zoals het er vandaag ééntje was.
Met tussendoor een klank en lichtspel van moeder natuur.
Heerlijk toch.

Nee ik ontvang geen extra fooien of dat soort dingen die ik dan op mijn spaarrekening zette.
Maar ik heb er iets anders voor teruggekregen.
Meer regelmaat, meer tijd om door te brengen met mijn grote liefde.
Zalig toch.
Vooral het eerste jaar was dat toch wel even wennen.
Thuis in het weekend.
Een mooie zomerdag en ik zit gewoon thuis of op een terrasje.
Een feestdag als Pasen, Pinksteren of 21 juli en ik ben gewoon thuis.
Ik zag de auto's in mijn straat bumper aan bumper voorbijrijden, allemaal toeristen die willen genieten van zon, zee en strand, en dat zonder dat ik de stress voelde opkomen.
De stress van 'o jee dat wordt weer een lange zware dag met amper tijd om iets deftigs te eten en 's avonds doodmoe thuiskomen terwijl mijn lieve schat al in bed ligt'
Dat was ineens voorbij.
Ja, dat was wel raar.
Maar gaf me een goed gevoel.
Gewoon die auto's zien staan en toch opgelucht kunnen ademhalen.

De vakantie loopt op zijn laatste benen.
Nog even en de schoolbel gaat weer.
De dagelijkse routine zal het overnemen van het zomerse 'vrijheid-blijheid' gevoel.
Al heeft die overgang nog maar weinig invloed op mijn doen en laten.
Het is iets dat ik maar moeilijk aan mij voorbij kan laten gaan.
Vooral het contrast met de drukte in de zomer en het veel minder drukke eens het september is.
En als ik eerlijk mag zijn.
Ik ben opgelucht als het minder druk is.
Als er minder verkeer is, en de wachtrijen aan de kassa in de winkels stukken korter zijn.
Als je het strand weer voor je alleen hebt en vooral.
Als er terug honden op het strand mogen.
En ik mijn kleine rakkertjes kan laten spelen, dollen en ravotten op een groot strand dat ze voor zich alleen hebben.
Terwijl de golven zingen op de achtergrond.
En de zilte zeelucht mijn neus prikkelt.
Maar toch... Houdt ik dat heerlijke zomergevoel met plezier nog heel even vast.
Nu het nog kan.