Verdachte brouwsels 2

Sheila was opgelucht.
Joost Vandeweghe, oftwel 'Joost de vochtman' had niet veel meer dan een korte analyse nodig om vast te stellen wat het probleem was, en wat hij eraan doen kon.
Hij zou nog deze week langskomen om de muren te behandelen met een vochtwerend product dat nog niet lang op de markt is.
Da's al één probleem dat van de baan is.
Oh nu ik eraan denk, ik zag John De Beuckelaer daarnet in de Dinky-Toys.
Hij heeft me een adres gegeven van een goeie elektricien."
"Thomas, de neef van zijn schoonzoon," zei Lou direct.
"Gij zijt goed op de hoogte," zei Sheila.
"Ken hem wel.
Goeie stielman, wel niet gemakkelijk te pakken te krijgen."
"John zou hem persoonlijk contacteren," zei Sheila.
En hij heeft zelf werk voor mij ook.
Er zijn problemen met zijn artisanale bieren, en vermoedt sabotage."
"Ha kijk, het loopt al goed los hé meid." zei Lou.
Hij sloeg zijn handen om haar schouder.
"Het gaat nog allemaal goed komen meid.
Het gaat nog allemaal goed komen."
Sheila omhelsde hem, keek hem in de ogen.
"Lou.
Schietje.
Merci.
Voor al 't gene dat je voor mij doet.
Voor je steun.
Je hulp.
Je kennis van zaken."
Ze kuste hem.
Met gesloten ogen.
"Laten we naar mijn appartement gaan," stelde ze voor.
"Beetje ontspannen.
Wij twee."
Lou zag het vuur in haar ogen.
Haar verlangen.
Streelde zacht haar blonde haar.
"Gij wilt echt graag hé," zei Lou.
"Ksien toppezot van joen!" zei ze met een snik in haar stem.
"Zo toppezot.
Ik sta ermee op.
En ik ga ermee slapen."
"Ik zou wel willen liefje," zei Lou.
"Maar 'den Tom' heeft net gebeld.
Zijn broer Dries die in Spanje woont is op dit moment in ons land.
En ze willen iets met mij bespreken.
Nu ja, het komt erop neer  dat ze op iets zitten te broeden."
"Wilt julder were muziek maken?" vroeg Sheila.
"Ja eigenlijk wel." zei Lou.
"Maar veel kan ik er niet over lossen.
Enfin  nog niet.
Ik weet zelf maar wat ze samen allemaal hebben zitten konkelfoezen.
Maar een muzikaal projectje, ik heb er wel zin in ja.
Rock&Roll zit in mijn bloed Sheila.
En dat gaat daar in blijven zitten tot het ophoudt met stromen."
"Daje geliek heit moatje," zei Sheila.
"Maar ik had deze mooie middag graag met u meegebracht."
"Misschien kunnen we dit weekend iets leuks doen," stelde Lou voor.
"Vrijdagmiddag is 't kantoor gesloten en maandag ben ik de hele dag vrij.
Overuren opnemen, ge kent dat wel."
"Yeah cool," zei Sheila.
"Laat ons er eens op uit trekken met de motor.
E weekendje Zeeland, zie je da zittn?" vroeg ze.
"In e tentje op 't strange, ghie en ek.
Ze voorspellen temperaturen van 25 graden en meer van 't weekend."
"Gij en ik in een tentje." zei Lou terwijl zijn ogen twinkelden.
"Hoe doorzichtig is dat?"
Dan trok hij haar dicht tegen zich aan.
"Ik vind het wel een tof idee.
Meer nog.
Ik kijk er zelfs al naar uit."
"Es 't woar moatje?" vroeg Sheila.
Waarna ze hem weer kuste.
"Het ghoat er eindelijk van komn," fluisterde ze in zijn oor.
"Ghie makt mien zo gelukkig schietje.
Zo gelukkig!"


's Avonds arriveerde Sheila dan in Café De Sherrif.
Van buiten leek het een gewoon café zoals er zovelen zijn.
Met een typisch aankondigingsbord met het logo van Jupiler en ernaast de naam van het café.
Met rode gordijnen aan de ramen en zelfs ouderwetse sanseveria's bij het raam.
Maar eens binnen kwam je meteen in een heel andere wereld terecht.
De muren waren bekleed met verweerd hout en overal hingen ingekaderde affiches van oude Westernfilms.
Er hingen zelfs authentieke hoorns van een echte Texaanse Longhorn boven de toog.
Er was een snookertafel, een dartsroos, en boomstronk waarop je nageltjes kon kloppen, caféspelen en twee echte authentieke Wurlitzer juke-boxen.
Door de boxen schalde 'Coward Of The County' van Kenny Rogers.
