Verdachte Brouwsels (slot)

Enkele dagen later.
De zaak rond de sabotage bij Brouwerij De Beuckelaer werd afgehandeld en er werd klacht neergelegd tegen Armand Dedeystere en Elsie Delacre die meteen werden gearresteerd op last van het parket dat de zaak zeer ernstig nam. Ook haar vriend Klaas Van Goethem werd op de rooster gelegd voor zijn aandeel in het ontvreemden van allerlei stoffen uit het ziekenhuislabo.
Met haar optreden won ze het respect van de oude patriarch John De Beuckelaer die haar loofde om haar kordate aanpak en vooral om haar koelbloedigheid toen ze hem en zijn woedeaanval gericht tegen zijn zoon trotseerde.
"Had gij er niet geweest Sheila, dan had ik mijn bloedeigen zoon in het ziekenhuis geslagen.
En daar zou ik dan mijn hele leven spijt van hebben gehad.
Ja ik was kwaad.
Razend.
Teleurgesteld eigenlijk.
Omwille van het idee dat zelfs mijn eigen zoon meedoet aan al die ontrouw en scheefpoeperij die de samenleving kapotmaakt.
Sedert het overlijden van Nathalie, mijn kleindochter...
Ben ik mezelf niet meer.
Niets is eigenlijk nog hetzelfde.
Toen ze er nog was, had ik iets om voor te leven.
Haar zwemcarrière.
Die niet te stoppen was.
Met veel plezier stopte ik haar geld toe en betaalde ik de reis en andere kosten.
Dan viel ze weg.
Ik had helemaal niets meer om voor te leven.
Meer dan gezond was begon ik mij te moeien met de brouwerij.
Maar dat is nu gedaan.
Ik heb besloten om mij volledig terug te trekken en de brouwerij en alles wat erbij komt aan Jerry over te laten.
Het enige waar ik mij nog mee bezig hou dat is het café.
Met de hulp van mijn echtgenote en Jerry's vrouwke.
De Jerry heeft godverdomme veel chance dat ze hem zijn misstap wilde vergeven.
Echt wel.
Nee, hij moet het geen tweede keer proberen.
Maar ik denk niet dat hij zo stom zal zijn om zich twee keer aan dezelfde steen te stoten.
Ja hij is veel veranderd, mijne zoon.
Hij is veel alerter en staat meer op zijn strepen nu.
Dat was wel nodig.
Hij liet veel te veel over zich lopen.
Niet dat hij zo tiranniek moet gaan worden als ik was.
Maar de teugels een beetje strakker, dat mag wel.
En 't Lantaarntje dat is gedaan... fini!
Diene malafide uitbater hebben we aan de deur gezet, de boel leeggehaald en 't gebouw wordt verkocht.
OK ja, er één of andere bouwpromotor kan weer een appartementsgebouw zetten hier in de stad.
Maar alles liever dan de reputatieschade die ik als 'brouwer' had met zo'n café als 't Lantaarntje.
Met hunnen vuilen drugs, dat striptease gedoe en al de rest.
En die vulgaire wijven die daar rondhingen gaan een andere plek moeten zoeken waar ze de venten hunne kop zot maken.
Ze zouden hun benen moeten samenbinden godverdomme!
Maar nog eens.
Merci dat gij er waard meiske."
"Geen probleem," zei Sheila.
"Wij hebben eigenlijk veel raakpunten.
Ik heb ook een hekel aan lanterfanters en leeggangers.
Dat was het eerste wat ik deed toen ik in uw brouwerij de boel gadesloeg.
Die twee jonge kerels, die Jens en Tjörven eens goed op hun plaats zetten.
En het hielp zo hoorde ik.
Het is tot hen doorgedrongen."
"Dat is het zeker." zei John.
Alsook de boodschap dat hun gedrag niet meer zal getolereerd worden.
Ook niet meer door Jerry.
Ach weet je," zei Sheila "Gewoon een beetje minder laksheid en een beetje meer no nonsense.
Het zou de maatschappij echt wel vooruit helpen hoor."

