Dag lieve mensen.
Koud hé.
Allez ja, de wind is koud.
Zo'n verdomd gure wind uit het noordoosten.
Zo'n wind die door merg en been gaat en die je voelt tot in de toppekes van uw tenen.
Wat is een mens blij dat hij nadien gezellig thuis kan zitten met de verwarming of de stoof aan.
En een boek binnen handbereik...
Blijf in uw kot!
Ja Maggie, met alle plezier Maggie.
Het valt me op dat - zeker op een zondag als deze - het verdomd kalm is op onze wegen.
Er rijden amper auto's.
En dat maakt dat alles veel stiller is dan anders.
Het is ook te merken dat er minder vliegtuigen boven ons hoofd vliegen dan normaal, je ziet amper van die witte lijnen in de lucht.
Maar is dat wel zo?
Wel zoek het uit via Flightradar24.com.
Ik hou wel van dat soort websites.
Ja, ik heb al dikwijls terwijl mijn laptop aanstond op mijn terras staan kijken naar de overvliegende vliegtuigen om dan op de laptop te kijken vanwaar ze komen en waar ze naartoe gaan.
En me dan af te vragen wat iemand op een doordeweekse zondagavond drijft om pakweg vanuit Londen naar Sylhet in Bangladesh te vliegen.
Waarschijnlijk mensen uit Bangladesh die in Groot-Brittannië wonen en die op familiebezoek gaan.
Of één of andere rijke zakenman uit de Londense City die op prospectie gaat langs de vele obscure kledingfabriekjes daar, om er dan deze uit te pikken die het goedkoopste werken - lees deze die hun werkvolk nog harder uitbuiten dan anderen - om de baas ervan een vet contract onder de neus te schuiven.
Het vliegtuig vliegt verder, de wereld gaat zijn gang.
Weliswaar op een heel ander ritme dan we gewoon zijn.
Ons leven is grondig door elkaar geschud door 'het kleine beestje'.
En veel dingen zullen nooit meer hetzelfde zijn.
Zeker niet voor diegenen die een geliefde verloren door 'het kleine beestje'.
Maar zelfs voor wie van dergelijk verdriet gespaard bleef zal door alle gebeurtenissen en gevolgen heel anders in het leven staan.
Positiever of negatiever?
Dat is nog maar de vraag.
Maar dat het ons raakt.
Dat het ons iets doet.
Dat staat nu al vast.
Het isolement weegt op ons.
De spanning en onzekerheid treft ons.
De angst en het verdriet raakt ons.
En dan vooral de empathische en gevoelige mensen onder ons.
Ik weet dat er in deze harde wereld van onverschilligheid en apathie er vele gevoelige mensen zijn.
En ik weet zeker dat sommigen onder hen deze blog lezen.
Net zoals er onder mijn lezers mensen zijn die net als ik boos worden van de onverschilligheid en complete laksheid die nogal wat mensen hebben omtrent de te nemen maatregelen en het belang ervan.
Ja, ik word ook boos.
Ik word ook boos als ik lees dat er lieden zijn die de maatregelen bewust en met heel veel brutaliteit met voeten treden.
Ik word ook boos als ik lees dat er nog altijd mensen zijn die 'lockdown-feestjes' houden en zich in groep verzamelen.
Die naar andere mensen zitten te spuwen of opzettelijk lopen te hoesten.
Ongelooflijk hoe verrekt asociaal sommige mensen kunnen zijn.
Zelfs een brutaal om zich heen slaand virus dat vooral de zwaksten en ouderen onder ons treft - maar dat ook jonge en gezonde mensen kan vellen - kan hen er zelfs niet toe bewegen om hun decadente en egoïstische levensstijl te laten varen en al was het maar één keer... EEN KEER!
Rekening te houden met hun medemens.
Aan de onverschilligen, asocialen, egoïsten, eeuwige feestbeesten en andere sukkels zonder normen en waarden die illegale café's of feestjes opzoeken omdat ze niet bekwaam zijn om hun nihilisme zelfs maar voor even te laten varen. Die hamsteren en zich in groep verzamelen.
