Bloggen in tijden van corona deel 15: Mijmeringen op het balkon

Dag lieve mensen.
Wat was dat een heerlijk dagje zeg.
Echt geen dag om binnen te zitten.
Ook al moeten we 'in ons kot blijven'.
Gelukkig mogen we wel wandelen - mits het respecteren van de nodige afstand van elkander natuurlijk - en dat hebben we dan ook gedaan.
De hondjes en ik.
We liepen langs de Elf-Juliwijk, een typische verkavelingswijk hier in Nieuwpoort, ge weet wel met die huizen gebouwd in de typische fermettestijl.
En met doodlopende straten die dan overgaan in zo'n smal weggetje voor de voetgangers en de fietsers die dan zo een kortere weg kunnen maken.

Weet je?
Ik wandel graag door zo'n wijken.
En nu meer dan ooit.
Iedereen was er in zijn tuintje bezig.
De ene maaide het gras.
Een andere wiedde het onkruid.
Nog een andere herstelde zijn omheining of schilderde zijn ramen.
Kinderen reden met hun fietsjes zigzaggend door de weggetjes en vonden mijn hondjes schattig.
De geur van vers gemaaid gras in mijn neus.
Of van brandend houtskool, want natuurlijk zijn er met dit weer mensen die willen barbecueën.

Het inspireerde mij om zelf ook wat bezig te zijn.
Nee da's niet waar, mijn vriendin heeft me geïnspireerd met de woorden 'zoetje ga je de balustrade van ons balkon eens goed schoon wrijven alstublieft?'
Tuurlijk doe ik dat.
Een fijn muziekje opgezet uit mijn Youtube playlist.
Het zonnetje in mijn gelaat.
En zo ging ik dan aan de slag.
Tussendoor aanschouwde ik het leven rondom mij en dan vooral in de omliggende tuintjes en in het park wat verderop, waar de hondjes toch zo graag spelen en ravotten.
Maar die waren uitgeteld en lagen gezellig op bed - ons terras geeft uit op de slaapkamer en kamer ernaast waar de was hangt te drogen, waar ik mijn bureau heb en waar allerhande materiaal staat - en lagen daar dan te bekomen.
En mijmerde ik leunend op de balustrade over het leven, wat meedeinend met het ritme van de muziek.
De buren onderaan hadden ook muziek op staan dus die zullen waarschijnlijk geen last gehad hebben van de snerende gitaarrifs die vanuit mijn balkon te horen waren.

Ja ik ben een muziekliefhebber.
Ik kan veel genres appreciëren, en pas me gemakkelijk aan.
Maar wat de muziek betreft die ik zelf koop of waar ik zelf naar op zoek ga, daar heb ik wel een belangrijke eis.
Er moet minstens één gitaar in voorkomen!
Ja, ik hou van rockmuziek.

Liefst van het harde en snedige soort.
Eén van mijn eerste verhalen op deze blog ging over een groep vrienden die samen een rockgroepje begonnen.
Dit verhaal heette Toen... Die ene zomer
Wie dit verhaal al gelezen heeft weet dat dit mooie verhaal helaas zeer tragisch afliep voor het jonge hoofdpersonage.
Haar leven eindigde abrupt en totaal onverwacht liet ze haar vrienden achter met veel verdriet en bittere tranen.
Dit verhaal lieve mensen heb ik al gepubliceerd om mijn eerste blog.
En schreef ik in een opwelling terwijl ik ook eens aan het mijmeren was.
Terwijl ik nadacht over het leven en hoe dat leven soms zulke rare wendingen maakt.
Wendingen die alles waar je zo zeker van was ineens overhoop gooien.
Een verhaal dat u beste lezer - maar ook mijzelf wanneer ik het schreef en wanneer ik het nog eens herlees - eraan herinnert dat het lot soms zo ongenadig en vooral ZO WREED KAN ZIJN!!!!

En daarom lieve mensen.
Moeten we er zijn voor elkaar.
Moeten we zorgen voor elkaar.
De mensen om ons heen koesteren, en ik weet het klinkt zo verrekt melig.
Maar zeg eens wat vaker 'IK ZIE JE GRAAG!'
Nee echt.
Zeg dat eens.
Tegen je partner.
Tegen je kinderen.
Tegen je vrienden, buren, collega's.
Bel elkaar eens wat vaker op.
Spreek eens af.
Als het coronagevaar geweken is natuurlijk, dat spreekt;
Leg ruzie's bij, leef niet in onvrede.
Nee dat is niet gemakkelijk.
Ik bel zelf eigenlijk ook te weinig met mijn ouders of mijn zus.
Als ze dit lezen... Sorry hé.
Maar dit is hoe ik mij voel als deze gedachten door mijn hoofd stromen als ik zo'n blogartikel als dit schrijf.
Of toen ik dat verhaal schreef.
En vele andere van mijn verhalen.

En eerlijk waar lieve mensen.
Ik zie jullie graag.
En bedankt om de moeite te doen om deze vaak lange teksten te lezen.

Liefs....
Miguel!