Na het laatste onderhoud met John De Beuckelaer begaf Sheila zich naar de Dinky Toys.
Daar zat Lou aan een tafeltje met de broers Tom en Dries Borremans.
Beide broers maakten destijds ook deel uit van de groep Grace &  Beauty.
Beide broers waren rebellen.
Troublemakers.
Net als Lou, met wie ze ook de liefde voor ruige liefst alternatieve rockmuziek deelden.
Samen lagen ze aan de basis van het destijds veelbelovende rockgroepje.
Wat begon met samen wat jammen op zolder of in het tuinhuisje, groeide dankzij de ambitieuze Gracienne De Wilde uit tot een veelbelovende race naar de top.
Tot die ene dag dat het noodlot keihard toesloeg.
Na de dood van Gracienne viel de groep uit elkaar en gingen de jongens min of meer hun eigen weg.
Terwijl Tom een baan vond in de IT-business en zich settelde met zijn vrouw en kindjes, trok zijn broer Dries de wijde wereld in.
Dries was een jongen die zich nooit kon neerleggen bij de regels van onze maatschappij.
Een jongen die zijn eigen weg ging.
Van de ene dag op de andere liet hij zijn vriendinnetje dat hij 'die ene zomer' leerde kennen in de steek om de wereld rond te trekken.
Met weinig meer dan een rugzak, zijn gitaar en amper geld op zak.
Hij bleef hangen in Spanje waar hij deel uitmaakte van een muzikaal collectief.
Enige jaren terug was hij met zijn Spaanse vrienden op tournee door ons land.
Lou zag hen aan het werk en was razend enthousiast.
"Met die gasten wil ik wel iets beginnen zei hij."
Nu leek het erop dat het niet bij dromen of wilde plannen zou blijven.
Naast Lou, Tom en Dries zaten er nog enkele mannen.
"Sheila," zei Lou. "Mag ik u voorstellen. Dries Borremans de broer van den Tom.
En zijn Spaanse muzikale vrienden Miguel, Carlos en Juan.
Samen vormen ze 'Los addictos de whisky'.
"Coole naam," zei Sheila terwijl ze de mannen een hand gaf en zich in het Spaans voorstelde.
Eén van de mannen zijn gsm ging af. "Escucha me," zei hij toen hij naar buiten liep.
Sheila kwam erbij zitten, maakte kennis met de jongens. De jongen die even naar buiten kwam vervoegde het gezelschap terug.
Maar hij was niet alleen.
"Hé Sheila!" hoorde ze een frisse stem zeggen. "Que bueno verte aqui! Wat fijn om je te zien."
Sheila keek op, naast Juan stond Pilar Valasquez.
Ze hield zijn hand vast en haar blik liet hem niet los.
"Ik zie dat je al kennis gemaakt hebt met mijn vriend Juan die momenteel hier in het land is."
"Ja, hij musiceert samen met enkele van mijn vrienden zo blijkt.
Ja soms is de wereld toch zo klein hé."
"Dit is het zeker," zei Sheila.
Hij vertelde over enkele vrienden muzikanten van zijn Belgische vriend Dries die de groep waar Juan speelt willen vervoegen.
En die hij samen met Dries zou opzoeken.
Ja je begrijpt, dit vervulde mijn hart met zoveel blijdschap.
Eindelijk nog eens samen.
Na al die maanden.
Een heel weekend samen met mi gran amor."
Pilar zette zich bij. Sheila was opgetogen met haar gezelschap.
Het werd gezellig.
Tot de jongens het hadden over hetgeen ze echt van plan waren.
En vooral, toen ze zag hoe enthousiast Lou hierover was.
"Zeg jongens," zei Sheila ineens;
"Wat zijn jullie eigenlijk van plan?
Dit lijkt me niet over een eenmalig optreden te gaan hé... "

