Twee dagen later.
Wanneer de zon hoog aan de hemel stond en met haar verzengende stralen reeds in de voormiddag al liet voelen dat het een bloedhete dag beloofde te worden voor de inwoners van Marbella, zat Sheila in haar kamerjas in de ligstoel met haar laptop op schoot en een kop hete koffie binnen handbereik.
Tussendoor richtte ze haar blik op de promenade en de azuurblauwe Middellandse Zee.
Ze zag zeilbootjes en luxe-jachten drijven, het strand dat al aardig vol zat en een heldere blauwe hemel met de gouden Spaanse zon.
Ze surfte op het internet en typte enkele gerichte zoekacties in.
In het Spaans.
Vond al snel enkele zeer interessante artikelen die handelden over de bouwovertredingen die werden begaan in een als natuurgebied erkend terrein zo'n twintig kilometer ten westen van Marbella.
En waar het bouwbedrijf van Pablo Guitèrres bij betrokken was.
Welks ze intussen wel al wist, daar ze gisteren het bouwbedrijf de hele dag discreet in de gaten hield vanuit haar auto.
Ze zag Pablo Guitérres samen met haar ex Pieter Slembrouck al vroeg in de voormiddag het gebouw binnen gaan en pas om 17 uur verlieten ze het gebouw om samen te gaan eten, wat zelfs naar Spaanse normen toch betrekkelijk laat is voor een lunch. Maar ditmaal werden ze vergezeld door Hendrik Brinkman.
Blijkbaar hadden ze in die dure 'members only' beachclub heel wat te bespreken want de heren kwamen pas tegen middernacht terug buiten. Niet meer of Hendrik Brinkman zou ook de van dit etentje een dure onkostennota afleveren op het bedrijf.
Sheila verwedde er haar hoofd om dat die gesprekken met dat bouwproject in dat natuurgebied te maken hadden.
De bouwwerken daar zouden al twee jaar stilliggen en de procedure was nog altijd in volle gang, daarom dat ''Global Concult Corporation' ingeschakeld werd.
Kwestie van op juridisch vlak een versnelling hoger te gaan en wat extra krachten in te schakelen, niet meer of dit alles in ruil voor de alleenverkoop in andere projecten.
Dikke winst dus.
Winst die Hendrik Brinkman in zijn eigen zakken stak terwijl hij het bedrijf waarvoor hij werkte met onnodig dure onkostennota's opzadelt.
Dan valt haar oog op een advertentie.
"Azulmar Lodges, op twintig kilometer van Marbella. KOOP NU!"
Ze klikte.
Zag een Spaans gsm nummer en opende meteen een nieuw venster.
Typte het URL van de website van Holiday Estate Events en klikte door op het knopje met 'Spanje' erop.
Ze zag de naam van Hendrik Brinkman en zijn telefoon en gsm nummer.
Hetzelfde gsm nummer als op de advertentie op de Spaanse nieuwswebsite die ze aan het raadplegen was.
Dan zag ze de panoramische foto van de half afgewerkte site en kon niet anders besluiten dat de foto op advertentie en bijhorende website niets meer was dan een gephotoshopte foto van de bewuste site.
"Ghie ghodverdomsche smeerlap!" foeterde ze.
Ze belde met Tony Blomme en die bevestigde dat ze dat de huizen van dit vakantiepark in hun portefeuille zaten en dit door toedoen van Hendrik Brinkman.
Maar toen Sheila de ware toedracht hiervan meedeelde viel Tony Blomme echt wel uit de lucht.
"Die smeerlap maakt de goede naam van dit bedrijf kapot!" zei ze.
"Kan hiervan harde bewijzen leveren?" vroeg Tony.
"Nog niet," zei Sheila.
"Maar daar wordt zeker aan gewerkt.
Alsook van het onterechte van die hoge onkostenrekeningen.
En ik hou je op de hoogte, dat beloof ik je."
"Alvast bedankt voor je goede werk Sheila," zei Tony.
Daarna pleegde ze nog een telefoontje.
En dat bevestigde Sheila wat ze eigenlijk vermoedde.
En dat haar sterkte om het plan dat ze in haar hoofd had ook effectief uit te voeren.
Vele uren later.
Een gracieuze dame gekleed in een chique zwart kleed en een grote hoed in dezelfde kleur met brede randen en een dure handtas van Louis Vuitton betrad het terras van een exclusieve strandbar.
Ze toonde haar kaartje aan de maitre d'hotel die haar de plaats aanwees waar ze had gereserveerd onder de naam Hedwige van Meulenbroucke né d'Outryve.
"Tu usted reservado para dos personas," zei de maitre.
"Si," zei Hedwige.
"Mi invitado viene en unos momentos, mijn gast komt binnen enkel ogenblikken."
De maitre knikte minzaam en bracht Hedwige de sherry die ze bij haar aankomst bestelde.
"Gruwelijk slecht spul," foeterde Hedwige.
Of beter... Sheila.
Die zich voor deze gelegenheid voordeed als Hedwige van Meulenbroucke d'Outryve.
Weduwe van een West-Vlaams grootindustrieel die fortuin maakte in de textielsector en zelf geboren zijnde uit een oud adellijk geslacht uit de Leiestreek.
Om niet uit haar rol te vallen koos ze voor sherry, ofschoon ze een gruwelijke hekel had aan dat 'oudewuvendranksje' zoals ze het zelf altijd noemde.
Daar kwam hij dan binnen.
Hendrik Brinkman.
Een grote blonde Nederlander met sproeten en een dure zonnebril op de neus.
Strak in het pak van Hugo Boss en glimmende schoenen.
Sheila stond recht en liep op hem af.
"Hedwigde van Meulenbroucke né d'Outryve neem ik aan," zei Hendrik terwijl hij een lichte buiging maakte.
"Ik ben Hendrik Brinkman, zaakvoerder van de Spaanse tak van Holiday Estate Invests."
"Achanté," zei Hedwige terwijl ze even gracieus knikte.
"Drinkt u wat van me?" vroeg Hendrik.
"Een sherry graag," zei Hedwige.
"Sherry dat pairt goed met oesters, zal ik terstond een bordje voor je bestellen? Op mijn kosten?" stele Hendrik voor.
"Graag," glimlachte Hedwige.
Even later bracht een ober twee borden met elk maar liefst tien oesters uit Oleron die Hedwige met het nodige raffinement verorberde.
"Delicieux," zei ze.
"Maar laten we nu ter zake komen," drong ze aan.
"Juist ja, u had gemaild vanwege uw interesse in één van de villa's in de 'Azulmar Lodges'," zei Hendrik.
"Dat klopt ja.
En dat mag één van het duurste segment zijn," zei Hedwige.
"Nou, daar hebben we nog veel van vrij, wenst u er één met frontaal zicht op zee?" vroeg Hendrik.
"Wat voor mij belangrijk is in deze," zei Hedwige. "is rust en privacy.
"Ik snak naar rust, zie je.
Ik wil in alle rust het overlijden van mijn echtgenoot kunnen verwerken, liefst in een omgeving waar ik niet gestoord wordt.
Maar waar ik me wel veilig voel."
"Dat zult u daar zeker mevrouw
Maar als dat voor u echt een prioriteit is, dan denk ik dat u misschien kan opteren voor een villa in één van onze vele andere domeinen, we hebben er hier aan de Costa Del Sol alleen al zeker vijftien."
"Waarom wilt u mij persé een villa in een ander domein aansmeren?" vroeg Hedwige ietwat verbolgen.
"Omdat wij domeinen hebben die veel beter afgeschermd zijn en waar we een zeer sterk securitybeleid voeren," zei Henk wiens gelaatstrekken enige zenuwachtigheid begonnen te vertonen. Hij was niet voorbereid op dergelijke alertheid van een 'oudere weduwe', dat was Sheila nu wel duidelijk.
"Azulmar Lodges ligt in een afgelegen gebied. Waarom is veiligheid hier dan minder prioriteit, u weet toch evengoed als ik dat de veiligheidsrisico's daar hoger zijn."
"Nou, ik zeg niet dat veiligheid geen prioriteit is, maar we hebben domeinen waar deze vele malen hoger zijn.
Trouwens, als u zoveel belang hecht aan veiligheid, waarom wilt u dan persé in een afgelegen domein wonen?" kaatste Hendrik de bal terug.
"Omdat ik snak naar rust.
Naar stilte," zei Hedwige beslist.
"Kan ik dat domein gaan bezichtigen?" vroeg ze ineens.
"Nou nee, ziet u.
Weet u het domein is nog in aanbouw en euh.... "
"Oh ik begrijp het al!" zei Hedwige terwijl ze Hendrik met een blik vol afkeer en arrogantie aankeek
"U probeert mij een villa aan te smeren die niet bestaat op een domein dat nog in aanbouw is, en dat zal zo waarschijnlijk blijven omdat het domein in een natuurgebied staat en de plaatselijke overheid de bouwwerken liet stilleggen.
Waar of niet!"
"Wel euh, ik... "
"Antwoord op mijn vraag Hendrik Brinkman.
Bent u mij een niet bestaande villa in een onafgewerkt domein aan het aansmeren ja of nee?"
"Mevrouw Van Meulenbroucke.... Ik."
Dan zette Sheila haar hoed af en maakte ze haar haren los
"Goed, laat me u dan mijn echte identiteit onthullen.
Ik ben Sheila Verdoolaeghe en ik werd door uw werknemer ingehuurd om een onderzoek te stellen naar de toch wel heel hoge onkostennota's die u keer op keer opnieuw inlevert."
"Godverdomme zeg da 't niet waar es," zei Hendrik terwijl hij recht stond en de maitre wenkte.
"Senor por favor," wenkte hij.
"Wat?
Wil je mij eruit laten gooien?" vroeg Sheila.
"Zal je zaak niet vooruit helpen Hendrik.
Integendeel."
"Throw that woman out of this club," beval hij aan de maitre die verwonderd omkeek.
Net op dat moment liepen tien mannen van de Guarda Civil de club binnen in het gezelschap van een man in maatpak.
"Senor Brinkman you are under arrest!" zei de hoogste man in rang van de Guarda Civil terwijl twee anderen hem vastgrepen, in bedwang hielden en daarna in de boeien sloegen.
De man in maatpak liep op Sheila af.
"Je hebt een fantastische job gedaan," zei hij in vlekkeloos Nederlands.
"Eindelijk kunnen we onze klachten tegen Hendrik Brinkman hard maken."
"Hoe komt het dat dit tot nu toe onmogelijk bleek, terwijl het er vingerdik op lag waar hij mee bezig was?" vroeg Sheila.
"Wel," zei advocaat José Buanaventura. "Brinkman werkte met allerlei schimmige nep firma's, nep website's en met telefoonnummers die hij om de haverklap veranderde.
Het is echt wel toevallig dat u tijdens uw onderzoek op een banner van een website stootte waarbij hij het telefoonnummer gebruikte dat hij ook op zijn officiële website vermeld.
Met de bewijzen die u hebt kunnen verzamelen kunnen wij aantonen dat hij wel degelijk onafgewerkte of niet bestaande vakantieverblijven verkoopt en dat zij in tegenstelling tot wat hij altijd maar bleef beweren daar van op de hoogte waren.
En kan hij ook niet meer doen alsof hij niets te maken heeft met die nepbedrijfjes die hij uit zijn hoed schud telkens opnieuw."
"Ach," zei Sheila.
"Zelfs de grootste oplichter maakt soms een fout.
Moet je niet doen bij mij, want ik ben zeer goed bij de pinken."
Hendrik Brinkman kon weinig anders meer doen dan bekennen.
Het net rond hem was al zo goed als gesloten, en hetgeen Sheila nu blootlegde was nog maar het puntje van de ijsberg.
Hendrik sjoemelde en foefelde dat het een lieve lust was en leefde op meer dan grote voet daar in Marbella waar hij een graag geziene gast was in de clubs waar hij zich liet omringen door dubieuze zakenlui en uitdagend vrouwelijk schoon.
Bovendien had hij geen gat maar een krater in zijn hand en ja, Tony Blomme stond erop dat hij al dat geld van die onterecht ingediende onkostennnota's tot op de laatste cent zou terugbetalen. En dat zou voor Hendrik Brinkman wel eens een heel groot probleem worden, want hij had ook zo goed als al zijn spaargeld er doorgedraaid en dit zonder medeweten van zijn echtgenote die er ook geen flauw benul van had dat hij zich daar in Marbella kostelijk amuseerde met andere, voornamelijk jonge vrouwen.
"Dien es nog nie an de nieuwe patatjes," grinnikte Sheila terwijl ze haar eindrapport opmaakte.
Dan als ze klaar was pakte ze haar koffers om een uur later uit te checken.
Even later reed ze richting Malaga.
Met klamme handjes.... EN EEN KLOPPEND HART!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten