Verdachte brouwsels 5

Het was avond.
Pilar, de Spaanse verpleegster kwam de kamer binnen voor nog een laatste inspectie.
Ze verzorgde de wonden van Sheila's kamergenote.
Sprak haar aan met een vriendelijke en zachte stem.
Dan liep ze naar Sheila.
Met een brede glimlach en levendige stralende ogen.
"Eres un poco facil Sheila?" vroeg Pilar in het Spaans. "Lig je een beetje gemakkelijk?"
"Si Pilar, Gracias.
Gracias por su buen cuidado." antwoordde Sheila.
"Bedankt voor je goede zorgen.
Ik vind jou een heel goede en vooral professionele verpleegster."
"De nada," zei Pilar ietwat verlegen.
"Ik doe gewoon mijn plicht."
"Heb je een goede band met je collega's Pilar?" vroeg Sheila.
"Dat gaat," antwoordde Pilar. "Met de ene al beter dan met de andere.
Eso es entre nosotros... Dit is tussen ons.
Maar ik voel me niet op mijn gemak bij Elsie, die met haar blonde krulhaar." Zei Pilar in het Spaans met gedempte stem.
"Por que no? Waarom niet?" vroeg Sheila.
"Ze moet me niet.
Ze dacht dat ik haar niet hoorde, maar ik hoorde haar wel.
Toen ze zei: "Ik krijg je hier wel buiten Spaanse teef!"
Ze gaat ook altijd zo ver mogelijk van mij zitten.
Betrekt me nooit in het gesprek."
"Heb je ooit iets verkeerd gezegd tegen Elsie?" vroeg Sheila.
"No, nunca!
Ik ben vriendelijk tegen haar, net zoals tegen iedereen.
Met iedereen klikt het, behalve met Elsie.
Nu ja, Anke die donkere doet de laatste tijd ook raar tegen mij.
Ik denk dat Elsie haar opjut tegen mij."
"Escucha Pilar, si tienes problemas, llàmame, als je problemen hebt, bel me dan.
Jij bent een gedreven verpleegster en een hele mooie en warme persoon.
Voor mensen zoals jij ga ik door een vuur, realmente cierto!"
Ze gaf Pilar haar kaartje.
"Hier heb je mijn nummer," zei ze erbij.
"Tu ested detective?" zei Pilar toen ze het kaartje bekeek.
 "Jij bent detective?"
"Ja," zei Sheila.
"Maar jou help ik belangeloos, en dat meen ik."
Ze keek Pilar recht in de ogen.
"Ik laat je maar," zei Pilar. "Buenas noches!"
"Para ti también,(voor u hetzelfde)" zei Sheila terwijl ze glimlachte.
Sheila nam haar boek en legde het op haar knieën terwijl ze haar leeslampje aanknipte.

De volgende ochtend kwam Elsie de kamer binnen.
"Goeiemorgen," zei ze met een kamerbrede glimlach op haar gezicht.
Ze trok de zonnewering naar omhoog, het beloofde weer een stralende dag te worden.
Geroutineerd begon ze de wonden van Sheila's kamergenote die Jessica heette te verzorgen. 
"Ziet ekeje zo bruut nie, teve," foeterde ze in zichzelf.
Ze hekelde het totale gebrek aan empathie bij Elsie. De manier waarop ze omging met een patiënte als Jessica vond ze gewoonweg beneden alle peil.
Jessica Duvalier werd een paar dagen geleden binnengebracht ze kwam van de dienst intensieve zorgen. Na een ongeval met de motor had ze zeker drie weken in coma gelegen. Nu haar toestand stabiel was kon ze op de afdeling heelkunde verder herstellen.
Sheila zag de grimassen op Jessica's gezicht terwijl Elsie haar verse verbanden omdeed.
"En hoe is het met je arm?" vroeg ze daarna aan Sheila.
"We komen je straks halen om onder de scanner te gaan om te kijken hoe je arm geneest," voegde Elsie eraan toe.
