Verdachte brouwsels 7

Sheila toonde aan Dr Naessens en aan de hoofdverpleger de filmpjes die ze had gemaakt en waar Elsie Delacre te zien en te horen was.
We hebben genoeg gezien en gehoord," zei Dr Naessens.
"Politie en parket zijn reeds verwittigd, en we zullen juffrouw Delacre zo meteen hier op het bureau ontbieden.
Ze wordt al in elk geval OP STAANDE VOET ONTSLAGEN !
En het ziekenhuis zal klacht tegen haar indienen, alsook tegen Klaas Van Goethem... "
Dan onderbrak Dr Naessens zijn betoog.
"Wat is toch dat kabaal?" vroeg hij zich af.
Hij opende de deur en hoorde een boze mannenstem.
"Dat zo'n stuk crapuul als gij hier mag werken als verpleegster! DAT GAAT ER BIJ MIJ NIET IN GODVERDOMME!!!!!"
"Hoe noemde gij mij stukske vetpens?" zei Elsie uitdagend.
"Kom herhaal het nog eens maar dan vlak in min gezicht!"
Lou kwam Sheila halen en stond toen hij uit de lift kwam oog in oog met Elsie Delacre.
Hij was nog niet vergeten wat Elsie zijn maat Jan Ceustermans wilde lappen en zocht meteen de confrontatie op.
Elsie hief haar hand op, ze wilde Lou aanvliegen.
Haar ogen schoten vuur.
Sheila stapte op haar af en trok haar bij de haren.
Keek haar strak in de ogen.
"Khen mor één arme vrie.
Mo dat es meer of voldoende voe joen de rammeling van je leven te gheven wi... STIK CRAPUUL DAJE ZIET!
Voila, nu eje 't ekeje ghoort van iemand die 't in joen oanzichte durft zeggen se!"
"Gij had dood moeten zijn! Klotewijf!" siste Elsie.
"Ja dat is zo.
Maar ik had toevallig je gesprek gehoord.
Ik ben detective, dat wist je al.
En als detective is discreet afluisteren mijn specialiteit.
En jij gaat de bak in LOEDER!
Voor die poging om mij een hartverlammend middel toe te dienen.
En voor het chanteren van Armand Dedeystere en Jerry De Beuckelaer
Wat zeg je daarvan?
Onnozel wuuf daje ziet!"
Dan gooide ze Elsie voor zich uit.
"Bon, gho nu mor ekeje bie Dokter Naessens ip den bureau, jet ie ook nog een eitje mé joen te peln!" zei Sheila grijnzend!
Elsie krabbelde overeind en droop af met de staart tussen haar benen.
De vernedering was compleet.
Beneden bij de ingang kruiste ze Sarah Van Beiren en haar partner Bart Holvoet, beide rechercheurs. Of ze niet wist dat ze langs kwamen om Elsie aan een stevig verhoor te onderwerpen.
Sheila genoot.

Eindelijk was Sheila terug thuis.
Maar ze moest het nog rustig aan doen.
Met één hand typend maakte ze haar rapport dat ze nog diezelfde avond aan John De Beuckelaer zou overmaken.
En het was een snerend rapport waarin alle bewijzen in de vorm van foto's, films en gehoorde gesprekken gedetailleerd neer typte.
John bekeek het rapport diezelfde avond met een ingehouden nijdigheid.
"Dus mijn zoon wordt gechanteerd.
Door die Elsie Delacre."
"Ja, maar hier zal wel snel een einde aan komen.
Ze wordt nu ondervraagt voor haar poging om mij om het leven te brengen met het inspuiten van een combinatie van verdovende en hartverlammende middelen.
Gelukkig was de dosis die dat amateur laborantje bracht te klein. Anders had het er zeer slecht uit gezien. Niet voor mij maar voor mijn kamergenote dit omdat de verpleegster eveneens in de brokken moest delen omdat Elsie Delacre vond dat ze in de weg deed. De verpleegster in kwestie kon niet weten dat één van die dosissen van het middel tegen bloedstollingen verwisseld was. En de dosissen die ze moest toedienen waren gelijk, dus het maakte weinig uit welk ampul ze waar moest inspuiten.
Ge moogt het weten hoor, die verpleegster was de enige die haar werk echt ter harte nam.
Jaloezie hé, 't es zo'n smerig beestje!"
"Bon," zei John.
"Ik verwacht iedereen morgenvroeg om half zeven, dus een half uur eerder in de brouwerij.
Dan verwacht ik dat je al je bevindingen op tafel legt.
En wees maar zeker...
Er zal eens een hartig woordje gepraat worden!!!!"