Randdebielen die het begrip afstand houden maar niet onder de knie krijgen. Puberale rebellen en rebelse pubers, lawaaierige rondhangers en provocerende in het rond spuwers. Cafebazen die stiekem openhouden en denken dat ze daarmee zullen wegkomen en nadien toch die 4000 euro kunnen binnenrijven (ik kan jullie zeggen dat ik nooit nog een voet in zo'n zaak binnen zet). Cybercriminelen die met valse e-mails andermans vertrouwen misbruiken met valse coronaberichten...
Dit gaat over jullie!!!
En ik heb dit tegen jullie te zeggen.
FUCK YOU!!!!
Een dikke en vooral welgemeende fuck you aan jullie allen.
Ik wens jullie echt waar acute klootkramp, etterende puisten, zwerende wonden en pijnlijke aambeien toe.
En moeten betalen aan de belastingen, een haperende motor op de linkerrijstrook van de E40, een dure vakantie in een luxe resort boeken en dan je hele verblijf op de pot doorbrengen met vlammende diarree, een acute voedselvergiftiging oplopen na een bezoekje aan de meeneemchinees, achtervolgd worden door een leger kwaaie wespen, etc, etc, etc...
En nog veel veel veel meer dan dat!
Jullie zijn weinig meer dan het product van een veel te individualistische en egocentrische maatschappij waar veel te lang alles mocht en alles maar moest kunnen.
Jullie zijn het product van 50 jaar lang doorgeschoten egoïsme, individualisme en vooral permissiviteit.Veel te lang heeft men oeverloos geluld over mensen hun rechten.
Het gevolg is helaas dat velen zijn vergeten dat je in het leven ook PLICHTEN hebt!
Het asociale gedrag dat mensen in deze tijden waarin voorzichtigheid, zorgzaamheid en oplettendheid zo hard nodig is tentoon spreiden is daar een zeer goed voorbeeld van..
En het interesseert me niet dat het misschien 'maar' een minderheid is.
Zelfs die 'minderheid' kan veel ellende veroorzaken met hun egoïstische gedrag.
Je denkt nu misschien, 'Miguel, nu klink je echt wel als een verbitterde oude zak'.
En pas op, ik besef dat ook wel van mezelf dat hetgeen ik schrijf behoorlijk reactionair is.
Maar eigenlijk heb ik het altijd al moeilijk gehad met zaken als laksheid, onverschilligheid en gebrek aan discipline zoals je dat tegenwoordig - naar mijn mening - net iets teveel ziet in deze maatschappij.
Ik heb dat onlangs nog in episode van mijn laatste verhaal heel duidelijk gemaakt hoe zo'n dingen volgens mij zouden moeten worden aangepakt;
KLIK HIER!!!
En zie hoe mijn West-Vlaamse heldin Sheila omgaat met een stel asociale lawaaitrappers.
Fictie, en in werkelijkheid niet meteen haalbaar.
Maar in mijn lichtjes verwrongen geest is nog veel meer mogelijk, maar soms hou ik dingen gewoon even voor mezelf.
Dit gezegd zijnde.
Ik heb het moeilijk met die hedendaagse laksheid.
Want zie je.
Ik ben een BSD-kind
Ik groeide op in een behoorlijk militaristisch milieu.
En bij deze ben ik verplicht erbij te vertellen dat mijn vader - die dit stukje ook zal lezen - in deze een zeer schappelijk en redelijk man is die zich zelfs redelijk terughoudend opstelde tegen de strenge leer die er alom tegenwoordig was.
En die in de opvoeding eerder erop gericht was om kwaad te voorkomen in plaats van het te bestraffen.
Bedankt pa.
Maar velen waren hier anders in, en op de school waar ik zat was het duidelijk dat de leerkrachten wisten dat de ouders van mijn klasgenoten ook van de school verwachten dat hun nageslacht er 'kort gehouden werd'.