Dan liep ze naar buiten.
In afwachting tot het ontbijt gebracht werd sloeg Sheila een praatje met Jessica.
"Ken je die Spaanse verpleegster?" vroeg Jessica.
"Nee," antwoordde Sheila, maar ik vind het wel plezant om zo eens een praatje te slaan in het Spaans.
"Ben je van Spaanse origine, of heb je familie daar?" vroeg Jessica.
"Nee. Ik hou gewoon van die taal en vooral van het land.
Heb er lang genoeg rondgehangen lang geleden toen ik nog jong was.
Ah dat was zukke schone tied," mijmerde Sheila.
"Ik was een tijdlang werkzaam in Latijns Amerika," zei Jessica.
"Als ontwikkelingshelper.
Werkzaam in de krottenwijken van Asuncion de hoofdstad van Paraguay.
Heb er veel van opgestoken, echt wel."
"Dan heb je de conversatie wat kunnen volgen?" vroeg Sheila.
"Half," zei Jessica.
"Vind het wel fijn dat je het zo voor Pilar leek op te nemen."
"Dat is een meisje met beroepsernst en arbeidsethos." zei Sheila.
"Ze neemt haar werk als verpleegster au serieus.
En ze heeft een goed hart.
Zo'n mensen krijgen mijn steun, onvoorwaardelijk.
Is het niet ver gekomen dat we verpleegsters uit Spanje moeten gaan halen omdat niemand dat werk nog wil doen?
En diegenen die het doen, die vagen er dan nog hun kl....
Ach je weet wel wat ik wil zeggen.
Weet je," zei Sheila.
"Ik heb het een beetje gehad met de mentaliteit van de mensen tegenwoordig.
Het enige wat hen nog lijkt te interesseren is 'hoe incasseer ik zoveel mogelijk poen zonder mij daarvoor al te veel te moeten inspannen'.
Het moet ollemolle vanzelfst ghoan tegenwoordig.
Niets mag nog enige inspanning vergen.
En ze moeten allemaal in het weekend thuis zijn natuurlijk hé, om te feesten, te zuipen en te vreten!"
"Een echte West-Vlaamse hé," zei Jessica glimlachend.
"Ja," zei Sheila.
"En 'k ben d'er preus op ook.
Opgegroeid met 'nie trunten'!
Deuredoen, hoe moeilijk da 't ook es.
En je werk ghoed doen, mé liefde!"

Sheila en Jessica praatten nog wat verder terwijl het ontbijt werd gebracht.
Dan werd Sheila naar de dienst radiologie gebracht voor de foto's.
Die middag kwam de dokter langs die vertelde dat hij uit de beelden van de scan kon opmaken dat de breuk goed aan het herstellen was.
Daarna besloot Sheila om nog even naar buiten te gaan.
Weer zat ze op het bankje.
Ditmaal met een fris blikje Cola.
Het was warm.
Eigenlijk heet zelfs.
"Verdomme," dacht ze bij zichzelf.
"Morgen zou ik met Lou naar Zeeland vertrekken.
Us weekendje weg!!"
Maar dat zou dus voor een andere keer zijn.
Ze las de berichtjes die hij in de loop van de dag stuurde.
Lieve berichtjes.
Met een tikkeltje ondeugd.
Sheila voelde het warm worden in haar hartje.
Nam nog een slok Cola en luisterde naar het geroezemoes rond haar.
De vogeltjes die hun lied zongen, het gekwetter van de mussen.
Het gedram komende van de draagbare usb-radio van enkele jongelui die op de bus stonden te wachten.
"Wat e ketelmuziek joenges!" zei ze luidop.
De bus kwam, de jongens stapten op.
Sheila dronk haar blikje cola leeg en ging dan terug naar boven.
Weer kwam ze bij de verpleegpost.
Weer bleef ze even luisteren.
"Zeg moet je eens wat weten?" hoorde ze Elsie zeggen.
