Hoe gaat het ermee?
Valt het nog niet te zwaar?
Ik ga heel eerlijk zijn.
Het begint bij mij toch een beetje te wegen ja.
Ik verlang naar de gezellige drukte in de straten.
Naar de terrasjes vol met gezellige mensen die een glaasje drinken, gezellig onder elkaar kletsen.
Die een pannenkoek of een dame blanche eten, genietend van een stralend zonnetje.
Of lurken aan één van onze goeie Belgische speciaalbiertjes.
Ik blijf het onwezenlijk vinden.
De straten die erbij liggen als is het één grote en uitgerekte autoloze zondag.
De winkels dicht, geen grote events, en al zeker geen nachtleven.
Het valt echt op dat als je om negen uur 's avonds je neus nog buiten steekt.
Hoe stil het is.
Zeker hier in een provincienest als Nieuwpoort.
Maar ik weet zeker dat het in de grote steden nu ook heel stil is.
Nu er geen cinema, geen discotheken, geen café's en ander vertier meer is.
Nu de economie zich helemaal heeft teruggeplooid tot het aller en echt allernoodzakelijkste.
En dit in het land van levensgenieters en bon-vivants.
Waar 'savoir-vive' nooit ver weg is.
Maar nu even niet!
Het is een harde levensles.
Maar die was er al voor velen.
Ja echt.
Voor de chronisch zieken bijvoorbeeld.
Voor deze voor wie elke verplaatsing - hoe kort ook - al een een heuse beproeving was.
Maar ook voor de kansarmen en minderbedeelden onder ons.
Voor deze die het voor een leefloon of minimumloon moeten doen.
Of deze die gebonden zijn aan onregelmatige uren of net iets te flexibele werkschema's.
Ik was zo iemand.
Ik werkte heel lang in de horeca.
Zomerfestivals, languit op het strand liggen, nachtbraken.
Het was voor mij niet weggelegd.
Nu ja, soms wel.
Allez ja, de keren dat ik na de werkuren nog mee met de collega's ging pintelieren, om dan de volgende dag met kleine oogjes en licht bonzend hoofd in de keuken te staan.
Die zijn niet te tellen.
Maar ja.
Een kermis is een geseling waard, zegt een oude volkswijsheid.
Maar je snapt het wel.
Zomerfestivals, of op reis gaan in juli of augustus.
Een concert meepikken, een voetbalwedstrijd bijwonen, of éénder welk event dat in het weekend plaats vondt.
Het was voor mij niet weggelegd.
Maar wil dat zeggen dat ik niet heb genoten van de jonge jaren toen ik nog jong, wild en onbezonnen was?
Nee, tuurlijk niet.
Natuurlijk heb ik ervan genoten.
En er ook nog veel uit geleerd.
Een combinatie van beide dus.
Maar wat heb je dan geleerd?
Hoor ik mensen zeggen.
Gho ja, veel eigenlijk.
Luisteren nar je chef.
Doen wat er je gevraagd wordt, en liefst ZONDER TEGENSPREKEN als het even kan.
Stressbestendig zijn, en niet te beroerd zijn om hard te werken, hoe moe of katerig je ook bent.
Ze zeggen dat men de legerdienst noot had mogen afschaffen, want daar leerde je volgens sommige oude azijnpissers pas echt wat discipline was.
Maar zoals eerder gezegd.
Ja chef, nee chef. tot uw orders chef.
Dril is het.
Net zoals in het leger.
Maar met dat verschil
Met zware rugzakken tien keer rond het oefenplein te lopen
Daar ga je geen meiden mee versieren.
Maar maak voor je vrouwelijke invité eens een steak bearnaise, maar dan bearnaise die je zelf hebt geklopt.
En sluit dan af met een heerlijke sabayon
Of een lekkere macaron.
Zal ik een geheimpje vertellen aan de vrijgezellen - man of vrouw - onder ons?
Negen kansen op de tien.
Eindigt dat... HEEL PLEZANT!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten