Bloggen in tijden van corona deel 13: Politiestaat.

Dag lieve mensen.
Ben een tijdje stil geweest.
Ik weet het.
Gebrek aan inspiratie.
Even niet weten wat zeggen.
Maar dat wil niet zeggen dat ik niet aan jullie dacht.

De lente komt stilaan op kruissnelheid, mijn sweater met lange mouwen wordt ingeruild voor een polo met korte mouwen.
De zon voelt zalig warm aan en daar genieten niet alleen mijn grote liefde en ikzelf enorm van, maar ook onze twee vrolijke keeshondjes.
Het is natuurlijk erg jammer dat de mensen met dit mooie weer niet naar zee kunnen komen.
Het mag niet.
Of beter gezegd
Het kan niet.
Het kan nu echt niet.
Dat zeg ik niet.
Dat zeggen deskundigen die zich het hoofd breken over hoe we dit kleine stukje venijn genaamd Corona moeten klein krijgen.
Ik...
Ik geef hen daarin gewoon gelijk.
Het kan nu echt niet!
Ik begrijp dat velen nu denken van 'ja maar... '
-Ja maar... We hebben een tweede verblijf. Met een tuin. En die zou dringend onder handen moeten worden genomen.
-Ja maar... We wonen in een klein appartementje in de stad. En de kinderen hebben het druk.
-Ja maar... We hebben geboekt voor de paasvakantie, en hier zo hard naar uitgekeken om er eens tussenuit te zijn.
-Ja maar....
Alle begrip hiervoor.
Maar HET KAN NIET!
Nu moeten we doorzetten lieve mensen.
Nu moet het ALGEMEEN BELANG voor het eigen belang gaan.
Echt wel.

Ik lees op commentaarsecties van kranten of gewoon op reacties op Facebook en andere sociale media commentaren in de trant van 'ze zijn de politiestaat aan het installeren, ze willen ons onder de duim houden.
Ze zijn de complete tirannie aan het voorbereiden.'
Ach die eeuwige commentaargevers op sociale media, je zou ze vijf frank geven.
Of een pay&go kaart.
Om eens te bellen als ze eindelijk volwassen zijn geworden.
'We leven in een politiestaat'.
Oh ja?
Is dat zo?
Wel ja.
Je hebt gelijk.
De overheid dwingt de opgelegde maatregelen met harde hand op.
Met controles en draconische boetes.
En een politieapparaat dat met veel machtsvertoon wordt uitgerold.
Maar spijtig genoeg is dat de enige manier om de discipline die van ons wordt verwacht en die nu meer dan ooit tevoren hard nodig is af te dwingen.
Laat ons een kat een kat noemen.
Wij westerlingen hebben bitter weinig discipline.
Sommigen gaan nu zeggen: 'Oh ja, is dat zo? Ga eens kijken in Molenbeek of Borgerhout, en zie daar eens wie er geen discipline heeft'.
Ach ja.
Ook daar zit inderdaad heel veel volk dat weinig respect heeft voor onze waarden en normen.
En trekken ze zich het liefst terug in hun eigen gemeenschap, en verkiezen ze hun godsdienstige wetten en tradities boven de wetten van het land dat hen een nieuwe kans heeft geboden en hen zelfs in hun levensonderhoud voorziet. 
Begrijp me niet verkeerd, ook ik ben het oogjes dichtknijpen in deze ook kotsbeu.
Maar deze zaken veranderen weinig of niets aan mijn stelling.
En ik ga hem nogmaals herhalen.
Wij westerlingen hebben bitter weinig discipline!!!

Bewijs hiervoor is onder andere het vele afval en zwerfvuil dat overal rondslingert.
Blikjes in de bermen, sigarettenpeuken in bus of tramhaltes, hopen rommel op festivalweides, aan de kant van de weg bij wielerwedstrijden of op eender welk groot evenement.
Stranden die er na een zomerse dag als vuilnisbelten bijliggen.
We kunnen in deze echt wel een voorbeeld nemen aan onze vrienden uit het verre oosten, waar de straten er kraaknet bij liggen en waar discipline, orde en netheid met er met de paplepel wordt ingegoten.
Herinner je je nog die beelden van Japanse voetbalsupporters die na afloop van de matchen (onder andere tegen onze Rode Duivels) netjes de tribune opruimden?
Mooi voorbeeld.... Toch?