"Die Sheila, van kamer 305. Da's een detective?"
"Oh ja, leuk voor haar hé," zei Anke die met haar smartphone bezig was.
"Maar niet voor mij hé." zei Elsie.
"Ze werd blijkbaar ingehuurd door John De Beuckelaer de Jerry zijne pa.
Om uit te zoeken wie er achter het saboteren van het bier zit?
Armand is er achter gekomen, hij belde me vanmiddag op.
De godverdomse teef!
Maar ik heb al een plannetje.
Om die Sheila voorgoed het zwijgen op te leggen.
En wat meer is...
Die Spaanses tuttebel gaat ervoor opdraaien!
Ja ja.
Twee vliegen in één klap.
Vanavond moet ze van de dokter Sheila een inspuiting geven om bloedstollingen te vermijden.
Alleen zal die inspuiting iets anders bevatten.
Iets dat ervoor zorgt dat moeial Sheila morgenvroeg niet meer zal ontwaken.
En alle sporen zullen wijzen naar dat Spaans gemeen.
Die ik dik bij haar kloten ga hebben, net zoals ik die Roemeense voor haar te grazen heb genomen.
En die Nigeriaanse twee jaar geleden.
Misschien dat de directie na dat zoveelste incident misschien twee keer zal nadenken eer ze nog eens beroep doen op 'vreemd gespuis' dat hier onze jobs komt inpikken, enkel en alleen om onze lonen te drukken."
Sheila kreeg het koud.
"Ghie zie nog meer verdorven als da 'k peinsde," dacht ze bij zichzelf!
"Mor olles wat daje juste zei.... GHOAN 'K TEGEN JOEN GEBRUKN. SMERIGE TEVE!!!"

Sheila keek ineens om.
Ze hoorde de lift opengaan, een jonge kerel liep recht naar de verpleegpost.
Hij droeg een bordeauxrood t-shirt, jeansbroek en gymschoenen. Hij liep zomaar de verpleegpost in alsof dat de normaalste zaak van de wereld is, zonder enige nota te nemen van Sheila's aanwezigheid. Sheila nam het zekere voor het onzekere, begon te stappen en gebaarde van krommenaas.
"Hey Klaas" hoorde ze Elsie zeggen. "Heb je het spul bij scheetje?"
"Tuurlijk wel," zei Klaas terwijl hij zijn vest opende en een ampul uit zijn hemdzakje haalde."
"Ge zijt een schatje," zei Elsie terwijl ze hem een tongzoen gaf. Haar witte verpleegstersjas had ze intussen al uitgetrokken.
"Ze hebben toch niets in de gaten daar op het labo?" vroeg ze. "Ik mag er niet aan denken dat dit uitkomt."
"Maak je maar geen zorgen lekker ding," zei Klaas.
"Mij verschalken ze niet zo vlug. Wel wat denk je? Etentje vanavond?" vroeg hij  terwijl zijn handen over Elsie's welgevormde kont gleden.
"Deugniet," zei Els.
"Vanavond moet ik naar de avondschool," zei ze. "Maar wat denk je van een romantisch weekendje in Knokke? In een luxe appartement."
"Zijde gij zo rijk?" vroeg Klaas.
"Ik niet.
Maar de persoon die ik zo zot heb gekregen dat hij me deze sleutels heeft gegeven wel." zei Elsie terwijl ze triomfantelijk een sleutelbos uit haar broekzak haalde.
Allez ik ga u laten, nog een dikke merci hé scheetje," zei ze terwijl ze Klaas een kushandje toewierp.
Sheila had zich even uit de voeten gemaakt maar kwam dan terug en zag hoe Elsie de inhoud van het ampul in een andere deed en het lege ampul in de rugzak van Pilar stopte.
"Nu heb ik u bij uw kloten se, Spaans crapuul," zei ze luidop.
Sheila filmde alles stiekem en ging dan naar haar kamer, ze walgde letterlijk van hetgeen ze zag en hoorde.