De volgende dag!
John De Beuckelaer en zijn zoon Jerry zaten aan de tafel in de ruimte waar het personeel van de drankcentrale en brouwerij zich omkleedde en waar de kastjes stonden waar ze hun persoonlijk materiaal achterlieten.
Sheila kwam binnen en gaf John en Jerry een hand.
Dan kwamen de brouwersgasten en de jongens die de dranken leverden in de café's druppelsgewijs binnen.
"Waarom moesten wij vroeger komen?" vroeg één van hen.
"Omdat ik dat zeg!" bromde John binnensmonds.
"Is dat nu zo moeilijk om gewoon te doen wat ik vraag zonder daar altijd commentaar op te hebben?" vroeg hij korzelig. "Allez kom zet u neer en ik wil u niet meer horen ja!"
"Verdomme het is wel mijn vrije dag hé," fluisterde een ander binnensmonds maar toch goed hoorbaar.
"Dat geldt ook voor u!" verhief John zijn stem. "Zitten en bebbel toe!"
"Bon mannekes!" vervolgde hij. "Zoals jullie weten hebben we de laatste tijd nogal klachten gehad over ons bier dat hier gebrouwen wordt.
Bleek dat hier gewoon sabotage in het spel was.
Sabotage gepleegd door één iemand hier aanwezig.
Die een iemand mag blijven zitten, we zullen dat varkentje hier zo meteen eens gaan wassen.
Alle anderen mogen het afbollen en aan de slag gaan van zodra ik hun naam genoemd heb.
Tjörven, Jens, Pieter, Dieter, Christian! Kom afbollen! Ga maar al aan de slag want we hebben veel werk! Oh en als ik één van jullie vandaag zie lanterfanten of er zijn klak naar smijten... Die mag op 't bureau meteen zijn C4 gaan halen! Ik ben de lakse houding van sommigen echt beu nu!
Johan, maak maar dat ge weg zijt, gij hebt vrijaf dus ge kunt nog een paar uurkes in uwe nest gaan liggen. Maar morgen verwacht ik u hier op tijd en een beetje uitgeslapen als het kan, begrepen?
Tom, Pieter, Jesse, Dirk. Jullie mogen al de camions gaan inladen en aan jullie ronde beginnen."
De jongens die hun naam hoorden verlieten de ruimte. John sloot de deur achter hen dicht en deed deze op slot.
Armand zat verstijft op zijn stoel, het zweet druipte van zijn voorhoofd.
"Bon. Sheila, laat het foto en filmmateriaal maar eens zien dat ge hier hebt verzameld."
Sheila toonde de foto's en fim waarop te zien was hoe Armand Dedeyster ampullen leeggoot in de gistketel."
John keek hem na afloop aan.
"Bon... Zeg het nekeer!
Wat hebde gij hierop te zeggen?
Hé!
Wat was hier de bedoeling van!"
"Ik had weinig keuze," zei Armand.
"Een zekere Elsie Delacre speelde me ampullen in de hand die gebruikt worden voor de behandeling van schimmelinfecties.
Gist is verwant aan schimmel en kan dus ook met deze middelen vernietigt worden.
Een klein beetje ervan in de brouwketel volstond om het bier zo goed als waardeloos en ondrinkbaar te maken."
John keek Armand met een vernietigende blik aan.
"Als ik niet deed wat ze me opdroeg dreigde Elsie ermee een aanstootgevend en voor mij nogal gênant filmpje op het internet te zetten.
Waarin ik te zien ben in nogal gênante omstandigheden.
Kijk, ik ben momenteel bezig aan mijn come-back als zanger.
Probeer mijn verleden als rokkenjager en vrouwenloper achter mij te laten.
En vooral dan mijn reputatie als zijnde iemand die geilt op jonge of zelfs minderjarige meisjes."
"Genoeg!!!" zei John.
"Spaar uw halfzachte praatjes maar voor de rechtbank.
Want ik laat dat zo niet hé maat!
Ik laat dat zo niet he!!! GODVERDOMSE SABOTEUR!!!!
Ik heb u godverdomme aangeworven ter goeder trouw.
Omdat ik iemand nodig heb met een goede technische achtergrond.
Wat dat stukken van mensen kost tegenwoordig.
Ik gaf u een kans!
Om alsnog een kans van uw miserabele leven te maken!
En wat doet ge!"