Wat hebben zij dan wat wij niet hebben?
Wel, heel simpel.
Collectief bewustzijn.
Wij westerlingen, wij zijn individualisten.
Alles draait hier om ons eigen ik.
Ons leven is van 'ons'.
En we vinden dat wij het recht hebben om dat leven te leiden zoals wij dat verkiezen.
En daar moeten anderen zich niet mee moeien.
En al zeker niet de overheid.
Wetten en regels zijn er in de eerste plaats om te omzeilen.
We lopen er toch zo graag de kantjes van af meneer.
En als het even kan gaan we naarstig op zoek naar achterpoortjes.
Want al die snelheidscontroles zijn er toch alleen maar om de staatskas te spekken.
Alcoholcontroles zijn er om ons te pesten, want een avondje uit is alleen maar geslaagd als de alcohol rijkelijk vloeit.
En waar haalt de overheid het recht vandaan om te bepalen dat ge geen sigaretje meer moogt opsteken aan de toog van uw stamcafé!
Zijn wij even blij dat de cafébaas dat oogluikend toestaat, ondanks het feit dat hij daarmee een zeer zware boete riskeert.

Dit soort mentaliteit zit diep ingebakken in onze manier van leven.
En ik durf zelfs toegeven dat ik mij er ook schuldig aan maak.
Ik laat mijn hondjes af en toe eens zonder leiband op het strand of in het park, hoewel dat eigenlijk niet mag.
Soms rij ik ook al eens harder dan toegelaten.
En heel in het begin dat ik op Facebook actief was heb ik zelfs nog een groep aangemaakt tegen het rookverbod op café.
Ewel.
Dat laatste ga ik nu niet meer doen.
En eigenlijk zou ik mij daarvoor zeer diep moeten schamen.
Dat ik - een niet roker nota bene - het egoïstische gedrag van de roker die het niet uit zichzelf kan laten om zijn vieze rook in een afgesloten ruimte uit te blazen ging verdedigen.
Ach, aan de andere kant.
Schaamte is niet nodig.
Misschien eerder tevreden zijn met het feit dat je leert in het leven.
Dat je inzicht verwerft.

Het is te gemakkelijk om te stellen dat wetten gemaakt zijn om ons te pesten.
Of om de overheid als een eeuwige moeial te zien die ons vooral het leven zuur maakt.
We leven in de illusie dat ons leven pas compleet is als we 'vrij' zijn.
Als we kunnen doen en laten wat we willen, liefst zo weinig mogelijk gehinderd door de wensen en verlangens van anderen.
De buur die klaagt over lawaaioverlast noemen we 'verzuurd'.
Zelfs in een tijd waarin ouderen en chronisch zieken letterlijk vrezen voor hun leven.
Zit men te kankeren over veel te strenge maatregelen.
Maar nogmaals.
Waarom is men zo streng?
Waarom treedt men zo draconisch op?
Heel eenvoudig.f
Omdat mensen laks en egoïstisch zijn.
Omdat mensen - zelfs nu - blijven denken dat de wetten niet voor hen tellen, en ze blijven zoeken naar achterpoortjes of uitzonderingen.
En dit terwijl we ons in deze tijden waarin het leven van zovelen wordt bedreigd door een besmettelijk en zelfs dodelijk virus geen laksheid of nonchalance kunnen noch mogen veroorloven.

Mensen, laat mij u dit zeggen.
Het is nu niet het moment om het verwend kind uit te hangen.
Het is nu niet het moment om de eeuwig verongelijkte cry baby uit te hangen.
Het is integendeel het moment om volwassen te worden en om wat DISCIPLINE toe te staan in je leven.
Het is het moment om ons eindelijk eens een volwassen en mature mentaliteit aan te nemen.
En te beseffen dat onze vrijheid ophoudt waar die van anderen begint.
Volwassen zijn, dat betekent dat je begrijpt dat het leven niet alleen draait om je eigen ego en je eigen pleziertjes.
Dat je je er ten volle van bewust bent dat rekening houden met anderen een nobel streven en een hoog goed is.
Deze draconische maatregelen zouden niet nodig zijn moesten mensen zich volwassen gedragen.
Volwassen in de betekenis die ik hierboven heb beschreven.
Maar helaas.
Zo volwassen zijn de meeste mensen niet.
Mensen laten zich nog veel te veel leiden door kuddedierengedrag, groepsdruk en primitieve driften.
Veel mensen zijn veel te veel consument en veel te weinig burger.
En daarom is er ook zo weinig BURGERZIN!

Maar goed.
Hier ga ik het bij laten.
Zorg voor jezelf en voor elkaar
En besef dat het niet alleen belangrijk is om de richtlijnen na te leven.
Maar ook waarom we dat moeten doen!
-Voor onze medemensen.
-Voor de zwakkeren in onze samenleving.
Maar ook...
-Hoe meer discipline we nu aan de dag leggen, hoe sneller we dat virus klein krijgen.
En als dat gebeurt lieve mensen.
Ga ik mij op een terrasje nestelen.
Met een gigantisch lekker BELGISCH SPECIAALBIERTJE!!!!

Schol!