Sheila keek even rond en stapte dan naar de toog waar John De Beuckelaer met gekruiste armen de boel in de gaten hield.
Naast hem stond zijn zoon Jerry De Beuckelaer.
Even struis en breedgeschouderd als zijn vader.
Hij was druk bezig pinten te tappen voor het groepje kaarters aan een tafel vlak bij de toegang tot de toiletten.
John stapte meteen op Sheila af.
"Haa goeienavond Sheila," zei John opgewekt.
"Welkom in Café The Sherrif. Wat vindt ge ervan?"
"Tof café," zei Sheila.
"Knappe inrichting ook."
"Zie je die hoorns boven de toog?" vroeg John.
"Mijn vader zaliger bracht die nog mee rechtstreeks uit de USA in 1949.
Was het eerste wat hij deed toen hij de boel overnam van zijn broer die echt geen verstand had van zakendoen en bijna ons bedrijf naar de kl... euh ja ge snapt wel hé.
Die hoorns boven de toog hangen en alles in 'Wild-West' stijl inrichten.
Eigenlijk wilde hij in Amerika een nieuw leven beginnen, maar op vraag van zijn moeder die in een brief smeekte om terug te komen keerde hij terug.
Met het idee om Amerika naar Vlaanderen te brengen.
Hij verkocht sigaretten, was de eerste in de stad die Coca-Cola verdeelde.
En werd invoerder van juke-boxen, jackpot en bingo automaten, caféspelen en dergelijke meer.
Daar heeft hij in de jaren vijftig en zestig schatten mee verdient.
Want toen keken de mensen nog op naar Amerika.
Het land van de bevrijders.
Het land waar alles mogelijk was, als je er maar hard voor werkte.
Maar bon, wat drinkt ge van de zaak? Nog een 'Dark Sherrif'?
"Ik zou liever eens het blonde biertje proeven," zei Sheila.
"Geen probleem," zei John, "Jerry, een 'Blonde Deputy' voor mevrouw hier. Van het huis."
Jerry opende het flesje, waarna hij vloekte.
"Godverdomme, wat scheelt er met dat bier?
Zo stinken, en zo'n raar kleur.
Alsof er van een gistingsproces geen sprake was."
"Voila se." zei John.
"Gelooft ge 't nu!
Hier is sabotage in 't spel.
Maar dat spelleke zal rap gedaan zijn se.
Mag ik u voorstellen Sheila Verdoolaeghe, detective.
Zij gaat dat hier een keer grondig onderzoeken se."


"Pa, komt es mee," zei Jerry terwijl hij zijn vader mee trok naar de keukentje achter de deur achter de toonbank. Sheila zag dat Jerry er niet gelukkig mee was dat zijn vader een detective inschakelde zonder hem daarin te kennen."
Beide heren liepen de keuken in en de deur ging met een smak dicht.
"Gaat ge dat nu blijven doen?" zei Jerry boos.
"Overal uw haken inslaan.
U overal blijven moeien.
Ge zei dat ge me ging laten doen, het iets kalmer aan doen.
Maar nee, integendeel.
Ge blijft u maar moeien en kritiek geven.
Precies of ik kan niets goeds doen.
Allez ja... Een detective.
Wat kan die hier komen doen?
Wat gaat die vinden.
Als blijkt dat er gewoon iets fout gelopen is in het brouwproces, wat dan?
Weer een hele hoop geld kwijt.
En ook het vertrouwen dat de gasten in ons hebben als hun werkgevers!"
John schudde het hoofd.
"Ewel jongen.
Dat laatste, dat kan mij nu nekeer geen kloten schelen.
Dan staan we tenminste quitte.
Want dan hebben ze evenveel vertrouwen in ons, als ik in hen.
En dat geldt dan vooral voor die twee kloefkappers die gij overlaatst hebt aangeworven."
"Oh ja, is 't dat weer?
Gij kunt Jens en Tjörven niet uitstaan, dus probeert ge met alle geweld hen buiten te krijgen.
Met zotte kosten en al.
Wat denkt ge dat die detective zal vinden dat gij tegen hen kunt gebruiken?
Zeg me dat nekeer."
"Dat weet ik niet.
Maar het minste dat ik tegen hen kan gebruiken.
Dat ga ik tegen hen gebruiken.
Ontslag op staande voet om dringende redenen.
En dan gaan ze bleiten se.
Kunnen ze het nog eens gaan uitleggen aan de VDAB ook.
Want die zijn zo mals niet meer hoor met dat soort typkes.
Kan dat alleen maar toejuichen.
Gij hé, gij zoudt ook beter wat strenger zijn.
En een beetje selectiever wat betreft 't volk dat gij aanneemt.