In de praktijk kwam dat er op neer dat er op school weinig tegenspraak werd geduld.
In de kleuterklas en eerste leerjaren vloog je al snel in de hoek. Of mocht je gewoon binnen blijven tijdens het speelkwartier.
'Vijf bladzijden DIN-A4 tegen morgen' was voor de oudere kinderen bij overtreding van de regels eerder regels dan uitzondering.
Eerlijk.
Ik heb er deugd van gehad, echt waar.
Dan verhuisde ik naar België en ging ik hier naar school.
En ja.
Het verschil was meteen merkbaar.
Men sprak hier gewoon de leraren tegen.
Ik was - zoals dat heet - 'flabbergasted'.
Ik wist niet wat ik hoorde.
En wat meer was.
Die kwamen er nog mee weg ook!
Die kregen geen uitbrander of draai tegen hun oren.
De leraar bleef er zelfs onverschillig bij.
Komaan!
Jongeren - leeftijdsgenoten dus - hoefden noch van hun leraren noch van hun ouders iets te vrezen en deden gewoon maar wat.
Stelden zich lekker brutaal op en pesten was er normaal.
Ja ik ben gepest geweest.
Nee ik heb er geen trauma's aan over gehouden.
Zeker niet toen ik er achter kwam dat de grootste pestkoppen niet eens in staat waren om hun naam juist te spellen of een eenvoudige tekst foutloos te lezen.
Dit klinkt misschien hautain, maar moest ik het me aantrekken om voor 'brillekas' of 'schelen otter' verweten te worden door gasten die amper het leerniveau haalden dat ik haalde.
Niet omdat ze het niet konden, maar puur omdat het hen geen reet interesseerde.
Moest ik dat doen?
Nou, ik dacht het niet!
Maar het bleef me verbazen.
Parten spelen.
Dat dat soort zaken blijkbaar als iets normaal werden gezien.
Ik kon dat niet vatten.
En nee.
Het kwam nooit in me op van 'ha waarom zou ik dat ook niet gaan doen'.
Was ik nu te braaf?
Ja.
Op sommige vlakken wel.
Ik had veel meer en veel vroeger van me af moeten bijten.
Maar om tegen de schenen van mijn ouders te gaan schoppen en me te gaan inlaten met zogenaamd rebels gedrag.
Om te gaan spijbelen, stiekem te roken, drugs te gebruiken.
Nee.
Dat zat niet in mijn aard.
En daar ben ik eigenlijk blij om.
En ja, misschien... Nee zeker is dat de reden dat ik het niet kan vatten dat pubers zich zo afzetten tegen de regels en zelfs hun eigen moeders provoceren zoals ik dat van een zeer goede FB vriendin las.
Zeker is dat de reden waarom mijn bloed gaat koken als ik lees dat jonge gasten met opzet naar andere mensen en zelfs naar de politie gaan spuwen.
Net zoals ik dat niet kan verdragen dat mensen jong of minder jong zich op éénder welke manier asociaal gaan gedragen.
Wat ik nu schrijf en wat ik in die episode waarvan ik een link postte heb geschreven is weinig meer dan het ventileren van boosheid, woede en frustratie omtrent dat asociale gedrag.
Ja.
Soms moet het er even uit!
Ik hoop lieve mensen dat jullie deze ietwat minder positieve post kunnen begrijpen.
Dat mijn woede over dit soort zaken vooral voortkomt uit rechtvaardigheidsgevoel.
Uit onmacht over het teniet doen van zoveel goed werk door dat handjevol leeghoofden en nihilisten die alleen maar afkeer opwekken bij mij.
Maar voor die mensen van goede wil die zich dag en nacht inzetten voor hun medemens.
ALLEEN MAAR LIEFDE EN SYMPATHIE VANUIT HET DIEPSTE VAN MIJN HART!
En dat meen ik.
Liefs.
Miguel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten