Over loverboys en viespeuken 4

Sheila zat op een éénvoudige stoel in het kleine kantoortje van de filiaalhouder van de winkel waar ze elke dag haar boodschappen deed.
Het bureaumeubel lag vol met paperassen en er stond een kleine laptop en in de hoek stond er een stokoude stoffige printer. Aan de muur hingen de uurroosters van het personeel en enkele nota's.
Filiaalhouder Marc Antheunissen nam een mok koffie en zette die voor Sheila op het bureau, waarna hij er ook één voor zichzelf uitschonk.
"Het gaat over mijn dochter," stak hij van wal.
"Maryssa.
Vijftien jaar.
Ze woont bij haar moeder.
Ik hoop Sheila dat ge na hetgeen ik u nu wil vertellen geen verkeerd beeld van mij gaat krijgen.
Ja ik ben verwikkeld in een heftige vechtscheiding met mijn ex-vrouw.
En ja, ze heeft me het hoederecht ontnomen en ook het bezoekrecht.
Allez ja, ik mag haar nog zien.
Eénmaal in de maand.
Danielle speelt het hard.
Ze probeert me te raken waar ik maar kan?
Eigenlijk heeft het nooit gemarcheerd tussen ons weet je.
Ik ben een eenvoudige jongen.
Uit een werkmansbroek geschud.
Studeren zat er niet in.
Werken des te meer.
Op mijn veertiende stond ik vakken te vullen elke avond en elk weekend.
Want er moest 'zaad in 't bakske' komen'.
Op mijn zestiende was ik al van 't school af en stond ik aan de band in een fabriek.
Waar ik me opwerkte tot ploegbaas.
Maar ik wilde meer.
Ik wilde hogerop.
Ik volgde avondlessen en werd assistent filiaalhouder in een winkel in Brussel.
In de Matongéwijk waar veel Afrikanen wonen. De helft van de werknemers waren van Afrikaanse afkomst. En ik kan je verzekeren, het is geen makkie om die mensen te motiveren, en ja hun arbeidsethos heeft daar veel mee te maken.
Maar beetje bij beetje lukte het en haalden we de vereiste doelstellingen.
Het was een harde maar zeer leerrijke leerschool.
Een leerschool die ik meenam toen ik hier kwam werken.
Op dat moment leerde ik Danielle kennen, ze werkte aan de kassa.
Het klikte meteen.
Ik kreeg het zo ver dat ze hier aan de slag kon als assistent filiaalhouder, maar ook na de werkuren waren we altijd samen.
En van het één kwam het ander.
We huwden en er kwam een dochter.
Maryssa.
Maar al snel leerde ik dat met iemand dag in dag uit samenwerken iets heel anders is dan met iemand SAMEN LEVEN!
Danielle... "
Marc zocht naar zijn woorden.
"Er viel met Danielle niet te leven.
Op de werkvloer een harde werker, na de werkuren een goedlachse gezellige dame die mijn hart veroverde.
Thuis achter gesloten deuren een gestoord KRENG!"
Die laatste woorden sprak Marc met zeer veel bitterheid uit.
"Niets was goed genoeg voor haar.
Ze wilde het beste, het schoonste, het chiqueste en vooral... Het duurste.
Kleren van de C&A waren niet goed genoeg voor mevrouw.
Nee ze wilde kleren van de dure modeboetieks in de stad.
Mijn auto, toen een simpele Citroën Berlingo, die was te min.
Het moest op zijn minst een Audi of een BMW zijn.
Nog altijd betaal ik leningen af voor haar luxe grillen.
Voor de breedbeeldtelevisie, de WII, het dolby surround system en al die andere zaken die ze wilde hebben en die ze na de scheiding meenam.
Maar waar ik nog altijd voor opdraai om het af te betalen.
Niet zij...
IK!
Want ik was toch filiaalhouder, dus dat moest er toch wel afkunnen zeker.
Maar zij heeft natuurlijk nooit de armoede gekend die ik als kind kende.
