Enkele dagen later.
De voorbereiding voor de housewarming party was in volle gang.
Slinger, tuinverlichting, vuurkorven, mooi gedekte tafels, de barbecue die stond te warmen.
De hele dag waren Sheila, Morgane, Cathy en nog enkele andere goede vrienden in de weer geweest om alles af te krijgen.
Maar ze kregen hulp uit onverwachte hoek.
Maryssa was er ook.
Haar vader Marc Antheunissen stond erop dat zijn dochter mee zou helpen met de voorbereidingen van de housewarming party.
Dat ze wel wat mocht terugdoen bij wijze van bedanking voor al hetgeen Sheila had gedaan om Maryssa uit de klauwen van die tienerpooiers te halen.
Sheila had er niet beter om Maryssa samen met Yanaïka aan het werk te zetten in de tuin.
Het klaarzetten van de stoelen en het dekken van de tafels, het ophangen van slingers en ander versieringen.
Het klikte meteen tussen beide meisjes. Giechelen, lachen, gek doen.
Sheila liet het gebeuren, dat het niet erg vooruit ging deerde haar niet.
Maryssa vertoefde in een 'normale' omgeving.
Niet tussen aanstellers, macho's en pretentieuze sletten zoals die Jessica.
Maar in het gezelschap van een meisje met hoogstaande normen en waarden.
Ja, dat was Yanaïka, dat was voor Sheila nu wel duidelijk.
Een meisje met hoogstaande normen en waarden.
Maryssa fleurde op en voelde zich meteen in haar sas.
Een blos op haar wangen.
Een glimlach op het gezicht.
Het gaf Sheila een warm gevoel.
Er zou veel volk komen, dat stond nu al vast.
Sarah Van Beiren die we nog kennen van het rechercheteam van Alain Donck was bezig met het marineren van het vlees en het bereiden van de salade.
"Ghoat het e betje?" vroeg Sheila.
"Ja hoor, ben bijna klaar."
"Dat ziet er ghoed uut," zei Sheila terwijl ze het vlees keurde en van de marinade proefde.
"Amai, straf mo toch ghoed. Waar heb je dat leren maken?"
"Van mijn vader," zei Sarah.
"Die kon echt lekkere marinades maken.
Papa da's een echte barbecue kampioen, echt waar."
"A je zegt dat nu?" zei Sheila. "Als ik dat geweten had, had ik gevraagd of je hem niet langs kon laten komen."
"Papa en mama weunen wel in Roeseloare wi," zei Sarah.
"Peins nie dat ie da ziet zitten voe gheileghans nar ier te riejn vor achter e grille te stoan.
En sourtous ma zoedt dat nie zien zitten. Want ze weet dat ie geiren an de pientjes zit."
Sheila lachte hartelijk.
"Da's woar ook. Ghie ziet ook opgegroeid in de West-Vloanders."
"Ja, maar mijn pa is wel een rasechte Sinjoor.
Maar ja, hij was Rijkswachter hé, dan kon je zomaar naar om het even waar overgeplaatst worden.
En bij papa was dat West-Vlaanderen.
Eerst Oostende, dan Veurne waar hij mama leerde kennen en tenslotte Roeselare.
Wat spraken jullie thuis?" vroeg Sheila.
"Op school West-Vlaams, thuis ABN - nu ja eerder algemeen beschaafd Antwerps met hier en daar een West-Vlaams woord erdoor - en met mama ook West-Vlaams.
Maar papa blijft altijd Antwerps praten, nog altijd na die jaren.
Ook in het korps.
Hij zegt altijd, 'ge kundet gastje oit Antwaarpen hoale, mor Antwaarpen nooit oit 't gastje'.
Sheila moest erom lachen.
Het heeft altijd al goed geklikt tussen Sheila en Sarah, en ja het feit dat Sarah in West-Vlaanderen opgroeide had ermee te maken.
Maar ook het feit dat Sarah een goudeerlijk meisje is met het hart op de juiste plaats.
Dan ging de bel, het waren Jan Ceustermans en zijn broer Pieter. Beide jongens hebben de begrafenisonderneming van hun vader Raymond overgenomen, al moeten ze wel zijn 'bemoeienissen' ondergaan, want de oude baas steekt nog graag een handje toe en nog meer overal zijn neus tussen, of ze dat nu leuk vinden of niet.
Jan en Pieter zijn van kindsbeen af de beste maten van Lou, en ook Sheila hebben ze in hun hart gesloten.
"Zeg 'k Hein julder voader ook uutgenodigt hé, je zal toch wel komen zeker?" vroeg Sheila.
"Pa zit in 't Biljartcafé," zei Jan.
"Maar hij zal zeker langskomen, dat heeft hij vanmiddag nog verzekerd."
Niemand minder dan Alain Donck.
"Hier se, uzzen eigen Witse, komt erin Alain komt erin," zei Sheila.
Ze was helemaal in haar schik met het binnenstromende bezoek.
"Wat gaan julder drinken? Khein pintjes, cola, wien, fruutsap, cava en voe de liefhebbers e gin-tonic."
"Niets met alcohol in," zei Alain. "Ik ben geheelonthouder."
"Dat weet ik Alain," zei Sheila. "Khein ook 'mocktails', ekeje proeven?"
"Laat maar komen," zei hij.
"En waar staat de barbecue?" vroeg Jan die zich samen met zijn broer had aangeboden als chef kok van dienst.
Sheila begeleide de twee broers naar het barbecue stel.
"Chique dinges," zei Jan.
Sarah volgde met het gemarineerde vlees. "Ziet er lekker uit," zei Pieter.
Meer en meer volk stroomde toe.
Er werd gebabbeld, kennis gemaakt en Sheila begeleide de gasten in groepjes door het huis.
