Verdachte brouwsels 6

Lou kwam op bezoek.
Had een ruiker bloemen mee, gevlamde rozen.
"Hoe daje ghie dat weet moatje," zei ze. "Da 'k zot ben van gevlamde rozen."
"Ja, dat zijn van die kleine dingen die een man probeert te onthouden van de vrouw om wie hij zoveel geeft lieverd," zei hij.
"Is 't woar moatje?
Ben ik dat?
De vrouw om wie je zoveel geeft."
Lou legde zijn handen op het kussen en drukte zijn lippen tegen de hare.
Gaf haar een lange lieve zoen.
"Ja meisje, dat ben je.
Ik geef heel erg veel om je lieverd.
Dan kwam de dokter binnen.
"Juffrouw Verdoolaeghe," zei hij.
"Ik zie dat uw vriend er ook bij is," zij de dokter terwijl hij naar Lou knikte.
Hij stapte op Lou af en gaf hem een hand. "Aangename kennismaking meneer.
Maar goed, laat ons even ter zake komen.
Ik heb goed nieuws voor jou Juffrouw Verdoolaeghe.
U mag morgenmiddag naar huis.
U bent goed hersteld van uw hersenschudding en die verstuiking van uw enkel leek bij nader inzien eerder een verzwikking.
Ik raad u echter aan om die 'tape' nog een dag of twee om je voet te houden om eventuele overbelasting te voorkomen.
En wat je arm betreft, dat is dus zoals gewoonlijk zes weken gips.
Ik verwacht  wel dat u over drie weken eens langskomt voor een controle om te zien of de breuk goed geneest."
Er is wel enige nazorg nodig vooral inzake het voorkomen van trombose, waardoor u zolang u in de gips zit een dagelijkse inspuiting moet krijgen.
Vanavond zal één van onze verpleegsters dat doen, daarna is het aan jullie om dit zelf te regelen, ik raad u aan om dit door een thuisverpleger te laten doen."
"Dat is geen enkel probleem," zei Sheila. "Caro zal dat wel doen, dat is een hele goeie thuisverpleegster en een toffe madam."
"Bon, dan zie ik u morgen op mijn kabinet," zei de dokter voor hij de kamer verliet.

"Laat ons efkes gaan wandelen," zei Sheila.
"Ik heb het hier gewoon benauwd in die muffe ziekenhuiskamer.
Beetje frisse lucht zal me goed doen."
"Goed idee," zei Lou.
Even later liepen ze hand in hand langs het pad door de tuin die het ziekenhuis scheidde van de huizen er omheen.
Het was een groene oase waar patiënten even konden verpozen en genieten van de gezonde lucht.
Even namen ze plaats op een bankje.
"Zeg, Cafe 't Lantaarntje, heb je daar ooit al van gehoord?" vroeg Sheila.
Lou maakte prompt een wegwerpgebaar.
"Crapulekot," zei hij.
"Ranzig hol vol seksmaniakken en ordinaire dellen.
Spelen daar heelder dagen van die dwaze 'apres-ski' en polonaisemuziek. Loopt er vol halfnaakte domme wijven en opgefokte Johnny's met het IQ van een dooie kat.
Mijn maag keert al bij de gedachte alleen al."
"Ach zo," zei Sheila terwijl ze minzaam knikte.
"Dat verklaart veel."
"Ge gaat me toch niet vertellen dat ge zelfs in de kliniek voor detective zit te spelen?"
"Ja," zei Sheila. "Ik heb een spoor in de zaak van dat bedorven bier van Brouwerij De Beuckelaer.
Jerry wordt gechanteerd.
Nadat hij zich even liet gaan tijdens één of ander hitsig feestje in 't Lantaarntje."
Lou schudde het hoofd. "Den onnozelaar.
Ge moet toch echt wel ne grote stommekloot zijn als ge u zover laat krijgen om uw broek te laten zakken voor of door één van die vulgaire wijven die daar aan de toog hangen.
Eigenlijk ben ik blij met café's zoals 't Lantaarntje. Dat dat vulgaire wijvenvolk daar maar gaat samentroepen om hun vuile spellekes te spelen. En niet zoals vroeger deftige café's af te schuimen om daar dan argeloze mannen om de tuin leiden, zoals ze destijds met mijn maat Jan Ceustermans deden."
"Laat me raden, één van die meiden verleidde hem tot een nummertje seks en dan was ze zogezegd zwanger van hem of ze had het op beeld vastgelegd?"
"Allebei", zei Lou.
"Alleen vergat ze één ding.
Bij onze bende is het 'één voor allen en allen voor één'.
En we wisten dat die twee trezebezen die daar achter zaten wel vaker zich aan dat soort zaken bezondigden.
Maar dat is een heel verhaal, vertel ik je later wel eens." zei hij terwijl hij zijn telefoon uithaalde.
Hij stond even recht en begon een telefoongesprek dat eindigde met "ik kom sebiet."
"Ja meiske, ik moet er vandoor.
Den Tom heeft een klein probleemke met zijnen auto, platte batterij."
"Doe mor," zei Sheila.
"Ik weet dat ik u toch niet kan tegenhouden als het om uw maten gaat.
Maar vergeet me morgen niet te komen halen hé."
"Hoe zou ik u kunnen vergeten liefje," zei Lou voor hij haar een lange afscheidskus gaf.
"Ga maar hoor, ik vind de weg naar boven wel alleen," zei Sheila.
Ze zag hem wegwandelen en voelde het heel warm worden in haar hart.