"En mijn fiets?" vroeg Sheila!
"Hebt gij die ook gesaboteerd?
Hoe ver ging dat gedoe om uit de boekskes te blijven? Hé!
Want hoe anders dan via u wist die Elsie dat ik detective was, waarna ze besloot om mij te doen zwijgen, door ervoor te zorgen dat ik godverdomme een hartverlammend middel zou toegediend krijgen."
"Sheila, eerlijk.
Ik heb je fiets niet gesaboteerd.
Ik wist het pas na je ongeval dat jij eigenlijk detective was.
Nadat ik een gesprek tussen John en Jerry hoorde."
"Fucking leugenoare!" siste Sheila.
"Denk je nu echt dat ik een aan lager wal geraakte kluchtzanger met een libido probleem ga geloven!
Mijn vriend Lou Selleslaghs heeft ook nog een eitje met u te pellen hé, dat weet ge toch.
Na uw fiasco met uw so called evenementenbureau!
Ik ga het anders vragen?
WAAROM WILDE JIJ ME LATEN VERONGELUKKEN???"
Armand zweeg stoïcijns, keek voor zich uit.
"Antwoord godverdomme!" brulde Sheila terwijl ze haar vuist keihard op tafel sloeg.
"Sheila," zei Jerry ineens.
"Armand is onschuldig.
Ik heb je fiets gesaboteerd!" zei hij.
"Ik was er van in het begin tegen dat hier een detective kwam rondneuzen.
En het zat me vooral dwars dat vader je had ingehuurd zonder mij daarin te kennen.
Want dan zou aan het licht komen dat... "
"Dat wat?" vroeg John terwijl hij recht stond en zijn zoon een dreigende blik toewierp.
"Dat ik ook wordt afgeperst door Elsie Delacre.
Die eerst beweerde dat ze zwanger van mij was en dreigde mij te dwingen dat vaderschap te erkennen en een hoge alimentatie te betalen.
Maar toen bleek dat ze helemaal niet zwanger was pakte ze het anders aan.
Ze zou me wel op een andere manier pluimen!" zei hij.
"Hoezo... zwanger?" vroeg John. "Ge gaat mij hier toch niet vertellen dat ge met die Elsie heb liggen smossen hé!" zei John terwijl hij vlak naast Jerry's stoel stond.
"Paar maanden geleden nam Armand me na het werk mee naar 't Lantaartje.
Waar we stevig hebben doorgezakt.
Het bier ging vlot, er was een goeie atmosfeer en zo.
Dan begon die Elsie aan te pappen, werd handtastelijk.
Ja die mocht gezien worden.
In haar bloesje en rokje met tijgerprint.
En ik, behoorlijk tipsy van het bier en de wodka Red-Bull. Ik liet begaan.
De muziek ging luider, ze trok me van mijn barkruk en we begonnen te dansen.
Zwoel, opzwepend.
Ze danste almaar uitdagender.
Dan begon ze te strippen.
De hele kring sloot zich, er was geen weg meer terug.
Voor ik het wist waren Elsie en ik... "

Dan haalde John De Beuckelaer keihard uit.
Hij gaf zijn zoon Jerry een geduchte klap in het aangezicht!
"Gij godverdomse zedeloze OVERSPELIGAARD!" Brulde hij in Jerry's oor.
"Dat ik dat nog moet meemaken op mijnen ouwen dag.
Vaststellen dat zelfs mijn bloedeigen zoon meedoet met dat godverdomse zedeloze, immorele, liederlijke gedoe!"
Weer kreeg Jerry een klap!
"Smerige scheefpoeper! Eerloze patattenzak! Paljas!
GE MOEST U GODVERDOMME SCHAMEN!
'Er was geen weg terug, ik had teveel gezopen en liet me vangen'!
Het was nochtans heel simpel.
Rechtstaan, kop omhoog en buiten.
Weg uit dat zedeloze hol.
Dat doet een echte vent die geeft om zijn huwelijk en zijn gezin!
Maar nee!
"Ik was zat, had teveel gezopen!"
Blijf van den drank als ge er niet tegen kunt!
Trouwens, wat hadde gij daar verloren in dat vulgair kot?
Hé! Zeg me dat eens een keer!"
Jerry kreeg weer klappen, ditmaal op het achterhoofd.
"Kom bol het af jongen! Maakt dat ge godverdomme van onder mijn ogen weg zijt ja!
Pakt uw boeltje maar en maakt dat ge weg zijt!
Ik moet niet weten van scheefpoepers onder mijn dak.
En zeg tegen uw Tina maar waarom dat ge buiten gevlogen zijt bij uw eigen vader.
En als gij niet het gore lef hebt om uw kapitale fouten door te geven.
Dan doe ik het wel!"
Jerry greep zijn zoon vast en gooide hem op de grond.
Verloor zijn zelfbeheersing en stampte hem keihard in zijn ribben!
"ZO IS HET WEL GENOEG!!!" Zei Sheila terwijl ze recht stond en tussen John en Jerry in ging staan.
Ze keek John recht in de ogen, toonde geen vrees voor de imposante man die John De Beuckelaer is.
"Moei u niet," gromde John. "Dit is een familiekwestie."
"Dit lost niets op John," zei Sheila onverstoorbaar.
"Wat lost dan wel iets op?
Hem over zijn bolleke aaien, ocharme ventje ge kon er niks aan doen!
Hij kon er verdomme wel iets aan doen.
Thuisblijven bijvoorbeeld, bij zijn vrouwke. In plaats van met die kluchtzanger op de lappen te gaan.
Ge ziet wat er van komt als ge te los omgaat met uw personeel!
De baas is baas en 't personeel is personeel.
En de baas heeft een voorbeeldfunctie en hangt dus niet heelder nachten op café.
EN ZEKER NIET MET ZIJN PERSONEEL!!"