En werd alom geprezen voor de zorgvuldige en vooral geslaagde renovatie.
Dan ging de bel, het was Raymond Ceustermans
Sheila onthaalde hem hartelijk, prijzend keek hij rond terwijl hij zijn duim in de lucht stak.
"Dat hebde gij goed voor elkaar gekregen Sheila," zei hij.
"Mijn welgemeende complimenten meiske, echt wel.
"Madame Gracienne had het moeten zien, ze zou fier zijn echt waar.
Haar schoon huis.
Van de ondergang gered.
Kom hier da 'k u ne stevige pakkerd geef!" zei hij.
Sheila wist dat Raymond zeer veel respect had voor wijlen Gracienne Van Ackere
Alsook voor haar veel te jong gestorven kleindochter die hem voor haar tragische dood nog verzoende met zijn eigen zoon waarmee hij in ruzie was gekomen na zijn besluit om toch niet in te gaan op het aanbod om voor Club Brugge te gaan voetballen.
Raymond was razend omdat hij die schone kans links liet liggen om met dat - in zijn ogen - onnozel rockgroepje op te trekken.
Gracienne zorgde ervoor dat hij de zaken helemaal anders zag.
Deed hem beseffen dat hij zijn zoon te hard pushte voor iets wat hij zelf niet kon - lees mocht - bereiken, en dit omwille van het feit dat zijn eigen vader hem dwong om hem op te volgen in de begrafenisonderneming, daar waar de jonge Raymond een flinke trap in de voeten had en ook bij hem de grote voetbalploegen aan zijn mouw trokken.
Dan vlak na dat ene gesprek.
Het allerlaatste gesprek dat hij met Gracienne had.
Kwam dat ene telefoontje over een tragisch voorval aan het brugje over de vaart.
Samen met zijn oudste zoon Pieter die hij aan het klaarstomen was om de zaak over te nemen snelde hij naar de plaats des onheils.
Hij hoorde wat er gebeurd was en zag het ontzielde lichaam van Gracienne onder het witte laken liggen.
Zag zijn zoon, gebroken van verdriet.
Hij voelde de grond wegzakken onder zijn voeten.
Met liefde heeft hij haar opgebaard en hij haalde de oude lijkkoets - die hij liet opknappen om Gracienne's 'Marraine' die hoog bij hem in aanzien stond, een waardig afscheid te bezorgen - terug uit de garage.
"Ook gij verdient een waardig afscheid meiske," zei hij met een snik in zijn stem.
"Ik heb tranen in mijn ogen Sheila," zei hij.
"Echt waar.
Hier woonde de schoonste mens die ik heb gekend.
En haar kleindochter.
Haar opbaren, dat was één van de pijnlijkste dingen uit gans mijn carrière.
En geloof me.
Ik heb veel pijnlijke zaken meegemaakt toen ik nog zelf de zaak runde."
Sheila genoot van de aandacht en ze besefte dat ze in de kleine stad waar ze woonde zeer hoog in de achting stond van alsmaar meer mensen.
Maar intussen waren de broers Ceustermans en enkele van hun vrienden in de weer met een laptop en vroegen ze de wifi code.
"Mo wat zie julder toch van plan?" vroeg ze.
"Verrassing?" zei Jan.
"Nog een klein beetje geduld nieuwsgierig Aagje," zei Morgane die blijkbaar mee in het complot zat.
Dan nadat de gasten het voorgerecht - een heerlijk slaatje met meloen en Parmaham en fijngesneden mango - hadden verorberd, werd Sarah door de jongens geroepen.
"Er is iemand die u graag wil spreken via Skype," zei Jan.
Sheila nam plaats op een stoel die voor de laptop werd gezet, iedereen ging rond haar staan.
Op het scherm zag ze Lou.
"Dag mijn grote schat," zei hij.
Hij stond op een podium omringt door de bandleden.
"Lou!" zei ze verrukt.
"Me schietje."
"Ja," zei Lou glimlachend.
"Ik ben het, je 'schietje'.
Ik had er graag bij geweest, bij de housewarming party.
En samen met u de felicitaties in ontvangst genomen voor het harde werk dat we samen hebben verricht.
Maar ja.
Nu zit ik in Spanje hé.
We hebben net opgetreden, ge hoort misschien op de achtergrond de hoofdact van 't festival waar we zonet gespeeld hebben.
Maar voor we opbreken en naar ons hotel gaan.
Wil ik efkes voor u.
Een serenade brengen.
Heel speciaal voor u.
Want gij meiske...
Gij zit hier."
Bij die woorden sloeg hij zijn vuist tegen zijn hartstreek.
"Hier zit gij meiske.
En hier gade gij blijven... Tot dat ik mijne kop neerleg."
"Mo schietje toch," zei Sheila met een snik in haar stem.
Dan speelde hij enkele noten op zijn gitaar.
"Dees lieke Sheila.
Is heel speciaal voor u.
Ik weet dat gij dat geiren hoort.
Want dat is uw lievelingslieke... "
Hij begon te spelen.
Alive van Pearl Jam.
Ingetogen en toch krachtig.
Sheila kreeg tranen in de ogen.
Huilde van pure ontroering.
Schudde vertwijfeld haar hoofd.
"Woarom!" prevelde ze zachtjes.
"Woarom zieje ghie zo verre van mien.
Ksienjoengheiren schietje.
Echt."
"Ik zie u ook graag meiske," zei Lou.
En ik tel de dagen af tot onze tournee voorbij is.
Om u terug in mijn armen te sluiten.
Hey.
Hou u sterk meid.
Uw maten zijn er.
Staan rond u.
Ge weet wat ik altijd zeg hé.
Uw maten.... DAT MOET GE KOESTEREN!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten