Overdosis 2

"Een goeie avond beste luisteraars.
Ik heet jullie allemaal van harte welkom in het programma Diepe Gesprekken. Ik ben uw gastheer 'Eddy' en u luistert nog steeds naar Radio Express op 104 punt 2 FM, uw radio voor stad en regio.
Elke donderdag en zondagavond tussen 21u en middernacht staan u en uw verhaal centraal in dit programma. En zoals de trouwe luisteraar intussen wel weet neem ik de tijd om ook echt naar u en naar uw verhaal te luisteren.
Zo meteen gaan de lijnen open en verwelkom ik onze eerste beller, maar eerst draaien we een plaatje van de diep betreurde zangeres Yasmine.
Hier is ze met Diep In Mij."
Terwijl de muziek begon te spelen bekeek presentator Eddy Coppieters de correspondentie en de verzoeken van mensen die hem de afgelopen uren en dagen gebeld of gemaild hadden.
Vooral de berichten van één specifiek persoon trokken zijn aandacht.
Zou hij die jongen op antenne laten?
Het risico was groot.
Hij had al meerdere malen met hem gebeld en wat de jongeman vertelde daar schrok hij wel van.
En hij wist ook, dat zelfs indien er geen namen werden genoemd, velen toch zouden weten aan wie de toch wel zeer zware beschuldigingen gericht zijn.
Anderzijds vond hij dat de veel geplaagde jongeman het recht had om zijn verhaal te doen.
Of het 'establishment' dat nu leuk vond of niet?"
Dan liep het liedje ten einde, het rode licht dat aangaf dat ze 'on air' waren floepte aan.
"Ja beste mensen, we hebben een eerste beller, zijn naam is Johathan.
Jonathan is iemand die een heel heftig verhaal wenst te vertellen.
Het is niet meteen iets voor gevoelige luisteraars, maar ik wil je de realiteit die zich afspeelt achter de muren van de huizen van de gegoede klasse u niet onthouden.
-"Goeie avond Jonathan, welkom in Diepe Gesprekken."
-"Goeie avond Eddy."
-"Hoe maak je het Jonathan?"
-"Niet zo goed eigenlijk.
Ze zitten achter me aan."
-"Wie zit er achter je aan Jonathan?"
-"De entourage van mijn vader."
-'En waarom zitten ze achter je aan Jonathan? - Even tussendoor vermelden dat 'Jonathan' een schuilnaam is, omwille van de privacy van aller partijen - heb je iets misdaan of zo?"
-"Mijne pa denkt dat ik zot ben.
En heeft de dokters in de inrichting zo ver gekregen dat ze hem geloven."
-"Als je in een psychiatrische instelling verblijft wil dat toch zeggen dat er jou geestelijk wat mankeert, nietwaar?
Niemand wordt omwille van een drogreden naar zo'n instelling gestuurd."
-"Ik heb psychische problemen ja dat is waar.
Allemaal het gevolg van de trauma's die ik als kind heb opgelopen."
-"Waar heb je die trauma's opgelopen Jonathan?"
-"Ik werd misbruikt.
Mijne pa leende mij uit.
Aan rijke mannen.
Daar heeft hij zijn hoge maatschappelijke positie aan te danken.
Hij staat waar hij staat enkel en alleen omdat hij mij aan hen aanbood.
Hij kon alles krijgen wat hij wilde, ze regelden alles.
In ruil daarvoor moest ik om mijn knieën op een stoel gaan zitten en me door die rijke mannen laten 'uitwonen'.
Dan keerden we naar huis terug, op mijn schoot lag een koffer.
Met geld en met documenten.
Dan wreef pa mij over mijn bolleke en zei hij "ge hebt papa weer goed geholpen vandaag."
"En kreeg je daar dan wat extra voor, speelgoed of snoep?"
"Ja.
Ik kreeg het nieuwste en duurste speelgoed.
Maar dan zei hij er altijd bij dat moest blijven meegaan en dat ik niet mocht wenen als ik bij 'de meneren' was, anders zou hij alles afpakken."
"Hoe lang heeft dat geduurd Jonathan?"
"Het begon op mijn vierde.
En het duurde tot mijn dertiende.
En in de vakanties moest ik dan mee met een meneer.
Marc heette hij.
Dan woonde ik in zijn dure loft in de stad.
Hij kwam elke dag of zelfs meerdere keren per dag langs.
Dan moest ik met hem mee naar de slaapkamer.
Daar misbruikte hij me.
"Jij bent mijn 'toyboy'," zei hij dan altijd."
-"Dat zijn wel heftige dingen die je meemaakte.
Ik kan me voorstellen dat deze je getekend hebben."
-"Ik kropte dat op.
Verdrong dat.
Tot ik het niet meer kon verdringen.
Dan begon ik door te slaan.
Mezelf te pijnigen.
Mijn hoofd tegen de muur slaan.
Ik wist met mezelf geen blijf.
Ik kwam toen voor het eerst in de instelling terecht.
Ik werd platgespoten.
Ik herinnerde me niets meer, kon aan niets denken.
Ik was een fucking mak schaap.
Dan kwam ik vrij.
Ging naar een andere school.
Trok daar met gasten op.
Die gaven me inzichten.
Over hoe de wereld in elkaar zit.
Waarom die heren mij misbruikten.
En vooral.
Ze vertelden dat ik  er goed vanaf was gekomen.
Ik mocht blij zijn dat ik nog leefde.
Klinkt cru.
Maar het is godverdomme zo.
Ik ging op zoek naar informatie.
Ik wilde weten wie die gasten waren.
Pa is dat aan de weet gekomen, en hij liet mij opnieuw opsluiten.
Ineens stonden ze in mijn kamer, mannen in het wit.
Ik werd platgespoten.
Ik was een willoze plant.
Doch dit keer brachten ze me naar een andere instelling.
Daar was een psychiater Dr Silberstein."
-"Euh wel Jonathan.
Ik vrees dat het allemaal een beetje te veel in één keer is.
Ik stel voor dat we elkaar volgende week donderdag nog eens spreken, is dat goed.
Zondag kan helaas niet, want dan ontvangen wij hier een heel bijzondere studiogast."
-"Ja maar ik wil mijn verhaal doen."
Er werd muziek opgelegd, maar Eddy hield Jonathan nog even aan de lijn.
"Dit was niet afgesproken Jonathan."
"De mensen moeten het weten Eddy.
De mensen moeten weten door welke perverten we geregeerd worden.
Welke klootzakken wij als bazen hebben.
Zelfs op lokaal niveau.
Op nationaal en internationaal niveau is het erg, maar dit is lokaal niveau.
De mensen moeten dit weten!!!
Morgen zijn het hun kinderen!"
"Laten we even doornemen over wat we het volgende zondag gaan hebben."
"Ge had het beloofd!!! Smeerlap!
Onderkruiper.
Gij kruipt voor de elite!  Godverdomse lafbek!"

Bart en Sarah reden naar huis.
De radio stond op de frequentie van Radio Express.
Dan zette Bart de radio uit.
"Wat een onzin," zei hij.
"Ik was wel aan het luisteren," zei Sarah.
"Tijdverspilling Sarah," zei Bart.
"Pure tijdverspilling.
En dat er mensen zijn die die onzin woord voor woord geloven, dat gaat er bij mij helemaal niet in.
Misbruikt door rijkelui.
Vader wist psychiaters zover te krijgen dat ze geloofden dat hij gek was.
Komaan!
Nee echt...
Komaan!!!
Weet je hoeveel moeite het kost om zelfs je eigen zoon of dochter te  laten interneren.
Zelfs als ze je je terroriseren in je eigen huis, dan nog sta je met je rug tegen de muur.
Je moest eens weten hoeveel mensen werden verwond of zelfs vermoord door hun eigen kinderen.
Die niet meer kalm te krijgen waren door de psychoses waaraan ze leden.
Maar over zo'n dingen lees of hoor je niets in de media hé.
Allez ja!
Waarom blijven ze dit soort marginale radiozenders nog frequentieruimte geven?
Weet je wat ik graag in de ether wil hebben?
Goeie talkradio!
Waar men vooral deskundige mensen aan het woord laat.
Mensen die weten waarover ze spreken.
Mensen die op onze openbare omroep zelden of nooit aan het woord komen.