"Dat is waar," zei Sheila.
"Jerry heeft een grote fout begaan.
En ik ben ook kwaad.
Razend kwaad zelfs.
Omdat ik door zijn stommiteit met een gebroken arm zit.
Maar iemand verrot schoppen helpt ons geen stap verder.
Echt niet John.
En uw eigen zoon verstoten helemaal niet.
Het was louter en alleen uit schrik van uw reactie dat hij dit stilhield.
Dat hij mijn fiets saboteerde.
Sorry dat ik het zo moet zeggen John.
Maar gij jaagt uw eigen mensen schrik aan met uw tirannieke gedoe.
Uw eigen familie zelfs.
Weet ge waarom veel mensen domme dingen doen?
Omdat ze geen raad kunnen vragen.
Omdat er niet kan gesproken worden in een gezin, familie, gemeenschap.
Ge kunt kwaad zijn om wat hij heeft gedaan.
En eerlijk.
Ik ben dat ook.
Maar ik ben minder kwaad op John dan dat ik kwaad ben op die demonische Elsie Delacre.
Die het slechtste uit mensen naar boven haalt met haar afpers praktijken.
Die op zoek is naar zwakke prooien om ze uit te buiten.
Zowel John als Armand zijn slachtoffer.
Slachtoffer van een BOOSAARDIG WIJF!
Ik vertrouwde die Elsie al van het begin niet.
Vanaf het eerste moment dat ik haar zag.
Ik wil nu niet stoefen, maar ik heb een zeer goede mensenkennis.
Mij maak je niets meer wijs, na al die jaren dat ik werk als detective.
Echt niet."
John ging zitten, Sheila hielp Jerry recht en stelpte de bloedneus die hij door de harde slagen van zijn vader had opgelopen.

"Sheila," zei hij.
"Ge hebt gelijk.
Ik ben nen bullebak.
Ik ben al jaren mezelf niet meer.
Niet meer sinds ons 'Natske'  d'er niet meer is."
John boog het hoofd.
"Waarom?" zei hij.
"Waarom zijn zo weinig mensen zoals zij was.
Nathalie leefde voor haar sport.
Dat meiske had karakter.
Doorzettingsvermogen.
Die heeft veel gelaten voor haar sport.
Ze kwamen aan haar mouw trekken, die gasten van 't school.
"Allez gaat eens mee, d'er is ne toffe fuif in 't stad.
Een tof optreden, komt ge niet?"
Ze zei altijd nee.
Altijd.
Ik was daar zo fier op.
Voor mij was ze een voorbeeld.
Een voorbeeld voor al die mensen die alleen nog aan hun plezierkes denken.
Zuipen, feest vieren... Vreemdgaan!
Alle weekends thuis.
'Hun uurkes kloppen' en gedaan.
Dat is wat er nog telt tegenwoordig.
En dan zijn ze verwonderd dat de boel hier scheef loopt tegenwoordig.
Maar ja.
Luistert er nog iemand naar nen ouwe vent?
Nee.
Waarom zouden ze.
Er was maar één iemand die luisterde naar haar 'parrain'.
Die zelfs raad kwam vragen, niet zomaar één keer op een weg.
Maar vaak meermaals per week."
Dan zweeg John, zette hij zich neer.
En schudde het hoofd.
Jerry stond recht en verliet de ruimte, Armand droop af.
John keek op.
"Stuurt de rekening maar op," zei hij tegen Sheila.
"Ik wil efkes alleen zijn nu.
Gewoon efkes alleen zijn.