Canciones caliente

De vakantie zat erop.

Voor de kleine Yanaika was het schooljaar opnieuw begonnen.

Sheila en Morgane waren weer volop aan het werk.

Sheila zat aan haar bureau met een mok dampende koffie binnen handbereik.

Nam haar e-mails door en haar agenda.

Morgane kwam het bureau ingewandeld met een stralende glimlach. "Bonjour," klonk het opgewekt. Sheila keek om: "Je ziet er were stralend uut mokke," zei ze.

Morgane pinkte een oogje en gooide een kusje.

"Beaucoup travail au'jourd hui?" vroeg ze.

"'t Zal wel zien.

Mo ja, stelt je nu ekeje voren dat er ghin werk was.

Wat zoe we toene doen?

Woar of nie?"

Morgane knikte even en glimlachte.

"Tu ete d'raison," zei ze.

"Je hebt gelijk."

"Bon, khein ier etwadde voe joen, e schaduwopdrachtje? Zieje dat zitten?

De klant verwacht je om tien uur in Taverne 't Marktplein."

"Dat is over een half uur," zei Morgane.

"'t Es dat da 'k wiln zeggen, je moest ol weg zien!

Kom hop hop, joen uren lopen!" zei Sheila plagend.

Maar ze wierp Morgane nog snel een kushandje toe toen ze de deur uitging in haar blauwe mantelpakje met stevige maar vrouwelijke stappers welks ze altijd droeg als formele werkkledij.

Sheila concentreerde zich verder op haar werk.

Mails liepen binnen, telefoontjes.

Ze keek naar buiten, de zon scheen.

Maar de plicht riep, en dat ging voor.

Zo was ze wel.

Zo was ze ook opgevoed.

Niet trunten, 't werk gho voorn.

Maar even opstaan om door het raam te kijken, dat kon er toch wel even af.

Ze zag een jonge kater over het hek klimmen, de wind ruiste door de bladeren van de bomen en er dreven enkele wolken voorbij.

Grote grijze wolken.

En die wind zal waarschijnlijk ook aan de frisse kant wezen.

En de voorbode van een periode van minder goed weer met wind en regenbuien.

"Fuck, ik wiln were na de Ardeche," zei Sheila weemoedig denkend aan de het zalige reisje dat ze met Morgane en Yanaïka maakte. Een weekje zonnen, lange wandelingen maken, lezen en genieten van heerlijk zwoele zomeravonden met krekelgezang.

"Of na Spanje.

Da's toch ol veels te lange geleden da 'k doar nog ekeje woaren."

Net op dat moment ging de telefoon

"SV Investigations, goeiemorgen wat kan ik voor u doen?" zei Sheila zoals altijd.

Na een kort en zakelijk gesprek sloot Sheila haar computer af en deed ze haar jas aan.

Een nieuwe opdracht.

Voor wat wel eens een toekomstige goede klant zou kunnen worden.

"Da meugen kik nie loaten schieten," zei ze hardop terwijl ze in haar auto stapte.

Een uur later.

Sheila parkeerde haar auto op de parking van het grote uit glas opgetrokken kantoorgebouw van Holiday Estate Invests. Een grote immospeler die zich vooral richt op het verkopen van vakantiehuizen en appartementen in Zuid-Frankrijk, Italië en Spanje.

Voornamelijk vakantiehuizen in het duurdere segment en niet zelden in de betere vakantieoorden.

Sheila betrad het gebouw dat heel strak en sober was ingericht, maar waar bij de inrichting over alles blijkbaar heel goed was nagedacht.

De receptioniste belde de heer Tony Blomme meteen op en nodigde Sheila uit om naar de eerste verdieping te gaan, daar bevond zich zijn bureau.

Daar werd ze onthaald door Linda, zijn secretaresse.

"Wilt u even hier wachten?" zei Linda wijzend naar de zithoek Meneer Blomme zal u zo meteen ontvangen.

Linda Pattyn was een donkerharige ravissante dame van achterin de dertig. Gekleed in een muisgrijs mantelpakje en haar haren bijeengebonden in een diadeem.

Ze bracht Sheila een kopje koffie en ging dan terug achter haar bureau zitten.

De flatscreen TV boven de zithoek bestaande uit sneeuwwitte fauteuils met lederen hoofdsteunen en armleuningen stond op Kanaal-Z. Sheila lag de snelle berichten op de tekstbalk onderaan het beeld, waarover de heren in maatpak het hadden, daar had ze het raden naar. Maar één van hen was niemand minder dan de 'donkerblauwe' liberale politicus Marcel Leliaert, die vast weer zou orakelen over de dure arbeid en het teveel aan bemoeienis van de vakbonden, en dat we onszelf wegconcurreren zolang we de verworven rechten van de werknemer niet in vraag gaan stellen."

"Hardvochtige rechtsche zak," dacht ze bij zichzelf.

Dan kwam Tony Blomme naar de zithoek toegewandeld, Sheila stond meteen recht.

"Goeiemorgen. Sheila Verdoolaeghe neem ik aan," zei hij.

"Dat ben ik," zei Sheila. "Aangenaam."

Ze gaf de man een stevige handdruk.

Tony Blomme was een grote en stevig gebouwde man van midden de veertig met achterover gekamd zwart haar met hier en daar wat grijzende slapen, donkere ogen achter een getinte brilmontuur en zongebruinde huid, geen zonnebank dat merkte Sheila meteen.

Hij droeg een zijden maatpak en rond zijn pols hing er een Rolex.

Hij nodigde Sheila uit op zijn bureau waar maar liefst drie grote TV schermen in het oog sprongen, alle drie elk op een andere zakenzender afgestemd.

Hij nodigde Sheila uit om plaats te nemen op een stoel bij het grote witte bureau en nam zelf plaats in zijn grote design fauteuil.

"Wenst u een koffie? Of liever iets fris?" vroeg hij uitnodigend.

"Koffie is goed," zei Sheila.

Hij nam de telefoon en vroeg twee koffies aan zijn secretaresse.

"Goed," zei hij.

"Waarvoor ik u heb laten komen.

Ons bedrijf specialiseert zich in tweede verblijfsvastgoed van het luxe segment en dan vooral in de landen rond de Middelandse Zee.

We hebben kantoren in Frankrijk, Italië en twee in Spanje.

Het tweede hebben we zeer recent geopend in het mondaine Marbella en bevindt zich nog in de opstart fase.

Dat de opstart van een nieuw kantoor hoge onkosten met zich meebrengt is natuurlijk normaal.

Maar wij hebben het vermoeden dat onze man ter plaatse toch wel erg stevig doorrekent."

"U vermoedt gesjoemel met onkostennnotas?" zei Sheila.

"Ik ben het bijna zeker, ik kan maar niet geloven dat al die etentjes in één van de duurste en meest exclusieve restaurants van Marbella, dat dat allemaal zakendiners zijn.

Zeker niet toen één van onze medewerkers een blik wierp op een Instagram account van hem, één dat hij goed voor mij - zijn baas dus - wist verborgen te houden.

Niet goed genoeg dus, dankzij onze vrouwelijke medewerker die hij graag had willen uitnodigen voor een verblijf in Marbella op zijn kosten."

Tony toonde papier, een CV.

"Dit is onze medewerker, zijn naam is Hendrik Brinkman."

Sheila bekeek het CV en mompelde.

"Geboren in Oostburg, studeerde te Leiden en woonde vlak voor hij werd aangeworven te Afsnee.

Da's niet de goedkoopste coté van 't Gentse hé."

"Nee, zijn echtgenote en kinderen wonen er nog."

"Hazo meneeer is gehuwd," zei Sheila.

"Het feit dat hij zonder gene zelfs de medewerksters van dit kantoor loopt te versieren doet mij vermoeden dat hij daar ook stevig de playboy uithangt."

Op uw kosten." vulde Sheila aan.

"Precies! En dat zou ik graag bewezen willen zien," zei Tony.

"Zodat wij de nodige stappen kunnen ondernemen."

"U kan op mij rekenen," zei Sheila.

Even later stapte ze blijgezind terug in de auto.

"E reisje na Spanje.... YES!!!" zei ze terwijl ze de auto startte.

Op de terugweg naar het kantoor droomde ze hardop van zon, zinderende hitte en zwoele Spaanse avonden.

"Dat is echt een kolfje naar je hand hé liefje," zei Morgane toen Sheila vol enthousiasme verslag uitbracht.

"Dat es e zaaksje woarda 'k mien eké echt ghoan smieten se!"

"Kan het me zo voorstellen," zei Morgane terwijl ze haar handen op Sheila's schouders legde.

"Que 'est que tu pense? Un petite moment pour nous deux dans mon chambre?" vroeg Morgane terwijl ze Sheila's blouse zachtjes losknoopte.

Sheila keek Morgane vol verwachting aan terwijl ze haar handen op die van Morgane legde.

Hand in hand liepen ze de trap op.

Sheila sloot de slaapkamerdeur en daarna sloot ze Morgane in haar armen.

Een lange kus volgde. Een momentje voor henzelf tijdens de middagpauze.