"Sheila," zei hij.
"We zouden u toch een kleine mededeling willen doen." zei Lou.
"Ge weet nog dat ik zei dat Tom, Dries en ik op iets zaten te broeden.
Wel.
Om een lang verhaal kort te maken.
We gaan deze zomer touren in Spanje."
Sheila keek Lou aan.
"En gij gaat mee of wat?"
"Ja," zei Lou.
"Ik had hiervoor al vorig jaar in november verlof zonder wedde aangevraagd op het werk.
Ik droom er al zo lang van om nog eens op het podium te staan.
Gelijk vroeger."
Sheila stond recht. Lou zag de teleurstelling op haar gezicht, voelde de bui al hangen.
"Kom efkes mee," zei ze.
Buiten op het terras legde ze haar handen op zijn schouders.
Tranen liepen over haar wangen.
"Es 't doarmee daje afstand houdt?" vroeg ze.
"Sheila," zei Lou.
"Ik zie u doodgraag.
Echt.
Maar ge moet verstaan.
Dit kan ik niet laten liggen!!
Zo'n kans, dat krijg ik nooit meer!"
"Ik verstoan dat moatje," zei Sheila.
"Muziek dat es joen leven.
Ik gun het u echt wel hoor.
Die kans.
Om nog eens op het podium te staan.
U helemaal te geven... te smijten op muzikaal vlak.
Maar...
't ghoa zeer doen moatje!!" zei ze.
"Ik ben geen man van 'huisje-boompje-beestje' Sheila.
En niet in de wieg gelegd voor langdurige relaties.
Dat had je vast al door hoop ik.
Ge ligt mij heel nauw aan het hart Sheila.
Want gij zijt e creme van een vrouw.
Ik hoop dat je dat goed beseft.
En ik had je graag toegelaten in mijn hart, mijn leven.
Maar dan wel... "
Sheila keek hem aan.
"Ik heb ook mijn ambities Lou.
En ik besef dat onze ambities zouden botsen.
Dat deze een wig zouden drijven tussen ons.
Verdomme Lou... Ik zien zo zot van joen!
Zo fucking toppezot!!"
Lou glimlachte.
"Dat weet ik.
En dat is wederzijds meisje.
Net daarom speel ik liever open kaart.
En zeg ik waar het op staat.
Als je mij wil.
Moet je mijn wilde plannen, mijn rock&roll atittude en mijn afkeer voor het burgerlijke 'huisje-boompje-beestje' gedoe erbij nemen."
Lou en Sheila zwegen allebei.
Ze legde huilend haar hoofd tegen zijn borst.
Hij liet haar begaan.
Dan keek ze op.
"Misschiens kom kik van de zomer ekeje over.
Geweune... voe bie joen te zien.
Ol es 't mor voor e weekendje!"
"Altijd welkom lieve Sheila," zei Lou.
"Vergeet dat nooit.... "

Die nacht ging Sheila terug naar haar appartementje.
Ze zat op het kleine terras en staarde naar de stille straat, en vooral naar de heldere sterrenhemel.
Ze zette zich op het kleine krukje waar ze 's zomers zo graag met een kopje koffie de ontwakende wereld aanschouwde.
Nu had ze een fles whisky bij.
Ze huilde.
Ze wilde het hem niet tonen.
Maar ze voelde teleurstelling.
Woede eigenlijk.
Ofschoon ze hem in deze begreep.
Lou is wat hij is.
Een muzikant in hart en nieren.
Een man die leeft voor de Rock&Roll.
In zijn vrije tijd viel hij graag in voor bands die een gitarist of zanger vandoen hadden.
Op het podium staan.
Die vibe voelen.
Ze heeft zelf meerdere van die optredens bijgewoond.
Zag hem bezig.
Zag hoe hij in zijn element was op het podium.
Ze genoot ook van de optredens.
Van heerlijke echte rockmuziek.
Dat was wat hen bond.
De liefde voor goeie rockmuziek.
Puur en onversneden, los van alle commerciële gedoe.
Die lekker hard in je maag stompte.
Ze nam een slok whisky.
"Lou.
Ghie zie den ideale vent voe mien.
Nen echten.
Stoer.
Ruig.
Lekker kaalgeschoren kop, moustache, siksje.
Ghin tevele mode chichi mor e geweune jeans en t-shirt.
No nonsense!
Ik voeln vele voe joen en 't es wederzijds.
En toch.
Kan 't nie zien.
Woarom?
WOAROM GHODVERDOMME!!!"

Sheila was rot sentimenteel.
Staarde voor zich uit terwijl de tranen over haar wangen rolden.
Lou stelde haar voor om de nacht met hem door te brengen.
Eindelijk zou het gebeuren, datgene waar ze zo naar verlangde.
Eindelijk zou ze van hem zijn.
Toch zei ze nee.
"k Wiln efkes alleine zien moatje!" zei ze toen ze over straat wandelden.
"Ekeje efkes olles op e rijtje zitten."
Dan ging ze naar huis.
Ze voelde dat hij haar nakeek.
Met een blik van teleurstelling.
Wetende dat hetgeen hij wilde.
Waar hij eindelijk klaar voor was.
Niet kon doorgaan.
Thuis op het krukje op het kleine terras voelde ze zich daar best schuldig om.
Maar ze voelde zich op dit moment echt rot.
En helemaal niet in de stemming voor seks.
Ze dronk de fles whisky leeg, stond recht en zette haar handen op de reling van het terras.
"Mo dat komt nog wel ventje!" zei ze.
"Ooit ghon kik van joen zien...
EN GHIE VAN MIEN!!!"