Zij begreep langs geen kanten waarom ik mijn geld liever opzij zette in plaats van het uit te geven aan al die verrekte luxeprullen.
En ik was ook niet zinnens om Maryssa altijd haar zin te geven.
Danielle daarentegen die verwende haar rot.
Prinsessenkamertje, kleren uit de duurste luxe boetieks, alles wat haar hartje begeerde.
Als ik daar tegen inging dan kreeg ik natuurlijk mijn bak vol hé.
Ik was gierig, ouderwets, niet bij de tijd, conservatief, bekrompen, een zielige macho, enzovoort.
Het hield gewoon geen steek.
Zij wilde alles wat haar hartje begeerde, als er geen geld genoeg was. 'Ga dan bijklussen', was haar reactie.
Of vraag opslag.
Maar owee als ik eens een pint ging drinken met mijn vrienden.
Oh nee, dat kon niet zijn hé.
Ik had zo'n goed sociaal leven voor mijn huwelijk.
Ik had vrienden zat en was lid van allerlei verenigingen.
Op het einde was ik een zielig huisslaafje en alleen maar bezig met mij de pleuris te werken om 'madam' haar zinnetje te kunnen geven.
Want owee, als zij  niet kreeg wat ze wilde.
Dan was het poppenkast.
Ik heb servies, koffiekopjes, scharen en zelfs messen achter mijn hoofd gekregen.
Meermaals op het werk verschenen met een zonnebril op mijn neus wegens... "
Het werd Marc even te machtig.
"Ik kom regelmatig naar de winkel en heb die Danielle nog nooit gezien," zei Sheila.
"Dacht je dat ze nog wilde werken eens we getrouwd waren?" zei Marc.
"Aah nee, ze had de filiaalhouder aan de haak geslagen.
Waarom zou ze nog moeten werken als ze een man heeft die zich uit de naad werkte voor haar.
Wat ik nu nog altijd doe.
Want ik mag Maryssa niet meer zien, maar mag wel elke maand alimentatie betalen.
Ik betaal een dure prijs Sheila.
De prijs die ik moest betalen om niet meer in die hel van ruzies, verwijten en zelfs bruut gratuit geweld te moeten leven.
Die is... Hoog.
Het huis dat ik eigenhandig heb gebouwd, met mijn eigen blote handen.
Is van haar.
De BMW die ik kocht op afbetaling omdat zij niet gezien wilde worden in een 'ordinaire' Citroën Berlingo, en waarvoor ik nog altijd afbetaal.
Is van haar.
En Maryssa... "

Marc staarde wezenloos voor zich uit.
"Je maakt je zorgen over haar," zei Sheila.
Marc knikte.
"Grote zorgen," zei hij.
"Danielle heeft een nieuwe relatie.
Met Joris Weynants, die een traiteurzaak runt hier in de stad.
Blijkbaar is hij niet zo meegaand als ik, want Danielle werkt er in de zaak.
Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
En al die tijd is Maryssa alleen.
Nu ja... Alleen.
Ze vertoeft in het gezelschap van Jessica, de dochter van Joris.
En daar maak ik me zorgen over.
Volgens wat ik van mensen hoor, zelfs van het personeel hier.
Is die Jessica niet bepaald onbesproken.
Ze houdt zich graag op met 'patsers'.
Als je begrijpt wat ik bedoel."
"Ja ik begrijp het," zei Sheila.
"Van die prulleventjes die met dure auto's rondrijden en heel wat overlast veroorzaken met hun macho gedrag."
"Precies.
Ook Maryssa wordt iets te vaak naar mijn zin gezien bij die lui.
Maar dat is niet alles... "
Marc zette zijn laptop aan en typte een paar woorden in.
Dan draaide hij de laptop naar Sheila.
"Dit ontdekte ik na een tip op het internet," voegde Marc eraan toe.
Sheila zag enkele foto's van een tienermeisje in lingerie. Haar gezicht was bewerkt.
"Sweet Mary, jong sletje ontvangt u." stond er als hoofding van een advertentie waarin ene 'Sweet Mary' zich aanprijst als gewillig sletje dat mannen een 'leuke tijd' wil bezorgen.