Met uw gezeik over kansen geven altijd!
Gasten met poten aan hun lijf! DAT HEBBEN WE NODIG!!
In plaats van een nest lanterfanters die denken dat het hier een speeltuin is."
"Gij jaagt de gasten met poten aan uw lijf weg!" riep Jerry terug.
"Met uw tiranniek gedoe altijd!
Welks ik ook kots en kotsbeu begin te worden!"
Dan verliet hij de keuken door de andere ruimte die naar de privé vertrekken leidde. En als je doorliep, naar de drankencentrale.


John kwam terug de gelagzaal binnen waar ook Mariette, zijn echtgenote aan de toog stond.
"Hebde weer moeten ruzie maken met onze Jerry ja?" zei ze korzelig.
"Luister Mariette," zei John. "Als hij de brouwerij waar mijn vader en ik keihard voor hebben gewerkt naar de kloten wilt helpen met zijn laks gedoe en zijn halfzachte aanpak.
Mij best.
Maar dan wacht hij daar beter mee tot dat ik onder de grond lig!"
Dan richtte hij zich tot Sheila.
"Misschien kunnen we hier vanachter in de keuken verder klappen," zei hij.
Daar besprak Sheila hoe ze de zaak wilde aanpakken en wat het zou kosten.
"Dat kost me minder dan ik had gedacht," zei Jerry.
"Ja," zei Sheila.
"Ik probeer zo laagdrempelig mogelijk te werken," zei Sheila.
"Niet alleen bedrijven en mensen van goede komaf hebben nood aan een goede detective.
In een tijd waarin almaar we te maken krijgen met vechtscheidingen, ruzies om alimentatie, sjoemelend en stelende werknemers, en dergelijke.
Is het volgens mij nodig dat mensen in tijden van nood beroep kunnen doen op een goede detective, zonder dat ze zichzelf daarmee op grote kosten jagen.
Te veel mensen maken zich zorgen.
Over hun kinderen van wie ze amper weten met wie ze omgaan.
Over de te betalen alimentatie of hoe hun ex-partner voor de kinderen zorgt.
Dat soort dingen.
Voor die mensen wil ik er zijn."
John knikte.
"Gij zijt een goeie," zei hij.
"Oprecht.
Integer.
Eerlijk.
Ambitieus.
En ge werkt hard.
Dat heb ik gezien hoe ge aan uw huis bezig zijt."
"Dank je Meneer De Beuckelaer," zei Sheila.
"Hey... Zeg maar John hoor."
Sheila stond recht.
Ze keek naar de foto die aan de muur hing.
Van een jong meisje in zwarte badpak die triomfantelijk een beker in de lucht stak.
In haar andere hand had ze de medaille vast die rond haar hals hing.
Sheila herkende het meisje.
Herinnerde zich het interview dat ze las in de krant.
Het laatste interview van zwemster Nathalie Van Bosvoorde
Ongeveer anderhalve maand voor ze overleed.
Dat zijn van die dingen die Sheila recht naar de keel grijpen.
En haar tot tranen toe kunnen beroeren.
Ze keek naar de foto en slikte even. Dan keek ze John aan.
"Het moet hard zijn om uw kleindochter op zo'n wrede manier te moeten afgeven," zei Sheila terwijl ze John aankeek.
Hij legde zijn hand op Sheila's schouder.
"'t Doet zeer," zei hij.
"Het doet nog alle dagen zo'n zeer.
Niet alleen bij mij.
Iedereen die haar kende.
Ons 'Natske' wordt zo hard gemist.
Maar ja, 't leven gaat voort.
Met vallen en opstaan hé.
Maar het doet deugd dat ge er zonder schroom over begint.
De meeste mensen zwijgen erover.
Alsof ze me zeer zouden doen, wonden zouden openrijten.
Maar dat is niet.
't Geeft me integendeel zo'n goed gevoel als ze nog over haar spreken.
Aan haar denken."
Dan gaf hij Sheila een warme handdruk.
"Nog nekeer merci", zei hij.
En zijt voorzichtig als ge naar huis gaat."
"Zal ik zeker doen. Nog een prettige avond verder."
Dan stapte Sheila op haar fiets.
Ze had zich met nieuwjaar voorgenomen om wat vaker de fiets te nemen in plaats van de auto of haar Harley.
Omdat ze vond dat haar basisconditie erop achteruit ging.
Met gemengde gevoelens reed ze naar huis.
Waar ze zich een glas whisky inschonk en haar kater 'Dikke Oscar' op schoot nam.
"Nog e betje dikzaksje," zei ze.
"En je meugt wennen an ne nieuwen omgheving.
Wa peins je doarvan?"