Zoals Marcel Leliaert bijvoorbeeld.
Die man zegt zoveel zinnige dingen.
Juiste dingen.
Maar laten ze hem aan het woord?
Nee ze laten hem niet aan het woord.
Ze nodigen hem wel uit in discussieprogramma's, maar enkel en alleen om hem voortdurend te ONDERBREKEN!
Of om hem dingen in de mond te leggen die hij helemaal niet heeft gezegd, of zelfs niet bedoelde.
Kotsbeu ben ik die debatprogramma's, echt kotsbeu."
"Bart," zei Sarah.
"Je bent aan het doordrammen.
Stop daar eens mee!"
"Oh ja Sarah, is dat zo?
De waarheid mag toch wel eens gezegd worden zeker?
Je kan zo horen wiens mening die moderatoren welgevallig is en wiens mening niet.
Vindt jij dat dat kan Sarah?
Wel! Ik niet!
Ik denk rechts.
Mijn mening is een rechtse mening.
Dus ik luister graag naar  mensen met een rechtse mening.
Zoals Marcel Leliaert.
En vele andere.
Komt die mening aan bod?
Nee die komt niet aan bod!
Die stem, mijn stem.
Komt niet aan bod.
Maar ik betaal wel belastingen.
Mijn geld, waar ik Godverdomme keihard voor werk en dat van mijn loon wordt afgehouden.
Gaat naar mensen die mijn mening en diegene die ze verkondigen ofwel straal negeren, ofwel constant ridiculiseren.
Ik ben dat beu Sarah.
Voor mij mogen ze die hele fucking openbare omroep opdoeken.
En eens grote kuis houden in die warboel van waardeloze radiozenders, TV-zenders, tijdschriften en websites waarin de grootste onzin als waarheid wordt verkondigt.
Echt wel Sarah!"

Bart parkeerde zijn auto en stapte uit.
Hij opende de deur van zijn appartement en ze gingen samen naar binnen.
In de gang sloeg hij zijn armen rond Sarah.
Keek haar in de ogen.
"Liefje," zei hij.
"Ik ben stapelzot van u.
Weet ge Sarah.
Je hebt gelijk.
Ik dram soms door.
Maar dat is omdat ik me zorgen maak.
Zorgen over de wereld waar mijn kinderen.
Onze kinderen...
In moeten opgroeien.
Daar maak ik me echt wel zorgen over.
Snap je Sarah?"
"Tuurlijk wel liefje." zei Sarah terwijl ze Bart dicht tegen zich aantrok.
Ze kuste hem.
Bart beantwoordde haar zoenen en streelde haar rug.
Hij had een erectie.
Sarah voelde dat.
"Jij hebt zin hé liefje," zei ze.
Bart tilde haar op en droeg haar de trap op naar boven.
Daar legde hij haar op bed en kroop hij op haar.
Knoopte haar bloes los.
"Ik wil je lichaam zien Sarah.
Je heerlijke gestroomlijnde lichaam waar ik zo zot van ben."
Sarah liet Bart begaan.
Eens hij haar bloes had losgeknoopt trok hij Sarah's BH naar beneden.
Streelde haar prachtige welgevormde borsten.
Sarah draaide haar lichtjes op haar zij, zo kon hij haar BH losmaken waarna deze snel op de grond belandde.
Bart streelde en likte haar harde tepels en zoende haar strakke buik terwijl hij haar broek losmaakte.
"Het dagelijks duurlopen begint zijn vruchten af te werken," zei hij.
"Je bent je vetkussentjes rond je heupen kwijt.
Je was al mijn type Sarah.
En nu nog veel meer.
Gij godverdoms topwijf."
Hij trok zijn broek naar beneden en gooide die waar hij maar vallen wilde.
Waarna hij op en over Sarah kroop.
Hij drong in haar binnen en begon haar stevig te penetreren.
Sarah sloeg haar hoofd achterover.
Hier kon ze zo van genieten.
Van seks.
Seks met Bart.
Ze gaf zich aan hem over.
"Misschien heeft Alain gelijk," dacht ze bij zichzelf.
"En moet ik mij aan Bart geven.
Bart mag mij gerust zwanger maken als hij dat wil."