Onderaan de advertentie stonden de tarieven.
"Bent u er zeker van dat dit Maryssa is?" vroeg Sheila.
"Die tatoeage op haar schouder.
Heeft ze van haar moeder mogen zetten.
Wat ik, haar vader daarvan vind is natuurlijk niet van belang voor Danielle.
Als er één ding is dat ik als het toppunt van vulgariteit en gemeenheid beschouw, dan zijn het tatoeages.
Wat als ze ouder wordt en die tatoeage wordt lelijk.
Het verwijderen van die dingen kost een bom geld.
Maar het is die tatoeage die mij meteen in het oog sprong.
En ook haar lichaamsbouw.
Dit is Maryssa.
En ze is nog maar VIJFTIEN JAAR!!"

"Loverboys," zei Sheila beslist.
"U hoeft niet verder uit te wijden Marc.
Ik weet al wat mij te doen staat.
En ik wil dat gerust doen aan het basistarief.
Zonder extra kosten aan te rekenen.
Er is een jong meisje in nood.
En er moet ingegrepen worden!
Ik haal Maryssa uit de klauwen van die loverboys.
En zal ervoor zorgen dat u harde bewijzen in handen hebt die aantonen dat uw ex Danielle niet in staat is om haar eigen dochter voor deze gevaren te behoeden.
Of concreter gezegd: Niet in staat is om haar dochter OP TE VOEDEN!
U bent niet alleen een zeer goede filiaalhouder die deze supermarkt met veel toewijding draaiende houdt.
Maar ook een zeer rechtschapen mens, en aan uw verhaal twijfel ik geen seconde.
Temeer daar ik de reputatie van die Jessica Weynants zeer goed ken.
'De slut-queen van de stationsbuurt'!"
Marcs gezicht klaarde op.
"Bedankt Sheila," zei hij.
Niet alleen voor uw hulp.
Maar ook omdat u me niet veroordeeld.
Ondanks de geruchten die over mij de ronde gaan.
Dat ik een slechte vader ben.
Dat ik de schuldige ben van het feit dat Maryssa de hele tijd rondhangt in de stationsbuurt met dat tuig.
Omdat ik nooit de vader was die ik hoorde te zijn."
"Wat is de achternaam van uw ex?" vroeg Sheila.
"De Coster," zei Marc.
"Danielle De Coster."
"Ken haar," zei Sheila.
"Weet het nog goed. Had vlees besteld voor een feest dat ik hield samen met mijn ex vriend. Maar het was absoluut niet vers en om het in mijn dialect te zeggen.
't Trok ip ghin kloten!
Maar dat was nog niets het ergste.
Het ergste was haar hooghartige manier van omgaan met mijn klachten. Wat mij deed besluiten om werkelijk iedereen af te raden om daar iets te kopen.
Wat onder ons gezegd. Over de hygiëne in die winkel kan je ook niet echt naar huis schrijven.
En die Joris Weynants heeft ook het één en ander op zijn kerfstok.
Het is makkelijk om een eigen zaak uit de grond te stampen met het geld dat je achterover drukt van je werkgever hé.
En dat komt dan met een voorwaardelijke straf weg ook.
Die werkgever - die een beroep deed op detective Pieter Slembrouck voor wie ik zelf nog heb gewerkt - is wel al zijn centen kwijt hé.
En ja madam Danielle hielp maar al te graag een handje bij het verduisteren van al die lieve centjes."
Sheila keek Marc Antheunissen aan.
"Marc.
Doe me een lol.
Laat je de kop niet zot maken door die vulgaire roddels.
Wat zij doen is moreel verwerpelijk.
Niet wat jij doet.
Jij meent het goed.
Anders zou je niet zo met je handen in het haar zitten, jezelf zorgen makend om Maryssa."
Sheila nam Marcs handen vast.
"Ik zorg ervoor dat gerechtigheid jouw kant uit komt.
En dat Maryssa uit de klauwen van die loverboys komt.
Dat... BELOOF IK JE!"