's Avonds kwam Pilar nog haar laatste ronde doen.
Ze gaf Jessica een inspuiting en verzorgde haar wonden.
Dan kwam ze tot bij Sheila en begon haar arm te ontsmetten.
"Sorry Pilar," zei ze. "Maar ik weiger die inspuiting.
"Porque?" vroeg Pilar.
Sheila nam haar gsm.
Toonde hetgeen ze filmde.
Pilar was in schok.
"Ese sucio intrigante... die vuile intrigante!" zei ze.
"En met wat heeft ze mij erbij gelapt?"
Dan zag ze de jongen die erbij kwam.
"Dat is Klaas Van Goethem, die werkt hier in het labo.
Er gaan geruchten over hem de ronde," zei Pilar.
"Welke?" vroeg Sheila.
"Dat hij morfine en ander spul zou ontvreemden uit het labo.
Om voor grof geld te verkopen aan louche onderwereldfiguren."
"Heeft hij al lang een verhouding met die Elsie."
"Tijdens de nieuwjaarsreceptie waren ze al heel dicht aan het dansen," zei Pilar.
"Ze deed echt alles om hem te verleiden, had zelfs een heel pikant kleedje aangetrokken die avond, en hing de hele tijd rond hem.
Dit ondanks de geruchten die over hem de ronde doen."
"Niet meer of ze is er op uit om hem te chanteren, man dat wicht is verdorven en kan hier gewoon haar gang gaan," foeterde Sheila.
"Ellos tienen una relacion, ze hebben echt wel een relatie hoor," zei Pilar.
Het lijkt me echt wel ondenkbaar dat ze Klaas op eender welke manier zou gaan een loer draaien hoor," zei Pilar.
"El tiene una reputacion violenta." fluisterde ze. "Hij heeft een zeer gewelddadige reputatie."
"Je zoe 't dat hem nie geevn," zei Sheila verwonderd. "Zo ne gespierde wasdroad."
"El haco artes martiales, hij doet gevechtsporten."
Sheila lachte schamper.
"Ik ook," zei ze.
"Luister," zei Sheila. "We doen het volgende.
Je brengt me die lege ampullen die in je rugzak zitten, ik hou die bij als bewijsmateriaal.
Schrijf maar gerust in je verslag dat ik die inspuiting weiger en schrijf erbij patiënt beweert dat er met die inspuiting  geknoeid is'.
En laat de rest maar aan mij over... "
Pilar keek Sheila aan.
"Gracias," zei ze.
"Dankzij jou zijn we allebei aan iets heel ergs ontsnapt.
Ik zou mijn familie niet meer onder ogen durven kijken moesten ze horen dat ik beschuldigd werd van dergelijke zaken."
Sheila greep Pilar's hand vast en keek haar in de ogen.
"We slaan er ons hier samen door meid," zei ze.
"Tu y yo, jij en ik."

Nadat Pilar de kamer verliet praatte Sheila nog wat verder met Jessica.
Jessica Duvalier is een kranig meisje.
Ze overleefde een dramatisch motorongeval waarbij haar vriend het leven liet.
Zelf kroop ze door het oog van de naald.
"Maar ik ben er nog," zei ze met zachte stem.
"Het leven gaat voort, hoe hard het ook al zijn."
"Doe jezelf niet harder voor dan je bent Jessica," zei Sheila met oprechte bezorgdheid.
"Want de echte klop moet nog komen."
Jessica draaide moeizaam haar hoofd.
"Ik weet het," zei ze.
"Ik heb al zoveel kloppen gekregen in mijn leven.
Letterlijk dan.
Als kind mishandeld door mijn vader.
Die een dronkaard was.
En een hoerenloper.
Die ons ma beloog en bedroog.
En mij niet moest hebben.
ik was een 'bastaardsjoenk' in zijn ogen.
Ik was niets en ik kon niets.
Eigenlijk had hij liever een zoontje gehad.
Maar het werd een meiske."
Jessica zweeg, keek naar het plafond.
"Morgen komt Korneeltje," zei ze. "Ben blij dat ik mijn kleine jongen opnieuw in de armen ga kunnen sluiten.
Hij is de enige waarvoor ik nog leef," zei Jessica.
"Die jongen moet nu zonder vader verder," zei Sheila. "Moet ook hard zijn voor hem."
"Oh maar Jasper was niet de vader van Corneel hoor.
Nu ja, eigenlijk was hij dat wel. Hij keek tenminste om naar dat ventje.
Kan je van die triestige gokker, zuiplap, vrouwenloper die Korneel verwekte niet zeggen.
Ik wilde niet dat Korneeltje hetzelfde moest meemaken als ik meemaakte, daarom ben ik er met mijn kleine jongen vandoor gegaan."
"Da je geliek eit," zei Sheila.

"Ik voel me zo suf," zei Jessica ineens. "Zou dat van die inspuiting zijn die ik daarnet kreeg?"
"Kan, de dokter zei me ook dat je daarvan een suf gevoel kon krijgen."
"Had ik voordien nooit van die inspuitingen tegen trombose.
En nu... Verdomme.
Oh Shit... Ik voel me echt niet goed Sheila... Alles draait.
En hartkloppingen."
Sheila sprong ineens recht, drukte op de noodknop en haastte zich dan naar Jessica's bed.
"Bij bewustzijn blijven Jessica," zei ze.
"Kijk me aan!
Hey hoor je me?
Kijk me aan.
Bie nuus bluuvn meisje!"
"Wat gebeurt er met mij?" vroeg Jessica.
Ze draaide versuft haar hoofd.
"Hey! hoor je me Jessica!
Bie nuus bluuvn!
Peijst a je zeuntje meid!
Asjeblieft!!"
"Que pasa! Wat is er gaande?" vroeg Pilar toen ze binnenkwam en Sheila bij Jessica's bed aantrof.
"Haalt den dokteur van wacht! Jessica es in levensgevoar!!!" riep Sheila.
Dan richtte ze zich weer tot Jessica en probeerde haar bij bewustzijn te houden.
De dokter van wacht kwam ter plaatse.
D'er is geknoeid met de inspuitingen, en die foute inspuiting was voor mij bedoeld!" zei Sheila.
"Wat bazel jij allemaal?" vroeg de dokter.
"Ik bazel niet, ik ben detective en kwam toevallig het één en ander op het spoor in verband met een zaak waar ik aan werk.
En dat hadden ze door.
Elsie Delacre wil mij dood!
EN IK KAN DAT BEWIJZEN OOK!!!"
De dokter van wacht belde naar de spoed, die kwamen meteen ter plaatse met een brancard.
Jessica werd weggebracht.
"Bloed afnemen, meteen!" zei de dokter.
Sheila lag weer alleen in de kamer.
Sliep de hele nacht niet.
Ze moest aan Jessica denken, terwijl de tranen over haar wangen bleven stromen.
"Hopelijk kom je derdeure meisje.
'k Meugen d'er nie an peinzn da joen zeuntje alleine achterbluuft!
Me ziele ghods... Wat e miserie."

De volgende ochtend was het Anke die als eerste de kamer binnenkwam en blijkbaar al op de hoogte van wat er gisterenavond met Jessica was gebeurd.
"Dat was wel heftig gisterenavond hé," zei ze. "Goed dat jij er was Sheila. Anders had ze het vast niet gehaald."
"Hoe is het met Jessica?" vroeg Sheila.
"Ze ligt nog op 'intensieve zorgen', maar haar toestand is stabiel.
Ze waren er snel bij om de giftige stoffen te neutraliseren.
Dees gaat nog een staartje krijgen, zij maar zeker."
"Is maar normaal zeker?" zei Sheila.
"Wat die meid van plan was is echt niet normaal hoor."
"Ja," zei Anke. "Ik moest er ook niet van weten, van dat ingevoerde stuk miserie. Zo precies alsof onze eigen mensen zijn niet goed genoeg meer."
"Ik heb het niet over Pilar! Domme geijte daje ziet!" zei Sheila verontwaardigd!
"Gij en uw vriendinnetje Elsie zouden beter eens een voorbeeld nemen aan haar professionalisme haar inzet en engagement ja!"
"Fuck!" Riep Anke verontwaardigd uit.
"Straks breek uw andere arm ook ja, kutwijf!" siste Anke in Sheila's oor.
"Je meugt het olsang ekeje proberen wi!" zei Sheila kalm. Ze keek Anke strak aan, haar scherpe blik sprak boekdelen.
Anke zei niets meer, verbond Sheila's enkel opnieuw en ging dan zonder iets te zeggen terug buiten.
"Die zit," zei Sheila luidop.
Dan kwam het diensthoofd van de afdeling heelkunde Dr Paul Naessens de kamer binnen. Samen met de dokter die haar de hele tijd behandelde.
"Juffrouw Verdoolaeghe," zei hij.
"Sta me toe u te feliciteren voor uw snelle en krachtdadige optreden. U hebt hiermee uw medepatiënte Jessica Duvalier het leven gered.
Maar u schijnt meer te weten over wie er achter deze sabotage actie zit, die eigenlijk op u gericht was."
"Ja," zei Sheila. "En ik ben blij dat jullie dit ernstig nemen. Ik zou graag alles wat ik weet uit de doeken willen doen."
"Dat kan u zo meteen Juffrouw Verdoolaeghe," zei Dr Naessens. Ik verwacht u voor u naar huis gaat, dus na het laatste onderzoek dan ook op mijn bureau."
"Ik zal er zeker zijn." zei Sheila.